Opruimen

Vlak voor het einde van de zomervakantie ging Bastiaan akkoord met ons herhaaldelijke, dwingende verzoek om z’n kamer op te ruimen. Want ik weet wel dat puberkamers een rommelbende horen te zijn, maar er zijn grenzen.

Het moet gezegd: onze zoon ging voortvarend aan de slag. Na bureau en grond ging hij met de laden en kasten aan de slag. En vanaf dat moment ging hij af en toe even op z’n gemakkie zitten, omdat hij ‘iets van vroeger’ tegenkwam waar hij leuke herinneringen aan had. Werkstukken uit de lagere schoolperiode, oude voorlees- en kijkboekjes en ook het 9 maanden dagboek waarin we schreven wat er gebeurde in de periode voor hij geboren werd. En hoewel zijn eerste levensjaren voor mij nog altijd als vrij kort geleden aanvoelen, besefte ik - bladerend door de hardkartonnen plaatjesboekjes - dat de tijd snel gaat.

Overigens ben ik zeer terughoudend geweest met het helpen opruimen. Ik ben daarin namelijk wel eens te fanatiek. Zo heb ik tijdens de vakantie in zo’n opruimbui zijn ‘nachtbeugel’ weggegooid. Nadat enkele jaren geleden een beugel zijn tanden keurig recht heeft gezet adviseerde de orthodontist om tot z’n 21^ste ’s nachts een beugeltje te gebruiken om te zorgen dat het zo keurig blijft. En aan dat soort opdrachten houdt onze zoon zich nauwgezet.

Maar na het broodsmeren in de caravan ruimde ik het kleine aanrechtje op. En naast dingen als een lege boterpot, lege plastic verpakkingen van vleeswaren en broodresten pakte ik ook een stukje keukenpapier dat ‘krokant’ leek aan te voelen, waarschijnlijk – zo vermoedde ik – omdat er iets mee was schoongeveegd. Toen Wilma me die avond vroeg of ík soms wist waar zijn beugel was (‘hij lag in een keukenpapiertje op het aanrechtje!’) wist ik genoeg…

Na de aanvankelijke verbazing van vrouw en zoon (‘hoe kan je dat nou doen!?’) en mijn reactie daarop (‘wie verwacht er nou een beugel in een keukenpapiertje op een aanrechtje?’) heb ik sindsdien regelmatig de running-gag ‘kijk maar uit dat hij het niet weggooit!’ moeten horen. Ook zei Bastiaan al één dag na mijn weggooi-actie dat het in z’n mond al anders aanvoelde. 

Woensdag gaat onze zoon naar de orthodontist voor een nieuwe nachtbeugel. Hij zal daar ongetwijfeld breed lachend vertellen dat z’n vader zo dom is geweest om z’n beugel weg te gooien. Breed lachend, en met z’n tanden gelukkig nog altijd keurig op ’n rijtje…

De handige helper

Op weg naar het zuiden of naar huis overnachten we de laatste jaren regelmatig in zo'n goedkoop hotelletje vlakbij de snelweg in plaats van op een camping. Vorige week deden we zo'n hotel aan in Les Ulis (vlak onder Parijs) en kregen we bij het in een parkeervak duwen van de caravan spontaan hulp van een man die z'n auto net had geparkeerd. Een man met een smal doorgroefd gezicht, lang vettig haar en een grote hoed. We bedankten hem en hij vertrok met z'n maat.

Ik pakte het metalen disselslot (dat voorkomt dat de caravan op iemands trekhaak te plaatsen is) en realiseerde me dat het sleuteltje ervan vorige keer was afgebroken toen ik het van de dissel afhaalde. Maar gelukkig had Wilma nog een reservesleutel. Ik klikte het slot vast, pakte de reservesleutel en merkte toen pas dat het restant van de afgebroken sleutel in het slot was blijven zitten... Shit dus, ik had net m'n caravan zo op slot gezet dat ik 'm zelf ook niet meer kon gebruiken. Wat een sufkop was ik toch!

