Afgelopen november moest ik in zalencentrum Concordia in Den Haag zijn. Ik was door de gemeente Den Haag uitgenodigd om mee te denken over hun nieuwe milieuplan, omdat ze wisten dat ik aan een soortgelijk plan voor de gemeente Rotterdam bezig ben.
In de trein naar die mooie stad achter de duinen zat ik te bedenken wat ik namens Rotterdam zou kunnen melden aan mijn Haagse collega's, terwijl ik voor me uitstaarde en wat pulkte aan mijn duimnagel. Die duimnagel had de afgelopen tijd nogal wat meegemaakt, maar zag er nu eindelijk weer een beetje toonbaar uit. Afgelopen zomer had ik in onze achtertuin de krulhazalaar gesnoeid, waarbij een gemene splinter onder m'n nagel was geschoten en was gaan ontsteken. Allerlei zalfjes en verbandjes hadden ervoor gezorgd dat de nagel uiteindelijk weer was genezen, maar konden niet voorkomen dat ik een poosje met de meest onsmakelijke duimnagel van het westelijk halfrond moest rondlopen. Maar dat leed was nu vrijwel voorbij, constateerde ik terwijl de trein stopte op Holland Spoor.
Na een wandeling door de Schilderswijk kwam ik vrij laat bij het zalencentrum aan. Ik kreeg bij binnenkomst een badge opgespeld en een infomap en begaf mij naar de bar in de hal voor een kop koffie. Ondertussen keek ik wat om me heen om te bekijken of ik tussen al die voor mij onbekende mensen toch een bekend gezicht aantrof.
Dat was niet het geval. Er werd me net een haags bakkie toegeschoven, toen ergens in de ontvangsruimte werd verzocht zich naar de zaal te begeven. Ik had nog geen slok koffie gedronken, maar pakte m'n jas, tas en koffie en liep achter de meute aan de zaal in. Op een van de voorste rijen nam ik plaats en kort daarna verscheen de eerste spreker ten tonele. Vreemd vond ik het wel dat hij de aanwezigen in de zaal vragen ging stellen over een nota die vooraf aan een ieder was toegezonden. Ik had immers niks ontvangen en de titel van het stuk zei me ook niets...
Toen de spreker met z'n vragen bijna bij mij was beland had ik pas door dat ik in een verkeerde zaal terecht was gekomen; dit was een of andere club die de mensenrechten in de derde wereld besprak. Nou ben ik best flexibel enzo, maar om nou ineens zomaar een mening hierover uit m'n (bijna herstelde) duim te zuigen in het bijzijn van allerlei deskundigen...
Ik pakte m'n jas, tas en koffie op, knikte en lachte vriendelijk naar m'n buurman en sloop zo onopvallend mogelijk naar de achterkant van het zaaltje. Daar aangekomen vroeg ik me af door welke deur ik ookalweer naaar binnen was gekomen. Ik zag drie geelgeverfde metalen deuren, voorzien van zo'n nooduitgang-hendel die de volle breedte van de deur besloeg. Ik rammelde wat aan deur één, die niet openging, liep naar deur twee en maakte tenslotte bij deur drie meer herrie dan ik wilde toen het me lukte de hendel naar boven te klappen... Ik keek om naar het debatterende gezelschap, voelde me Mister Bean toen ik vriendelijk glimlachte en besloot het zaaltje door de deur te verlaten. Ik zette een stap het halletje in toen de metalen deur met een ENORME KNAL in een keer dichtsloeg...! Dat wil zeggen: niet echt in één keer, want hij 'stuiterde' eerst een keer op mijn bijna herstelde... nagel. AAAAUW, wilde ik gillen, maar ik hield me flink en stopte m'n flink kloppende duim in m'n mond. Ondertussen keek ik rond me heen en constateerde ik dat ik absoluut niet in de ontvangsruimte was terechtgekomen, maar ik een klein halletje met een deur naar buiten... Ik stapte naar buiten, liep opnieuw gebouw Concordia binnen, glimlachte naar de wat verbaasd kijkende infomappen-mevrouw' en begaf mij - met m'n duim in m'n mond - zo snel mogelijk naar de toiletruimte, waar ik een kwartier met m'n duim onder de koude kraan heb gestaan, voor ik een nieuwe poging waagde in de juiste zaal terecht te komen. Dat lukte. Toen ik bij het 'voorstel-rondje' werd gepresenteerd als degene die in Rotterdam met een soortgelijk plan bezig was, zei ik 'dat klopt', waaraan ik eigenlijk had toe moeten voegen 'als een zwerende vinger'....
Inmiddels is het eind april en heb ik mijn vorige record 'horror-nagel' ruim verbroken. M'n nagel werd blauw en groen, zwart met wit en viel er vervolgens in fases af. Maar terwijl ik dit zit te tikken kijk ik naar m'n duim en constateer dat hij er inmiddels bijna weer normaal uitziet. Nou zijn we van plan dit jaar flink in de tuin te gaan klussen. Het is te hopen dat m'n nagel dit keer ongeschonden blijft... Duimen maar....
