'Lang zal-ie leven in de Gloria', zong de klas uit volle borst. Ik twijfelde even of ik op mijn stoeltje zou gaan staan, maar besloot het toch maar niet te doen en alleen maar mee te zingen en klappen. Na een paar hieperdepiep-hoera's gaf ik alle kinderen een zakje chips en daarna heb ik ook bij de meesters en juffen die er waren zakjes chips uitgedeeld.
Het bovenstaande is geen citaat uit mijn dagboek van zo'n veertig jaar geleden maar beschrijft de gebeurtenissen van afgelopen maandag. Ik was enkele dagen met Bastiaan's klas (en de andere groep 8) mee op schoolkamp om te helpen en daar werd afgelopen maandag ouderwets stilgestaan bij mijn verjaardag.
Naast het vieren van mijn verjaardag (ook met een taart met een kaars die muziek maakte) was het de afgelopen dagen flink aanpoten. Gelukkig waren enkele moeders bereid gevonden het werk in de keuken te doen (het bereiden van enorme pannen macaroni, nassi en soep, giga-stapels pannenkoeken en overdadig veel fruithapjes). Ik was, samen met Bastiaan's meester van dit jaar en die van de vorige twee jaar, verantwoordelijk voor het gladjes laten verlopen van alle spellen. Dus organiseerde ik een memoryspel met kaartjes onder oranje pionnen, maakten we schatkaarten waarmee kinderen in het bos op zoek gingen, organiseerden we daar een levend Stratego ik het bos en zat ik in het pikkedonker slang te spelen (vervaarlijk 'ssssssssss' sissend) enzovoort. Op een gegeven moment zat ik met een groepje kinderen dat aan mij was toebedeeld een strategie te bespreken, waarna een van de kinderen zei 'Zo-hé, u bent slim, je kan echt zien dat Bastiaan uw zoon is...'.
'Jaja', dacht ik toen. Het werd een van de running gags van de afgelopen dagen.
Maar de begeleiders waren ook nodig om de kinderen te begeleiden, vervoeren en rondleiden. Niet alleen bracht ik twee geblesseerden met de auto naar het Openluchtmuseum in Arnhem (terwijl de andere kinderen 17 km moesten fietsen, en weer terug), maar ook moesten de in totaal 48 kinderen heen en weer gebracht worden naar Ede om daar te winkelen. Toen alle kinderen daar waren besloten de meesters eens te kijken waar al het twaalfjarige gespuis rondliep. De meiden bleken echt geshopt te hebben en de jongens... die troffen we aan bij de McDonalds met een Euroknaller, hoewel ze wisten dat we vlak erna uitgebreid zouden gaan lunchen. Het mag natuurlijk wel, maar het verbaasde ons. We hebben maar niet gezegd dat we net van de Multivlaai vandaan kwamen.
Het waren hele leuke dagen, maar ook zeer vermoeiend. Terug thuis was ik één jaar ouder geworden, maar het leken er wel tien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten