Vaticaan

Maandag vlogen Bastiaan en ik in zo’n twee uur van Rotterdam naar Rome; van de winter naar het voorjaar. In het vliegtuig vertelde ik mijn zoon - nadat hij op m’n tablet Kung Fu Panda 2 had gekeken - het een en ander over Italië. Hij associeert Italië met pizza’s, lasagne, ijs en Super Mario, maar er is natuurlijk meer. Italianen houden van het goede leven (La Dolce Vita), rijden als idioten, de gemiddelde Italiaanse man is gek op onze vrouwen (en andersom) en aangegeven vertrektijden van bijvoorbeeld bussen zijn hooguit een indicatie (iets wat we meteen constateerden bij de bushalte op het vliegveld). En ik vertelde natuurlijk ook dat we onderweg goed op onze bagage moesten letten, omdat er nou eenmaal altijd gasten uit zijn op andermans spullen en omdat nou eenmaal niet iedereen te vertrouwen is...

Gisteren (dinsdag) bezochten we Vaticaanstad. Na een tip besloot ik om het Vaticaan niet via het drukke Sint Pieter-plein te benaderen, maar via de ingang van het museum aan de achterkant. Omdat een bezoek aan het museum en de Sixtijnse Kapel je zonder gids minimaal 7 uur schijnt te kosten, zei ik ja tegen een gids die ons benaderde en ons meenam naar een klein winkeltje tegenover de achtermuur van Vaticaanstad. 

Toen ik de tickets al had gekocht werd me duidelijk dat ik een verkeerde keus had gemaakt, want na een poos bleek dat niemand anders zich bij dit bureautje had aangemeld. Ondertussen begon een wat oudere Italiaanse dame ons alvast vanalles te vertellen over Vaticaanstad. En wat had ik inmiddels spijt. Moesten wij met z’n tweetjes met dit mens uren door een museum lopen? Ik ergerde me nu al aan haar slechte Engelse uitspraak en ook Bastiaan had al opgemerkt dat ze hele vieze tanden had. Dat heb ik weer hoor, dacht ik nog! 

Maar gelukkig werd geregeld dat we konden aansluiten bij een gids van een andere organisatie. Enige nadeel was dat we daarvoor alsnog naar de voorkant van het Sint Pieterplein moesten snelwandelen en dat die nieuwe gids haar toer begon met ons eerst maar eens om de muren van Vaticaanstad te leiden (waarbij we ons vorige gidsbureautje weer passeerden). En ik weet wel dat het hier het kleinste land ter wereld betreft, maar om er nou twee keer omheen te lopen...

Afijn, al-met-al hadden we nu een prima gids en was het zeer de moeite waard. 
We zagen honderden schilderingen, vloeren van mozaïek en sculpturen die het Vaticaan in de loop van vele eeuwen van anderen heeft ge...leend. Goedbeschouwd waren dit ook van die gasten die op andermans spullen uit zijn, waarvoor ik Bastiaan waarschuwde... Wat een rijkdom, wat een overvloed en wat een gekkigheid! 

Na in tientallen rijkgedecoreerde kamers en gangen allerlei schilderingen en gelauwerde beelden (inclusief Julius Cesar) te zijn gepasseerd bekeken we Michelangelo’s beschilderingen van het plafond van de Sixtijnse Kapel. Wat idioot veel werk moet dit geweest zijn. Het herinnerde me eraan dat het plafond van onze woonkamer binnenkort ook aan de beurt is en ik besloot ter plekke om het maar gewoon te witten.

En dan de Sint Pieter zelf. Wat een enorm gebouw! Op het plein ervoor werd alles in gereedheid gebracht voor vandaag (woensdag), wanneer voor het eerst in – ik meen – 400 jaar een Paus met pensioen gaat. Even dacht ik zojuist nog om er naartoe te gaan. Maar we hadden vandaag gepland het Colosseum te gaan zien. En bovendien kondigde onze gids gisteren al aan dat het vandaag ‘een gekkenhuis’ zou worden in Vaticaanstad.

‘Een gekkenhuis...’. Ik moest bij dat woord even denken aan wat ik allemaal gezien had gisteren én aan de schandaalverhalen van de laatste jaren. En is het stiekem niet de reden dat Benedictus besloten heeft op zijn lauweren te gaan rusten?