Vergeten

Zondag gaven we m'n moeder een bloemetje in verband met Pasen. Nou weet ik ook wel dat Pasen alweer een paar weken achter ons ligt, maar destijds hadden we de bloemen die voor mijn moeder bestemd waren thuis laten liggen. Omdat het een paar jaar geleden ook al eens scheen te zijn gebeurd, vonden we dat ze dit bloemetje nog te goed had...

Het is bij mij nooit de vraag OF ik wat vergeet, maar WAT ik vergeet, vooral wanneer we naar m'n ouders gaan of daar op visite zijn geweest. Al een paar keer was een extra ritje naar Dordrecht nodig omdat ik mijn portemonnaie daar had laten liggen, of m'n sleutels.

Twee keer ben ik ook sleutels gaan terugbrengen. Bij het weggaan bij m'n ouders had ik dan een sleutelbos zien liggen, die ik gauw in m'n zak had gestopt opdat ik hem niet vergat. En bij thuiskomst bleken die sleutels dan niet in mijn deur te passen, omdat het de sleutels van m'n vader waren, in plaats van de mijne..

Ach ja, misschien heeft het met de leeftijd te maken. Vorige week werd ik weer een jaartje ouder. We vierden het op de dag zelf, en afgelopen weekend kwam nog een familie-afvaardiging uit het verre Amersfoort langs. Was gezellig. Drankje, taartje, patatjes, felicitaties en alles wat er zo bij hoort op een verjaardag. Pas toen ze al weer weg waren kwam ik er achter dat er iets ontbrak. Ik kon me niet meer herinneren dat ze mij tijdens het feliciteren iets in mijn handen hadden gestopt; iets wat tijdens een verjaardag toch gebruikelijk is. Toch wel fijn om te kunnen constateren dat ook anderen wel eens iets vergeten!

Stof

Vrijdag was het sportdag op Bastiaan’s school. Toen ik me een paar weken geleden aanmeldde om een groep kinderen te begeleiden als vrijwilliger herinnerde ik me de sportdag van vorig jaar. Het was toen eind april meer dan 25 graden. De mussen vielen zo’n beetje dood van het dak en ik heb toen heerlijk van het zonnetje staan te genieten, terwijl de kinderen zich in het zweet werkten.

Dit jaar was het duidelijk anders. Er stond een harde schrale oostenwind en terwijl de kinderen zich inspanden met allerlei oefeningen (estafette, touwtrekken, speerwerpen, kogelstoten) stonden de begeleiders te vernikkelen van de kou. En terwijl ik mijn best deed om de groep van 10 kinderen de spelregels uit te leggen, ze bij knokpartijtjes uit elkaar te halen en ze vriendelijk verzocht van de doeltjes af te komen, zag ik van het zanderige veld naast ons regelmatig grote stofwolken op ons afkomen.

Sport staat over het algemeen voor gezondheid en afzien, maar deze keer lag de nadruk op het laatste. Maar met het oog op de gezondheid kregen de kinderen na afloop fruit mee.
Bastiaan pakte een appel en vroeg me of hij die met schil en al kon opeten. ‘Natuurlijk kan dat’, zei ik en ik pakte zijn appel en wreef hem goed schoon langs m’n shirt. ‘Nou lekker pa’, zei hij. ‘Nou smeer je allemaal stof aan m’n appel..’

Marathon

Afgelopen zondag was de Rotterdam Marathon en ben ik met Bastiaan even gaan kijken in de buurt van het Kralingse Bos. Daar realiseerde ik me dat ik precies tien jaar terug mijn eerste marathon liep. Dat was toch wel een bijzondere gebeurtenis hoor. Eerst bijna een half jaar vijf keer in de week trainen (in het begin soms maar 5 kilometer, maar de laatste weken tientallen kilometers) en dan de dag zelf. Ondanks alle waarschuwingen vooraf ging ik, door al het enthousiasme van het publiek, toch te snel van start. Na 5, 10 en 15 kilometer constateerde ik tevreden dat ik enkele minuten voor lag op m’n schema, dat leidde tot een eindtijd van 3 uur en 45 minuten. Maar na 20 km zag ik de Erasmusbrug voor me opdoemen en na 30 km stond de man met de hamer te zwaaien. Het tempo zakte dramatisch, maar ik bleef (bewegingen maken die leken op) rennen en uiteindelijk kwam ik na 4 uur en 34 minuten voldaan over de eindstreep.

