Oor in...

Vorige week kreeg Bastiaan de uitslag van de Cito-toets van groep 8 van de basisschool en bleek dat hij de maximale score van 550 had. Van de 200 vragen had hij er vijf fout, en in de krant stond dat van alle circa 140.000 kinderen er zo’n 4000 met vijftien fout of minder waren.

Ik schrijf dit niet om op te scheppen, maar het maakt ons natuurlijk wel apetrots. En daar waar andere kinderen andere (zoals sportieve) talenten hebben gaat dit hém nou eenmaal gemakkelijk af. Hij hoeft iets maar één keer te lezen of te horen en hij begrijpt en onthoudt het.

Ikzelf heb dat niet. Bij mij gaat het een en ander ook wel het ene oor in en het andere oor weer uit. Afgelopen donderdag bracht onze afdeling een bezoek aan de RoCa warmtekrachtcentrale van Eon. Na wat algemene inleidingen kwam er een enorm technisch-inhoudelijke presentatie, waarvan bij mij uiteindelijk toch maar weinig bleef hangen. Gelukkig bleek ik achteraf niet de enige die halverwege het verhaal was afgehaakt.

Daarna kregen we een rondleiding door de centrale. Voor onze veiligheid kregen we een helm op en werd ons gezegd dat we vanwege de enorme herrie in de centrale oordopjes moesten indoen. Dat zorgde voor enige hilariteit, want de helm paste niet iedereen even goed en nadat we de oordopjes hadden ingeschroefd begon onze Eon-gastheer enthousiast een toelichting te geven op wat we allemaal zagen (maar dus niet hoorden).

Met andere woorden: de informatie kwam nu niet eens mijn oor meer ín. Ze kunnen de bezoekers in het vervolg beter een koptelefoon met info te geven in plaats van oordopjes.

Goh, goed idee van me. En dat terwijl ik toch echt niet met die helm op geboren ben…