Sportieve nicht

Nee, dit stukje gaat niet over een voetballer die uit de kast komt of Gerard Joling die zich heeft gekwalificeerd voor het WK-synchroonzwemmen. Dit gaat over mijn nicht Nikita die afgelopen zondag de Marathon van Rotterdam liep! Een klein half jaar geleden begon ze serieus met trainen voor die 42 km en afgelopen weekend was er de bekroning. 

Die onverzettelijkheid en discipline zit blijkbaar in de genen. Aan het eind van de vorige eeuw liep ik diezelfde marathon twee keer, waarvan een keer met haar moeder Nicole! (zie Marathon en Lintjes). En omdat ik me nog goed herinner hoe zwaar het kan zijn om in je eentje een paar maal in de week te trainen, liep ik een paar weken geleden de laatste 13 km van haar 28 km mee. Toen ontstond het idee om ook tijdens de Marathon zelf een stuk met haar mee te rennen. Ik wist immers nog donders goed hoe heavy het rondje van zo'n 8 km om het Kralingse Bos destijds was.

Dus stapte ik zondag, toen ik mijn sportieve nicht zag komen aanlopen, tussen de toeschouwers vandaan om bij het bos (hoe toepasselijk!) als haas te fungeren. Toen we het bos-rondje hadden voltooid stelde Nikita het erg op prijs wanneer ik - ook als een soort mental coach - nog wat verder zou meelopen.
Op de hoek van de Westblaak en Coolsingel riep ik 'Je bent er! Vergeet niet te genieten!' en klom ik over een dranghek. Een van de verbaasde toeschouwers zei nog tegen me 'Lukt het niet meer? Het is nog maar 500 meter hoor!'

Ik lachte en rende vervolgens achter de toeschouwers-haag over het fietspad naar de finish en zag Nikita op het parcours naast me soepel haar laatste paar-honderd meter afleggen.

Een kwartier later nam ze moe maar voldaan de felicitaties en de bloemen van haar naasten in ontvangst. Ik realiseerde me toen dat mijn fiets nog bij het Kralingse Bos stond. Voor ik ernaar terugrende bedankte ook Nicole me voor het meerennen met haar dochter.
'Als Bastiaan over een paar jaar de marathon doet, help ik hem ook', beloofde ze. Ik zie dat mijn zoon nog niet zo gauw doen, al weet je natuurlijk maar nooit...
'Ook als het een game-marathon is?' vroeg ik, waarop ze moest lachen...

Toen ik mijn marathons liep kreeg je (naast een medaille) een T-shirt als aandenken.
De eerste jaren droeg ik die tijdens het hardlopen, maar toen de print door het vele wassen vervaagde degradeerden de shirts tot slaapshirt. Maar nu m'n laatste marathon inmiddels 16 jaar geleden is kunnen de shirts al enige tijd zelfs die functie niet meer met goed fatsoen vervullen en liggen ze nutteloos in de slaapkamerkast.

Nu afgelopen weekend een nieuwe generatie het Marathon-stokje heeft overgenomen is de tijd rijp de oude shirts definitief te verbannen naar de schuur. Daar beginnen ze - na trofee, renshirt, slaapshirt en kastvulling - aan een vijfde leven: als poetsdoek!