Iets leuks

Afgelopen zondag belde m’n broer Raymond ons vanuit de auto met de vraag of we thuis waren. Mirjam en hij wilden ons iets leuks komen vertellen. Nou, dat mag natuurlijk altijd, iets leuks komen vertellen. ‘Zouden ze gaan trouwen?’ dachten we. Of krijgen we er een neefje of nichtje bij? Maar het zou natuurlijk ook iets heel anders kunnen zijn. Dat ze een ton in de loterij hadden gewonnen of iets dergelijks. Zeker in deze onzekere tijden van de kredietcrisis is dat toch ook wel iets leuks.

Al snel na binnenkomst vertelden ze ons dat ze in augustus een kleine verwachten. Nou, leuker nieuws kan wat ons betreft niet! Daar kan geen ton tegenop, kredietcrisis of niet.
Voor ze ons het nieuws vertelden gaven ze een pakje met chocolaatjes met blauwe en roze muisjes. Iedereen glunderde op dat moment. Bastiaan zei dat hij ook wist wat dit betekende, maar hij was te verlegen om het te zeggen (ook een geheel nieuwe ervaring voor ons trouwens..). We hebben de stralende aankomende ouders natuurlijk meteen van harte gefeliciteerd.

Daarna dwaalden mijn gedachten af naar hoe Wilma en ik destijds onze familie van de komende gezinsuitbreding op de hoogte stelden. M’n schoonouders gaven we een plantje ‘kindje op moeder’s schoot’, en dat deed bij hen al snel een belletje rinkelen. Mijn familie was uitgenodigd om naar onze nieuwe caravan te komen kijken. En toen we in de tuin zaten speelde ik met m’n neefje en nichtje een spelletje ‘galgje’, waarbij m’n nichtje op een gegeven moment de oplossing ‘Wilma krijgt een kindje’ uitsprak..

En nu komt er dus anno 2009 weer een familielid bij! Door de kredietcrisis is de produktie bij veel bedrijven de laatste tijd dan wel wat teruggevallen, in onze familie gaat de produktie gewoon door! En onze nieuwe neef of nicht krijgt van ons sowieso doorlopend krediet!

Lichte tinten

Het was dinsdag natuurlijk een historische dag. Sinds het aantreden van Obama heeft de machtigste man van de wereld een kleurtje. Mij verheugt het dat de mensheid - ondanks al haar tekortkomingen, waarvan we de resultaten dagelijks in de krant zien - uiteindelijk dan toch zo ver is dat zij ervoor kiest om een donkere man in 'the White House' te laten wonen en werken. Nou ja, zo donker en negroide is hij natuurlijk ook weer niet. Hij is meer licht getint.

Al met al was het een heugelijke dag, vooral ook voor de donkere medemens. De dag ervoor was voor ons heugelijk, want toen was Bastiaan jarig. Al een poosje zeiden we gekscherend tegen hem dat hij volgend jaar tien en dus 'tiener' wordt, en dat hij nu dus eerst een jaar lang 'neger' zou zijn. We vierden z'n verjaardag op zondag en hij had het prima naar z'n zin. Maar na alle drukte, kado's uitpakken, snoepen en drinken kwam hij aan het eind van de middag melden dat hij zich niet lekker voelde. Nadat hij vervolgens had overgegeven ging hij als een dood vogeltje op de bank hangen. Hij wilde liggen onder een fleece-deken en vertelde dat hij het koud had. Na een tijdje ging het weer een stuk beter met hem, maar wat had hij een wit smoeltje zeg. Hij zou een dag later dan wel 'neger' worden, op dat moment zag hij zo wit als Michael Jackson. Da's nog flink wat tinten lichter dan Obama...

Verhuizen

Dinsdag hielp ik mee bij de verhuizing van mijn broer en zijn vriendin. Vlak in de buurt van hun vorige woning hebben ze een nieuw fraai onderkomen betrokken. Ook andere familieleden waren vanzelfsprekend opgetrommeld om te sjouwen, poetsen, knutselen en timmeren. Op zo'n dag maken vele handen immers licht werk.

Met een bij de Texaco gehuurde aanhanger vervoerden we voorzichtig de spullen over de vele verkeersdrempels die de gemeente Oud Beijerland had weten te leggen op de paar honderd meter tussen de oude en nieuwe woning. Bij het nieuwe adres aangekomen bleek dat niet alle kasten die naar de zolder moesten worden gesjouwd even gemakkelijk door het trapgat pasten. Zo moest een kast deels worden gedemonteerd, om hem op zolder weer in elkaar te schroeven en timmeren.

