Het bovenstaande gaat over mijn debuut in De Kuip. En nee, het is géén droom en evenmin een gebeurtenis uit de jaren zeventig of tachtig, toen ik als beperkt getalenteerde voetballer actief was. Toen ben ik niet verder gekomen dan het hoofdveld van FC Dordrecht (toen nog DS’79) tijdens een toernooi.
Mijn voetbaldebuut in De Kuip was vorige week. Die penalty stopte ik overigens, waarbij ik voor de zorgvuldigheid wel dien te vermelden dat ik voor zo’n klein metalen doeltje stond. En de nul vasthouden, zoals dat tegenwoordig heet, lukte helaas tot één seconde voor het eindsignaal. Vlak voor de scheids afblies mocht ik me alsnog een echte schlemiel voelen.
Met een een-nul verlies dropen we af. Ook omdat het die dag bijna 30 graden was overigens. Dat was even wennen, want tot deze dag haalden we de dertig graden nog niet eens wanneer we de ochtend-, middag- en nachttemperatuur bij elkaar zouden optellen. Dankzij de tribunes was er nauwelijks wind en recht boven ons stond de zon onverbiddelijk te branden. Met ‘ons’ bedoel ik de ongeveer 900 collega’s met wie mijn team (dat we de weinig ambitieuze naam ‘Spek en Bonen’ hadden gegeven) deelnam aan een sportdag. Naast voetbal sloofden we ons uit met onder meer hockey, volleybal en trefbal, maar voelden we ons ook niet te groot voor bijvoorbeeld zaklopen, touwtrekken, katapult-schieten, voetbal-darts en rennen-vliegen-vallen-duiken en weer opstaan in een opblaas-hindernisbaan.
De prijsuitreiking hebben we gemist, maar eeh… het organisatiecomité heeft ons vast niet gemist. We hebben onze naam eer aan gedaan, zal ik maar zeggen. Team Spek en Bonen was wél present bij de Barbecue, om de vandaag verloren calorieën weer aan te vullen. Op een groot scherm werd de EK-wedstrijd Nederland-Oostenrijk getoond. Ik nam een hap van m’n bratwurst, keek naar het geschutter van Oranje op dat Duitse voetbalveld en voelde me zélf absoluut geen schlemiel meer.
