Heiïge Nacht

Het liep tegen het nieuwe jaar toen de drie een teken hadden gekregen dat ze deze kant op moesten. Wat ze konden verwachten en waar ze precies moesten zijn was niet duidelijk, maar signalen van boven zouden ze tot vlakbij de juiste plek brengen. Eindeloze zandwegen leidden de drie reizigers door heiïge vlaktes en uitgestrekte bossen. 'Het duurt niet lang meer voor de duisternis intreedt', zei een van de drie bezorgd, het cadeau voor de gastheer en -vrouw ondertussen stevig vasthoudend. Vlak daarvoor was het heldere signaal dat ze tot dat moment van boven hadden mogen ontvangen verdwenen. Was het heiïge weer de oorzaak hiervan? Toen de drie het bijna leken op te geven zagen ze in de verte ineens een teken van leven. 'Onze verlosser', zei een van hen. 'Halleluja!' hoorden ze op dat moment zingen. Dat gaf ze de moed om hun tocht voort te zetten.

Nee, dit verhaal speelde zich niet meer dan 2000 jaar geleden af nadat er een kindeke was geboren. En het ging hier niet om drie wijzen uit het oosten die mirre, wierook en goud bij zich hadden. Dit waren drie stadse mensen uit het westen die een vrolijk verlicht kerststukje hadden meegenomen. Geen Balthasar, Melchoir en Caspar met hun kameel maar Marco, Wilma en Bastiaan in hun Citroën. Op Sky-radio klonk 'Halleluja!' en de navigatie had voor de signalen 'van boven' gezorgd.

De afgelopen kerstdagen brachten we door in Landall-park 'Het Land van Bartje' bij Borger.
Mijn zwager en schoonzus trakteerden ons daarop in verband met hun 25-jarig huwelijk.

Het bleek een prima plek om te rusten, wandelen, zwemmen en hardlopen. En niet te vergeten om veel te eten, snoepen en drinken.


Een paar dagen voor we erheen gingen kwam Wilma erachter dat mijn neef en z'n vrouw, die twee jaar terug vanuit de Randstad naar het verre Drenthe waren verhuisd, op slechts een paar kilometer afstand van het bungalowpark woonden. Diep in het woud - onvindbaar voor zelfs de meest recente updates van de navigatie - liggen twee huizen, een gastenverblijf, een stal, een weiland met twee paarden en een 'eigen stuk bos' verscholen. Wat een bijzondere plek!

Na een wandeling over het terrein praatten we binnen gezellig bij onder het genot van thee en cake, alvorens we de terugweg richting de 'bewoonde wereld' aflegden. Het was inmiddels pikkedonker en ik moest voorzichtig manoeuvreren om de diepe kuilen van het zandpad te ontwijken. 'Driving home for Christmas' klonk op de radio. Kerstavond was al begonnen en alles wees erop dat hier in het bos een 'Stille Nacht, Heiïge Nacht' in het verschiet lag.

Nadat ik dit stukje had geschreven realiseerde ik me dat ik onze zoektocht op de dag voor kerst wel wat heb aangedikt. Maar ach, volgens mij is dat met verhalen die zich eind december afspelen al van oudsher het geval...

Op tafel

Gisterenavond aten we chinees en vroeg Bastiaan waarvan die lekkere saus van de Foe Yong Hai van is gemaakt. 'Van gember' antwoorde Wilma, waarna zowel ik als zij 'een vies gezicht trokken'. Zij associeerde de gelige specerij met de boterkoek met gember die haar moeder vroeger wel eens maakte en waar ze op z'n zacht gezegd niet zo gek op was. Mij deed het denken aan de blokjes kaas met gember die vroeger werden geserveerd tijdens verjaardagen. Die waren ook niet echt mijn favoriet.

Ik realiseerde me toen dat wat in mijn jeugd bij verjaardagen op tafel stond eigenlijk flink afwijkt van wat vandaag de dag wordt genuttigd. En dan heb ik het niet alleen over de glaasjes met sigaretten... In gedachten zie ik m'n opa's zitten met een jonge jenever of met een citroentje met suiker. De dames dronken bessenjenever en ook een advocaatje (met slagroom!) behoorde tot het standaardrepertoire. Ook maakte mijn moeder voor de verjaardagsvisite (vrijwel) altijd een grote kom bowl; een lekkernij die vandaag de dag volgens mij niet vaak meer wordt opgediend.

Daarentegen hebben bijvoorbeeld nootjes de 'tand des tijds' wel doorstaan. Al zijn het vandaag de dag vaak exotische, Japanse of borrelnootjes en waren het vroeger vooral de doodgewone pinda's (ik hoop trouwens niet dat ik er - in deze tijden van lange tenen - last van krijg dat ik dit stukje begin met een chinees en het een paar regels verderop over pinda's heb). Pinda's zijn er natuurlijk al heel lang, al waren ze vroeger niet zo ruim voorradig als tegenwoordig. M'n vader vertelde me dat net na de oorlog zijn neef Harry op een gegeven moment aan hem vroeg of hij z'n pinda al had gehad. Een van z'n vrijgezelle tantes trakteerde de kinderen van de familie op pinda's. Op één pinda per kind wel te verstaan(!)

Goed bedoeld natuurlijk, maar het contrast is groot met de wereld anno 2016. Ook straks tijdens de feestdagen eten we ons buikje weer rond. En dat is een ieder gegund, al moeten we niet vergeten dat niet iedereen op onze planeet het even goed heeft als wij. Dus tel je zegeningen en erger je niet te veel aan die lange rijen voor de kassa's tijdens de kerstinkopen, aan de boom die uitvalt of aan het feit dat we geen witte kerst hebben. Vergeleken bij alle échte problemen in de wereld zijn dat 'peanuts'...

