Geweldig vonden we het, dat we niet langer aangewezen waren op zo'n Super 8-camera, waarbij je weken moest wachten tot je het resultaat terug zag nadat zo'n geel kodak-pakje door de PTT was afgeleverd. Ook hoefden we niet langer het projectiescherm op te zetten, maar konden we de video's vrijwel meteen gewoon op onze TV afspelen. En niet te vergeten: er zat geluid bij!
Natuurlijk werd de camera vooral gebruikt in vakanties en bij familiefeestjes.
.png)
Maar mijn vader, mijn toen nog jonge broer en ik konden de verleiding niet weerstaan om voor de gein ook wat korte speelfilmpjes op te nemen. Dus wanneer tijdens vakanties aan de baai van Saint Tropez 'gewone' mensen met een romannetje onderuit hingen in het zonnetje, zochten wij bijvoorbeeld een onbewoond huis op en filmden we een zelfverzonnen sketch over een tourist en een zwerver.Waar dat nou goed voor was? Ach, we hadden de grootste lol om het te maken en we vielen niemand lastig. Ook bij het terugkijken van onze acteerprestaties vermaakten we ons prima en ook daarmee vielen we niemand las.. euh, nou ja.. eerlijk gezegd was niet iedereen even gecharmeerd van onze creatieve uitspattingen en van het feit dat we nogal om onszelf moesten lachen.
Niet zo lang geleden toonde ik de filmpjes aan Bastiaan. Dat was wél een dankbare toeschouwer. Hij raakte meteen enthousiast, als gevolg waarvan ik afgelopen zomer - toen we weer bij Saint-Tropez zaten - met hem en z'n neefje een vervolg moest maken op de filmpjes uit de jaren tachtig.
Een paar weken terug huurden we op een regenachtige zondag 'Le gendarmerie de Saint-Tropez'; een van die beroemde films van de Franse komiek Louis de Funes. Na afloop zei Bastiaan tegen me 'eigenlijk lijkt dit best wel op de filmpjes die opa toen met jullie maakte'. Ik geloof niet dat hij Louis de Funes wilde beledigen, dus ik beschouw het - 25 jaar nadat de filmpjes zijn opgenomen - als de best denkbare recensie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten