Imago

Afgelopen maandag woonde ik een bijeenkomst bij waar ook twee bekende gezichten aanwezig waren:oud-minister president Ruud Lubbers en Shell-topman Jeroen van der Veer (waarover vandaag in het journaal gemeld werd dat hij daar vertrekt). Lubbers vertelde over het Rotterdam van vroeger en wees erop dat het belangrijk is je niet van de wijs te laten brengen door slechte publiciteit, maar dat je je eigen plan moet trekken. Sterke teksten van een man die natuurlijk uit eigen ervaring praat. Hij is destijds in de media op een bepaalde manier neergezet. En of dat nou terecht of onterecht is, zoiets blijft toch aan je imago kleven.
Aan het begin van de meeting stond ik samen met hem bij de koffietafel. 'Wat zie ik hier voor lekkers?' zei hij. Hij doelde op de mini-gebakjes, maar ik betrapte mezelf erop dat ik eerst dacht dat hij het over de juffrouw achter de koffietafel had.
Ook gingen mijn gedachten even later, toen hij voor een gordijn en achter een tafel met een (kerst)bloemstukje plaatsnam, naar André van Duin's beroemde persiflages uit de jaren '90, waarin hij het altijd over zijn Ria had...
Ook een topman van Shell heeft - ondanks allerlei goede bedoelingen en inspanningen - natuurlijk een bepaald imago (geld verdienen, uitbuiten, milieuvervuiling). Tsja, mensen met een bekend gezicht weten dat dit soort dingen er nu eenmaal bij horen.

Over bekende gezichten gesproken: die avond hadden Wilma en ik twee 10 minuten-gesprekjes met leerkrachten op Bastiaan's school. In de aula stonden genummerde tafeltjes met daarachter de bewuste docent. Na eerst bij de juf-Engels te zijn aangeschoven bij tafeltje 17 moesten we ons, na tien minuten wachten, melden bij de docent beeldende vorming aan tafel 1.
'Ik herken die man helemaal niet van de vorige keer', zei ik tegen Wilma, toen we tijdens het wachten vanaf een afstandje naar tafel 1 keken. 'Is het hem wel?', vroeg ik me af.
'Nee hoor, het is een "stand-in"', antwoorde ze met een zucht en een 'tssss'. Ze weet immers hoe oppervlakkig ik soms dingen in me opneem en hoe mijn geheugen kan werken... En het is inderdaad zo dat wanneer bijvoorbeeld ik bij iemand thuis ben geweest en Wilma erna belangstellend vraagt wat voor - ik noem maar wat - kleur bankstel men heeft, ik vaak geen flauwe notie heb (ookal heb ik er een paar uur doorgebracht). Op een of andere manier interesseert me dat blijkbaar zo weinig dat dat niet bij mij blijft hangen. Maar ik zit er verder niet mee hoor, met dat imago...

'Aah, de ouders van Bastiaan', zei op dat moment iemand die vanaf de andere kant naar ons toe kwam lopen. 'Tafeltje 1 is bezet door een andere docent, dus wij gaan aan tafel 2 gaan zitten' ging hij verder. Ik had het dit keer dus wel goed gezien! Die vent aan tafel 1 was inderdaad Bastiaan's docent niet! Juist omdat ik op dit soort punten niet vaak gelijk heb knipoogde ik plagerig naar Wilma.
Maar eigenlijk had ik haar beter in d'r bil kunnen knijpen met de woorden 'tuut-tuut-tuut, de groetjes van Ruud!'