Beslagen ramen

Het heeft er vanaf de buitenkant vast raar uitgezien. Eerst die zwaar beslagen ramen en daarna die transpirerende mannen en vrouwen in felgekleurde pakken, die ongeveer naar buiten vielen toen de deuren opengingen. En dat op een winteravond midden op de Coolsingel!

Omdat de treinen afgelopen zondag niet stopten op de stations Rotterdam-Zuid en Rotterdam-Stadion vanwege werkzaamheden aan de perrons moesten de 12.000 deelnemers aan en de vele toeschouwers voor de Bruggenloop maar zien of het lukte om met de tram bij het Feyenoord-stadion (en na afloop weer thuis) te komen. Ondanks het feit dat extra trams waren ingezet was het proppen geblazen. Wanneer er weer een tram aankwam kregen velen de neiging om een aanloop te nemen om daarna een duik tussen de open tramdeuren door te nemen. Maar volgens mij kwamen uiteindelijk alle loopbroeders en -zusters heelhuids bij de start aan.

Foto Facebookpagina Bruggenloop (B. Hoogveld)

Je leest wel vaker dat samen sporten verbroedert. Ook bij hardlopen is dat zeker het geval. De Bruggenloop is daar bij uitstek hét voorbeeld van, niet in de laatste plaats vanwege de kerstmuziek door live-bandjes en dance-versies die allerlei deejays uit de boxen laten knallen. Maar ook omdat het langzaam donker wordt en dat dan de lampjes die de duizenden lopers om hun armen hebben een lang groen lint door Rotterdam vormen. En dan nog natuurlijk de start en finish bij die mooie oude Kuip, met kleedruimtes aan de rand van het veld waar de club van 'hand in hand kameraden' speelt. Als dat geen saamhorigheid veroorzaakt!

En na afloop met z'n allen vacuumgezogen in een tram staan schept natuurlijk ook een band. Al is dat wel een zweetband...

Knallende ballonnen

Onderaan de roltrap van het winkelcentrum waar we regelmatig komen staat zaterdags altijd een surinaamse of antilliaanse man die ballonbeestjes vouwt en liedjes zingt, waarbij hij zichzelf begeleidt op de gitaar (bij dat zingen dan, niet bij het ballon-vouwen - dat zou pas écht knap zijn). Ik heb respect voor dat soort mensen. Hij fleurt de ongezellige parkeergarage op met zijn felgekleurde ballonnen, zijn vrolijke liedjes en zijn gelach om z'n eigen grappen.

Toen ik onlangs met m'n winkelwagen naar de auto liep passeerde ik een jong ventje die achter z'n ouders aanliep en trots naar zijn kleurrijke ballon-hondje keek. 'Pang!' hoorde ik kort daarop, gevolgd door een schaterlach van het kleine mannetje. 'Pang!', nog een keer, niet lang erna. En wéér die schaterlach. En ging dat nog een paar keer door, waarbij ik me afvroeg uit hoeveel ballonnen een hondje in hemelsnaam bestaat...

Maar ik realiseerde me vooral dat het dus maar net is hoe je tegen zaken aankijkt. Deze jongen tilde niet zo zwaar aan het klappen van de ballon, maar lachte zich een deuk om het leuke knal-geluid. De meeste kinderen huilen als hun ballon klapt, maar eigenlijk is een klappende ballon leuker dan een die langzaam verschrompelt of per ongeluk wegvliegt.

Ik zocht nog naar de moraal van dit verhaal, maar kwam niet echt ver. Wat 'luchtiger' reageren op kleine tegenslagen misschien?  

Zoltan

Vorige week fietste ik van het centrum van Rotterdam naar huis met een grote plastic tas aan m'n stuur. In die tas zat een legpuzzel van de nieuwe film-rage Trolls voor ons jarige nichtje Veerle.

Ik reed voorzichtig, want moest denken aan die keer - lang geleden - dat ik met een plastic tas met een paar ordners aan m'n stuur naar huis fietste.

Wat er in die ordners zat weet ik niet meer. Maar ik was een jaar of 17 en was bij m'n neef René geweest, dus het zouden zomaar Top 40's of zo kunnen zijn geweest. Ik zou naar huis fietsen om een hapje te gaan eten en daarna zou hij me komen ophalen om naar de film te gaan.

Maar halverwege de fietsrit - op een donker weggetje tussen Dubbeldam en Dordrecht - gaf m'n knie de plastic tas met ordners een zet, die m'n stuur een zwieper gaf waardoor ik met fiets en al op de grond duikelde.
Een zere bortskas, kapotte hand, blauw oog, tand door m'n lip en flink bloedende kin waren het gevolg van de smak op het asfalt. Zo goed en kwaad als het ging fietste ik toch maar naar huis, waar m'n moeder met pleisters en verband eerste (en afdoende) hulp verrichtte.

Toen na het eten René aanbelde strompelde ik naar de voordeur en deed ik open. Hij dacht dat ik een geintje maakte, want hij zag degene die hij pakweg een uur eerder nog had gezien, maar nu beplakt met de inhoud van pakweg een halve verbanddtommel. Dus vertelde ik hem van m'n valpartij.

Daarna gingen we toch maar naar de bioscoop, naar de horrorfilm 'Zoltan, Hound of Dracula'. Ik weet nog goed dat ik het een dramatisch slechte film vond, al zou dat ook kunnen zijn omdat ik 'm met m'n halfdichte oog niet goed kon volgen.
Ik heb gedurende de film vooral m'n pijn zitten verbijten, weet ik nog. En als ik schrok deed alles nog meer pijn. 

Nee, aan 'Zoltan, Hound of Dracula' heb ik geen goede herinneringen. Ik hoef er ook geen legpuzzel van.