In de trein naar die mooie stad achter de duinen zat ik te bedenken wat ik namens Rotterdam zou kunnen melden aan mijn Haagse collega's, terwijl ik voor me uitstaarde en wat pulkte aan mijn duimnagel. Die duimnagel had de afgelopen tijd nogal wat meegemaakt, maar zag er nu eindelijk weer een beetje toonbaar uit. Afgelopen zomer had ik in onze achtertuin de krulhazalaar gesnoeid, waarbij een gemene splinter onder m'n nagel was geschoten en was gaan ontsteken. Allerlei zalfjes en verbandjes hadden ervoor gezorgd dat de nagel uiteindelijk weer was genezen, maar konden niet voorkomen dat ik een poosje met de meest onsmakelijke duimnagel van het westelijk halfrond moest rondlopen. Maar dat leed was nu vrijwel voorbij, constateerde ik terwijl de trein stopte op Holland Spoor.
Na een wandeling door de Schilderswijk kwam ik vrij laat bij het zalencentrum aan. Ik kreeg bij binnenkomst een badge opgespeld en een infomap en begaf mij naar de bar in de hal voor een kop koffie. Ondertussen keek ik wat om me heen om te bekijken of ik tussen al die voor mij onbekende mensen toch een bekend gezicht aantrof.
Dat was niet het geval. Er werd me net een haags bakkie toegeschoven, toen ergens in de ontvangsruimte werd verzocht zich naar de zaal te begeven. Ik had nog geen slok koffie gedronken, maar pakte m'n jas, tas en koffie en liep achter de meute aan de zaal in. Op een van de voorste rijen nam ik plaats en kort daarna verscheen de eerste spreker ten tonele. Vreemd vond ik het wel dat hij de aanwezigen in de zaal vragen ging stellen over een nota die vooraf aan een ieder was toegezonden. Ik had immers niks ontvangen en de titel van het stuk zei me ook niets...
Toen de spreker met z'n vragen bijna bij mij was beland had ik pas door dat ik in een verkeerde zaal terecht was gekomen; dit was een of andere club die de mensenrechten in de derde wereld besprak. Nou ben ik best flexibel enzo, maar om nou ineens zomaar een mening hierover uit m'n (bijna herstelde) duim te zuigen in het bijzijn van allerlei deskundigen...
Ik pakte m'n jas, tas en koffie op, knikte en lachte vriendelijk naar m'n buurman en sloop zo onopvallend mogelijk naar de achterkant van het zaaltje. Daar aangekomen vroeg ik me af door welke deur ik ookalweer naaar binnen was gekomen. Ik zag drie geelgeverfde metalen deuren, voorzien van zo'n nooduitgang-hendel die de volle breedte van de deur besloeg. Ik rammelde wat aan deur één, die niet openging, liep naar deur twee en maakte tenslotte bij deur drie meer herrie dan ik wilde toen het me lukte de hendel naar boven te klappen... Ik keek om naar het debatterende gezelschap, voelde me Mister Bean toen ik vriendelijk glimlachte en besloot het zaaltje door de deur te verlaten. Ik zette een stap het halletje in toen de metalen deur met een ENORME KNAL in een keer dichtsloeg...! Dat wil zeggen: niet echt in één keer, want hij 'stuiterde' eerst een keer op mijn bijna herstelde... nagel. AAAAUW, wilde ik gillen, maar ik hield me flink en stopte m'n flink kloppende duim in m'n mond. Ondertussen keek ik rond me heen en constateerde ik dat ik absoluut niet in de ontvangsruimte was terechtgekomen, maar ik een klein halletje met een deur naar buiten... Ik stapte naar buiten, liep opnieuw gebouw Concordia binnen, glimlachte naar de wat verbaasd kijkende infomappen-mevrouw' en begaf mij - met m'n duim in m'n mond - zo snel mogelijk naar de toiletruimte, waar ik een kwartier met m'n duim onder de koude kraan heb gestaan, voor ik een nieuwe poging waagde in de juiste zaal terecht te komen. Dat lukte. Toen ik bij het 'voorstel-rondje' werd gepresenteerd als degene die in Rotterdam met een soortgelijk plan bezig was, zei ik 'dat klopt', waaraan ik eigenlijk had toe moeten voegen 'als een zwerende vinger'....
Inmiddels is het eind april en heb ik mijn vorige record 'horror-nagel' ruim verbroken. M'n nagel werd blauw en groen, zwart met wit en viel er vervolgens in fases af. Maar terwijl ik dit zit te tikken kijk ik naar m'n duim en constateer dat hij er inmiddels bijna weer normaal uitziet. Nou zijn we van plan dit jaar flink in de tuin te gaan klussen. Het is te hopen dat m'n nagel dit keer ongeschonden blijft... Duimen maar....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten