Lang haar

'Haal eens een kam door je haar', zei m'n moeder vaak tegen me toen ik als puber niet naar de kapper wilde en hooguit m'n hand er doorheen haalde. Waar het aan ligt weet ik niet precies, maar naar mate de jaren vorderen hoor ik haar steeds minder deze kritische noot kraken.

Ik geef toe Bas; ook je vader (hier met kleine broer Raymond)
had lang haar. Maar dat waren de seventies, zoals je ziet...

Wel merk ik steeds meer dat sommige zaken nou eenmaal in de genen zitten. Vandaag de dag stel ik Bastiaan regelmatig de open vraag 'wanneer ga je eens naar de kapper?' Het meest duidelijke antwoord daarop is 'ooit!', maar meestal klinkt er zoiets als 'mwoh!'
En ach, ik kan me voorstellen dat hij wanneer hij me onder z'n lange lokken vandaan aankijkt zoiets denkt als 'als je het spel niet beoefent, moet je je ook niet met de spelregels bemoeien’ (zoals Wim Kan ooit zei over een paus met een mening over anticonceptie). 
Maar toch, ik vind zo'n kort koppie gewoon veel beter staan...

Een tijdje terug trok de komst van de schoolfotograaf Bastiaan over de streep. Laatst vertelde hij me hoe hij toen baalde op de dag dat hij voor de lens van de fotograaf moest verschijnen omdat één pluk haar telkens overeind bleef springen. 
Een kale leraar die dat zag probeerde hem gerust te stellen met een opmerking als 'geeft niet joh, ik zie er ook niet altijd florissant uit op een foto!' 
Waarop mijn zoon in alle oprechtheid zei 'ja, maar bij mij is er nog wat aan te doen !!!'

Nadat ik dit tekstje tikte ontdekte ik bij toeval dat het exact 10 jaar geleden is dat ik mijn eerste anekdote op internet - op wat destijds MSN-space heette - plaatste. Pas twee jaar later begon ik met deze 'Voor ik het vergeet te zeggen-blogpagina'.

Eind april 2005 heette mijn eerste schrijfsel 'slijmbal' en beschreef ik een zondagmorgen met de toen 5-jarige Bastiaan. Ikzelf vind het leuk om nu terug te lezen...

Zondagmorgen kroop Bastiaan naast me in mamma's bed. Mamma was al naar beneden en Bas stelde voor om te doen net alsof hij mamma was en dat het avond was.

Bastiaan exact 10 jaar geleden, hier aan het ontbijt...

'Wat zeggen jullie dan in bed tegen elkaar?' vroeg de vijfjarige wijsneus, waarna ik antwoordde dat we dan aan elkaar vroegen of we nog op Bastiaan's kamer waren wezen kijken en of hij lief lag te slapen.

Nadat Bastiaan en ik die 'scene' speelden gaf ik hem (in zijn rol als mamma 's avonds laat) een stevige nachtzoen en zei ik hem/haar welterusten. Hij zei me welterusten terug en gaf me een zoen, daar enigszins onderkoeld en exact op de juiste toon aan toegevoegd 'slijmbal!'.

Ik schoot in de lach en vroeg me tegelijkertijd wel af hoe gehorig onze slaapkamer eigenlijk is...

Enigszins weemoedig besloot ik zojuist om maar eens wat vaker door mijn vroegere werk te 'bladeren'.