'Hé, hier ligt een portemonnee!' hoorde ik Wilma op dat moment zeggen. Hij bleek van de man te zijn die ons net had geholpen. Ze liep naar de hotelreceptionist, maar die zei haar dat hij de man niet kende.

Ondertussen brak ik m'n hoofd over hoe ik het metalen slot kon verwijderen. Na het een en ander te hebben geprobeerd dacht ik erover om om dan maar de ANWB te bellen toen Bastiaan ineens 'daar loopt die man van de portemonnee!' riep. Wilma gaf hem z'n portemonnee terug en hij was super-dankbaar.

'Weet u misschien hoe we dit slot kunnen openen?' vroeg ik hem daarna. Want ik schatte (met mijn al dan niet terechte vooroordelen) in dat hij wel wist hoe je sloten kon openen zonder sleutel.
Hij vertelde inderdaad dat hij het metalen slot gemakkelijk kon openrammen, maar dat zijn maatje er beter gereedschap voor had.
Maar die (ik noem 'm voor het gemak even B2) stond nu binnen onder de douche.

Mij schoot te binnen dat ik 20 centimeter lange metalen spijkers had, die ik soms als tentharingen gebruik. En in plaats van een hamer had ik een schuttersput-schepje uit militaire dienst, dat ik op kampeervakantie altijd bij me heb.

B1 reageerde enthousiast. Meteen begon hij te rammen op het slot, maar al snel gaf hij aan dat het niet lukte en we toch maar moesten wachten op zijn handige maatje. Pas nadat hij wegliep om 'm te halen zag ik dat z'n geram op het slot wel degelijk effect had gehad. Het slot was stukje losgeschoten. Een heel klein stukje, maar toch! Na wat gepeuter ging het verder open en kon ik het disselslot verwijderen. Tot onze grote opluchting!

Eenmaal terug in het hotel zochten we B1 en B2 op om te vertellen dat de hulp genoeg was geweest en het probleem was opgelost. Ik zei nog dat we elkaar vandaag drie keer hadden geholpen en dat wij de eerstvolgende keer weer aan de beurt zouden zijn.

Maar dat is niet meer nodig geweest. Bovendien denk ik dat deze twee maatjes wanneer ze ergens hulp bij nodig zouden hebben meer hebben aan vlugge Japie dan aan sufkop Marco.

(K)oude grotten

Op het moment dat ik dit tekstje op m'n blog plaats zijn we, na onze vakantie in de Dordogne, alweer in Nederland. In een nat en koud Nederland, met temperaturen van 15 tot 20 graden lager dan we de afgelopen weken gewend waren.

Hoewel... dat is niet helemaal waar. In de druipsteengrot Gouffre de Padirac is sprake van een constante temperatuur van 13 graden. Terwijl Wilma bij de caravan bleef om op de hond te passen bezochten Bastiaan en ik dit indrukwekkende grottencomplex.
Omdat ik vooraf kaartjes via internet had gekocht konden we lange wachtrijen zo passeren en begonnen we al snel via lange trappen de afdalingen. Eerst naar de onderkant van de diepe ronde kloof waar de ingang van de grotten zich bevindt en daarna almaar dieper de grot in, die naarmate we verder kwamen steeds sprookjesachtiger werd. Halverwege de tocht maakten we een vaartocht van een paar kilometer over een in totaal 19 kilometer lange ondergrondse rivier, waarna we langs verschillende hoger in de grot gelegen uitkijkpunten weer langzaamaan naar buiten werden geleid. Een aanrader!