Door al die verhuisbewegingen stond de voordeur een groot deel van de dag open. Op een gegeven moment stonden er twee Jehova-getuigen voor de drempel. 'Hier hoeven we onze voet tenminste niet tussen de deur te houden', zullen ze waarschijnlijk gedacht hebben. Ze zijn vriendelijk doch beslist verzocht hun heil elders te gaan zoeken.

'Jezus helpt' is natuurlijk best een mooie boodschap. En tijdens een verhuizing is hulp op zich hartstikke welkom, maar op dat moment hadden we met name behoefte aan iemand die zijn handen liet wapperen. Aan de hulp van z'n vader hadden we die dag waarschijnlijk meer gehad. Dat schijnt immers een allemachtig handige timmerman te zijn geweest...

Kakzak

Nu koning Winter het land al enige tijd in zijn greep heeft, binden Bastiaan en ik regelmatig de schaatsen onder (al is dat onderbinden zélf nou niet bepaald mijn favoriete bezigheid hoor; wat een gedoe..). Wilma aanschouwt de ijspret het liefst vanaf de wal.

Wanneer we door het gras naar het ijs lopen waarschuw ik regelmatig voor hondedrollen die links en rechts in het gras liggen geparkeerd. Maar eerlijk gezegd ben ik zélf degene die de afgelopen dagen al twee keer vol in zo'n exemplaar is gaan staan.

Nou ben ik zelf ook hondeneigenaar, maar zeker in deze tijd van ijspret let ik er op dat hij niet nabij schaatsplaatsen poept. Ik behoor niet tot de groep die overal schijt aan heeft (al blijkt dat niet uit mijn tekstje hierboven). Gelukkig zoekt mijn hond meestal zelf al een voor mensen onaantrekkelijk plekje tussen de struiken op. En ik ben in het bezit van een 'kakzak'; zo'n kartonnen dingetje dat je eenvoudig om een drol kan vouwen, waarna je het in de afvalbak kan gooien. Die dingen zijn hartstikke handig.

Gisteren gingen we schaatsen op de Kralingse Plas. Bastiaan heeft sinds vorig jaar flinke vorderingen gemaakt en wilde graag wat verder schaatsen dan de korte stukjes in onze wijk.
http://fedway129.blogspot.com/2007/12/winter.html
Bij de Kralingse Plas aangekomen bleek het binnenzooltje van een van z'n schaatsen zoek te zijn. Ik realiseerde me dat ik nog een (ongebruikte!) kakzak in de auto had liggen en scheurde uit het karton een perfect binnenzooltje. Om meerdere redenen blijken schaatsers dus gebaat te zijn bij het gebruik van de kakzak.

Nu ik er zo over denk: misschien is een kakzak sowieso wel wat voor lange afstand-schaatsers, in deze tijd van koek en zopie en van erwtensoep...

Verwend

Het jubileumjaar van Feyenoord zit erop. Op 2e Kerstdag woonde ik de laatste wedstrijd bij die de club tijdens haar 100-jarig bestaan speelde. Dankzij m’n werk kon ik samen met Bastiaan de verrichtingen bekijken vanuit een Bussiness-seat. Dus terwijl de tribuneklanten zichzelf stampvoetend warmhielden in verband met de vrieskou, zaten wij zonder jas op het voor de VIP-ers verwarmde tribunevak voor de Bussiness-seat. En daar waar ‘het gewone volk’ (waartoe wij dus even niet behoorden) in lange rijen moest wachten op een te dure drank en snack, werd ons binnen voor noppes een uitgebreid chinees-indisch buffet voorgeschoteld… Wat een decadentie! Met deze verwennerij heb ik Bastiaan’s voetbalbeleving voorgoed verpest.

Ikzelf stond jarenlang elke zondag te blauwbekken of te verregenen achter het doel in het stadionnetje aan de Krommedijk, bij FC Dordrecht (dat toen een paar jaar DS’79 heette). Oké, het zal ook weleens mooi weer zijn geweest, maar ik wil het hier even heroïsch neerzetten.

Niet alleen onze tribuneplaats en het eten en drinken was prima, ook het voetbal zelf mocht er zijn. Geheel tegen de gewoonte in won Feyenoord met 3-1 van NAC Breda. Na afloop van de wedstrijd zei m’n buurman me dat hij zich erover verbaasde dat je vanaf zo’n grote afstand het gras van het veld kon ruiken. Ik hield het erop dat dat komt omdat de spelers met hun harde werken de graspollen lekker los hebben gelopen. Bastiaan verbeterde me; ‘ik ruik de geur van overwinning, wat ruikt dat toch heerlijk…!’