In het water

Op de een of andere mannier komt het nog regelmatig ter sprake, dat ik als klein jochie met m'n vader in het zwembad was en dat hij me duidelijk had aangegeven dat ik niet in het water mocht plassen. Naast de kleedhokjes waren er immers toiletten… Dàt knoopte ik goed in m'n oren. Maar nadat m'n vader vervolgens ik weet niet hoeveel keer achter elkaar achter me aan moest hobbelen omdat ik wéér aandrang voelde, was hij het gezeik zat en fluisterde hij me op een gegeven moment toe dat ik het nou wel even in het water kon doen... Daar begreep ik nou werkelijk niets van, en dat liet ik duidelijk horen: 'maar pappa, dat mág toch helemaal niet, in het water plassen!', riep ik verontwaardigd uit….
Ik moest hier aan denken toen ik twee weken terug met Bastiaan in de Middellandse Zee zwom en dobberde en hij aangaf dat hij moest plassen. Ik had helemaal geen zin om naar dat onsmakelijke, zanderige wc-hokje op het strand te gaan en zei hem dat hij best gewoon in de zee kon plassen. Nadat hij me eerst een tijdje ongelovig had aangekeken en hij me vertelde dat dat niet kon en dat hij het ook niet durfde, deed hij - na enig aandringen - tóch een poging. Ondanks het feit dat hij tot z'n navel in het water stond keerde hij z'n kont richting strand en wilde hij de voorkant van z'n broekje naar beneden doen.. Toen ik hem vertelde dat dát niet nodig was begreep hij er écht niks meer van en stónd hij erop dat we alsnog naar het krakkemikkerige houten toiletkeetje op het strand gingen.
Ik heb dat maar gedaan, maar nadat hij daar zijn blaas had geleegd, heb ik hem wel gezegd dat zijn plas tóch - waarschijnlijk via een buisje onder het strand - in de zee terechtkomt. Daar moest hij wel een poosje over nadenken...
Had-ie het misschien tóch beter rechtstreeks in zee kunnen doen. Van mij had het gemogen hoor, dan was tenminste het zeewater wat warmer geweest...