Een paar dagen later maakten we een vergelijkbaar uitstapje naar een heel andere soort grot. De grot van Lascaux is de rijkst beschilderde prehistorische grot ter wereld met tientallen tekeningen van maar liefst zeventienduizend (!!) jaar geleden. Omdat de in 1940 ontdekte grot na openstelling echter zeer gevoelig bleek te zijn voor schimmels en mossen is vlak ernaast Lascaux 2 verrezen; een kunstmatig nagemaakte grot met kopieën van 90% van alle tekeningen uit de originele grot.
Kaarten hiervoor waren niet via internet te koop, en dat bleek al snel een stuk onhandiger. Voor de tickets moesten we naar het een stukje verderop gelegen dorp Montignac, waarschijnlijk om de horeca en souvenirwinkeltjes daar te laten meeprofiteren. Ik volgde de bordjes 'tickets' en reed zo een idioot smal steegje in. Ergens halverwege hoorden we een vrouw gillen, waarna ik naar boven keek en iemand uit een raampje zag hangen die riep dat dit een eenrichtingstraatje was en dat ik tegen het verkeer in reed. Wel grotverdorie, dacht ik bij mezelf. Er stonden nota bene richtingwijzers 'tickets' aan het begin van het steegje! Maar de vrouw had gelijk en heel voorzichtigjes reed ik achteruit het steegje weer uit.

Helaas was de Engelstalige rondleiding pas over enkele uren, dus besloot ik - niet geheel tot tevredenheid van mijn zoon - kaartjes voor de Franstalige versie te kopen. Zo goed en kwaad als het ging vertaalde ik ter plaatse de Franse teksten voor Bastiaan, daarbij geholpen door het feit dat ik hier al eens was geweest en ik de brochure vooraf goed had gelezen. Eén vraag kon ik echter niet beantwoorden. 'Waarom heeft deze grot maar kopieën van 90 en niet van 100% van de originele tekeningen?', vroeg hij.
Ik had geen idee, maar improviseerde dat de rest prehistorische pornografie was...

Zonnebril

Het was warm toen we wandelden langs de kraampjes van de braderie in Sarlat-le-Caneda, een van de toeristische trekpleisters van de Dordogne. Wilma en Bastiaan liepen voorop, op zoek naar een nieuwe zonnebril en hopend dat ze ook tegen andere nuttige dingen zouden 'aanlopen'. En een stukje erachter slalomde ik langs toeristen uit alle windstreken met onze jack russel, die bijna struikelde over de uit z'n bek hangende tong.

Een schaduwrijk terras van een brasserie met een aantrekkelijke menukaart bood uitkomst. En nadat onze honger was gestild (en vooral de dorst gelest) vervolgden we onze wandeling door de pittoreske straatjes en pleinen, die waren 'opgeleukt' met kraampjes vol sieraden, T-shirts met gekke teksten, kleurrijke luchtige zomerjurkjes en smartphone-hoesjes.
Verder completeerden (vanwege de vele kastelen in de Dordogne) de plastic ridderhelmen en -zwaarden én allerlei soorten eettentjes het beeld.

En - niet te vergeten - een aantal zwaar bewapende militairen. Want dat hoort helaas ook bij het Frankrijk van vandaag de dag...

Ik troost me maar met de gedachte dat deze krijgsuitrusting in een verre toekomst misschien ook wel een soort van nostalgische gevoelens oproept, net als de plastic zwaardjes nu. 'Halverwege de jaren tien van de 21e eeuw leken die militaire uniformen in het alledaagse straatbeeld nodig', is dan het verhaal erbij. Maar - voegt men er dan aan toe - dat was gelukkig snel weer over. Want toen brak het tijdperk van verstand aan en sinds die tijd leven we wereldwijd in vrede. Ach, een mens mag dromen, zeker in de vakantie-modus.

Overigens vond Wilma op een gegeven moment een zonnebril naar haar smaak. Ikzelf had er geen nodig, want had er vlak voor de vakantie een gekocht. Maar eigenlijk zie ik - al weet ik beter - de wereld bij voorkeur dus niet door een donkere maar door een roze bril.