Oude gadgets

In het RTL Nieuws van zojuist werd veel aandacht besteed aan een grote beurs waar alle elektronische gadgets van vandaag de dag en vooral de (nabije) toekomst centraal staan. Het ging daarbij vooral om gadgets die je op het lijf draagt, zoals Sony smartwatches die niet alleen je hartslag meten en in verbinding staan met je smartphone, maar die ook dag en nacht precies bijhouden hoeveel je beweegt, zweet en weet ik veel wat al niet meer. Ook was er een kleine gadget die op het rompertje van een baby moet worden bevestigd en die dan kan constateren dat de baby bijna wakker wordt en alvast een seintje geven aan de flessenwarmer.

Tsja, volgens mij heeft het verleden bewezen dat niet alles dat technisch mogelijk is en handig of leuk lijkt, ook in de praktijk een 'hit' wordt. We zullen zien wat de toekomst ons brengt...

Over het verleden en de toekomst gesproken: zaterdag bezochten Bastiaan en ik de expositie Da Vinci The Genius in het oude postkantoor aan de Rotterdamse Coolsingel.
De tentoonstelling maakte flink indruk op ons. In het fantastische gebouw kwamen alle kwaliteiten van het genie (uitvinder, schilder, anatomist, architect, natuurkundige en filosoof) uitgebreid aan de orde.

Het gaf de mogelijkheid al zijn ingenieuze bedenksels uit het eind van de 15e en begin van de 16e eeuw tot in detail te bekijken, omdat veel van zijn tekeningen 'tot leven' waren geroepen. Er stonden bijvoorbeeld enorme vliegmachines en katapulten, maar ook oorlogsmachinerie als een een houten ronde tank en een soort machinegeweer (bestaande uit een 'waaier' van zo'n tien lopen).

Ook was er de gelegenheid om de Mona Lisa nauwkeurig te bestuderen (tot aan de achterkant van het schilderij aan toe) en kwamen we alles te weten over Leonardo's beroemde Laatste Avondmaal.

Maar vooral zijn (vaak pas veel later daadwerkelijk gerealiseerde) uitvindingen maakten indruk.

Eigenlijk maakte hij destijds ook een soort gadgets en applicaties. Veel van die 16e eeuwse gadgets en apps waren geniaal, maar sommigen ook te mal.
'Ik ben malle appie niet', dacht Wilma trouwens de dag ervoor. Toen zouden we met z'n drietjes de expositie bezoeken maar troffen we een enorm lange rij voor de deur van het gebouw. Het zou zo maar meer dan anderhalf uur geduurd hebben voor we het gebouw in konden (om daarna vervolgens overal in slakkengang langs te schuifelen). Daarom besloten mijn zoon en ik de volgende morgen vroeg te gaan. Wilma durfde het risico niet te nemen om én vroeg te moeten opstaan én alsnog aan het einde van een lange rij te moeten aansluiten. Ikzelf heb trouwens ook een hekel aan wachten. Wanneer ik mezelf van ongeduld sta op te vreten in een lange rij wordt in onrustig, breekt het zweet me uit en gaat m'n hartslag omhoog. Ik heb echt geen moderne gadget nodig om dat te constateren!