Een jaar later stond ik weer aan de start, nu samen met Nicole. Ondanks dat mijn looptempo hoger lag spraken we af dat ik tot halverwege bij haar zou blijven en dat ik dan zou versnellen. En inderdaad: de eerste helft hield ik me wat in en op de helft van de marathon versnelde ik m’n pas en liep ik weg van Nicole. Maar dat brak me later toch wel op. Uiteindelijk kwam ik in dezelfde tijd als het jaar ervoor over de eindstreep. En nog geen 5 minuten later volgde Nicole, roepend ‘dit doe ik dus echt nooit meer!!!’. Maar hoe mooi zo’n moment (ondanks het afzien) is besef je denk ik alleen maar wanneer je daadwerkelijk die 42 km hebt gelopen.
Sinds die tijd heb ik geen hele marathon meer gelopen, maar heb ik wel een paar keer aan een kwart-marathon (10km) deelgenomen.

Dit jaar waren mijn inspanningen op de dag van de marathon niet te vergelijken met die van 10 en 9 jaar geleden. Zelfs een kwart-marathon zat er nu niet in. De inspanningen beperkten zich nu tot een stukje fietsen; eerst naar het parcours en daarna naar McDonalds voor een quarterpounder. Volgend jaar toch maar weer eens een quart-marathon in plaats van een quarterpounder?

Prak

Ik heb op zich niet zo veel met computerspelletjes. Daar waar Wilma en Bastiaan zich tijden kunnen vermaken met allerlei spelletjes met kleurige bolletjes op een rij of stressende serveersters in een restaurant, hou ik het meestal al vrij snel voor gezien.
Maar er zijn natuurlijk uitzonderingen. Begin jaren tachtig was ik immers zwaar onder de indruk van het tennisspelletje, dat je met behulp van een spelcomputertje op je TV kon spelen. En later in de jaren tachtig waren Boulderdash en Arkanoid mijn favorieten. En vergeet ‘Lazy Larry’ niet !

Ook nu is er een spel waar ik veel lol in heb. De Nintendo draait overuren met Cars; een racespel dat is gebaseerd op de Disney-animatiefilm met diezelfde naam. Al heel wat uren hebben Bastiaan en ik racend tegen elkaar doorgebracht. Samen scheuren we door stadjes, over bergweggetjes en doorkruisen we woestijnen. Het gaat er vaak ruw aan toe, maar Bastiaan beseft gelukkig dat wanneer we ons in de dagelijkse werkelijkheid op de weg ook zo zouden gedragen, de auto zo ‘in de prak ligt’.

We scoren overigens niet altijd goed hoor. Onze computertegenstanders zijn ons regelmatig te snel af. Ook gisteren voerden we samen letterlijk een achterhoedegevecht tegen elkaar. Toen ik Bastiaan zei dat onze tegenstanders waarschijnlijk al lang over de finish waren, antwoordde hij ‘ik denk het ook pa, die zitten thuis al lekker achter hun prakkie !’.

Chocomel

Ik ben een echte Hollander, dus waneer we naar een pretpark, dierentuin of iets dergelijks gaan nemen we wat te drinken en snoepen van huis mee. Het komt er meestal toch wel op neer dat we ergens in een eettentje ofzo terechtkomen, maar het stillen van de eerste lekkere trek doen we dankzij de inhoud van mijn rugzak.
Ikzelf ben geen fan van frambozendrankjes of iets dergelijks, maar de echte Chocomel van Nutricia is wél een grote favoriet van me. En het is best een wonder dat dat nog altijd zo is. Toen ik een jaar of zeventien was deed ik vakantiewerk in het (gigantische) magazijn van de SRV. Dat was hard werken en daar kreeg je dorst van. Tijdens de pauzes mocht je daarom gratis zo veel drinken als je maar wilde. Ik kan me herinneren dat ik dus regelmatig (ik zei al, ik ben een echte Hollander) per pauze twee of drie flesjes chocomel dronk.

Een paar jaar later werkte ik bij een slijterij, op zaterdag en een paar dagen in de week na schooltijd. Ook daar was het de gewoonte dat je bij dorst kon pakken wat je wilde, als er maar geen alcohol in zat natuurlijk. En nog altijd was chocomel mijn favoriet. Nou verkochten wij geen kleine flesjes en hadden we daar geen koelkast, maar dat vond ik geen probleem. Ik pakte een grote fles, zette hem ergens achter op een rek en nam een slok wanneer ik trek had.

Op een gegeven moment viel mij op dat ik bij een fles, die al een tijdje aangebroken op dat rek stond, iets door de chocomel heen zag schijnen. Ik schudde de fles leeg in het aanrechtje en zag tot mijn grote schrik dat er een grote klomp schimmel in de fles achterbleef. Afgrijselijk! Het zag er uit als een grote kwal met allerlei vieze kleurtjes. Ik ging net niet over mijn nek, maar besloot vanaf dat moment maar even geen chocomel meer te drinken. Brrrr….

Maar inmiddels is het dus weer over. Wanneer ik in de dierentuin naar de apen, olifanten of zeedieren sta te kijken, sta ik regelmatig weer gewoon aan de Chocomel te lurken. Alleen bij de kwallen loop ik altijd snel even door.