Coolsingel

Wat was het warm, deze week in de Burgerzaal van het Rotterdamse stadhuis. Net was er op een groot scherm een film van alle hoogtepunten vertoond en had een David Bowie-coverband opgetreden. "We can be Heroes!" hadden ze gezongen. Nu stond burgemeester Aboutaleb enthousiast te speechen over alle succesverhalen waarvan hij getuige was geweest. Halverwege zijn verhaal keek ik, met een glas bubbeltjeswater in m'n hand, opzij door de balkondeur naar de Coolsingel. 
Kort daarna zag ik de zilverkleurige schaal mijn kant op komen. Ik wenkte en stak m'n hand uit...

...pakte er een bitterbal af en doopte die in de mosterd. Voor het geval ik niet duidelijk genoeg was: ik was niet bij de huldiging van een voetbalclub die deze week kampioen van Nederland werd, maar bij de afscheidsreceptie van mijn vroegere directeur. Nee, ik heb me niet in het feestgewoel rondom het kampioenschap van Feyenoord gestort, maar heb wel het idee dat ik het van redelijk dichtbij heb meegemaakt.

Als jong jochie was ik Feyenoord-fan. Ze wonnen als eerste Nederlandse club de Europacup 1 en ik had ergens Feijenoord-stickers bij gekregen dus was verkocht. Maar niet voorgoed, want toen even later de Ajax-successen kwamen en in Amsterdam mannen als Cruijff, Neeskens, Rep en Krol over het veld renden was dát tot in lengte van jaren míjn club. Ook in de periode van Van Basten en Rijkaard en die van Bergkamp en Kluivert bezocht ik zo af en toe een Europacup-wedstrijd in De Meer en (vooral) het Olympisch Stadion. 

Maar ergens aan het eind van de vorige eeuw sloeg dat langzaam maar zeker om. Zie het maar als een soort massochisme dat ik het wachten, het afzien, het net-niet, ja zelfs het 10-0 verliezen van PSV meer vind hebben dan het gemakzuchtig juichen voor Ajax als ze alweer kampioen zijn. Bovendien werk ik voor de stad van Feyenoord en zie ik vanaf m'n werkplek het stadion zo liggen.

In De Kuip kom ik trouwens niet vaak. En omdat zo'n FOX-abonnement aan mij niet besteed is zie ik Feyenoords eredivisiewedstrijden niet live. Ook afgelopen zondag niet. Maar terwijl ik in de tuin wat onkruid wiedde kon ik het kabaal uit het stadion horen na ieder doelpunt en het eindsignaal.

Toen ik de volgende morgen om kwart voor acht naar m'n werk fietste passeerde ik op het fietspad onder de Brienenoordbrug al een paar gasten met een blikje bier in hun hand, op weg naar de Coolsingel. Daarna zag ik vanuit m'n kantoor een rood-wit leger met vlaggen over de Erasmusbrug marcheren. Even nog had ik het idee om m'n fiets te pakken om naar de Coolsingel te fietsen, maar al gauw werd me duidelijk dat dat geen slim idee was. Er volgde al snel een 'noodmelding' op m'n telefoon. Rotterdam was vol, er kon geen mens meer bij...

Dus keek ik vanaf de achtste etage van ons kantoor naar de overkant van de rivier, waar om twaalf uur enorme rookpluimen boven de gebouwen uitkwamen. Even dacht ik dat meteen ook het bombardement van 77 jaar geleden werd herdacht, maar dit had toch echt alleen met Feyenoord te maken.

Nadat de burgemeester zijn speech had afgerond en werd geapplaudiseerd gritste ik een sateetje van de schaal die passeerde. Weer keek ik naar de Coolsingel, die binnenkort op de schop gaat. Er komt minder ruimte voor auto's en meer ruimte voor groen en fietsers en voetgangers. Zo wordt het - ook als er geen kampioenschap te vieren valt - een aangename plek om te verblijven. Een fijn oord.