Lief

Begin deze week was ik met mijn collega’s een aantal dagen in De Volksabdij Onze Lieve Vrouw ter Duinen in Ossendrecht, aan de rand van de Kalmthoutse heide bij de Belgische grens. Daar dachten we na over onze toekomst, luisterden we naar elkaar en keken we eens goed naar onszelf. Dat deden we niet alleen zittend aan een tafel met pen en papier, maar ook wandelend door de langzaam weer wat kleur krijgende bossen en ’s avonds ‘onder invloed van’.

Even weg van huis, waar alles natuurlijk wel gewoon doorgaat. En da’s vooral voor kinderen, die het idee hebben dat papa of mama een paar daagjes met vakantie gaan, toch een raar idee. Bastiaan vond het vooraf ook niet leuk. Misschien was het ook niet handig dat ik vooraf had gezegd dat ik een paar nachtjes bij Onze Lieve Vrouw ter Duinen ging logeren. Voor je het weet blijft bij hem het beeld hangen dat zijn vader met een lieve vrouw in de duinen sliep...

Een collega vertelde me dat ze bij het vertrek thuis werd tegengehouden door haar zoontje die met armen en benen gespreid voor de buitendeur ging staan en een ander vertelde dat haar man - ter compensatie van het gemis - ‘stiekem’ met de kinderen had afgesproken dat zij ’s nachts in mama’s bed mochten slapen.
Toen ik weer thuis was aangekomen en het kinderbedtijd was vroeg Wilma met een knipoog aan Bastiaan of hij papa niet iets moest vertellen. Bleek er dus twee nachten een lieve vent mijn plekkie in bed te hebben ingenomen…