donderdag 25 februari 2016

VoeFbal InFide

Voor Bastiaan en ik naar het centrum van Rotterdam fietsten gingen we eerst even langs bij mijn kantoor. Ik had dan wel een vrije dag, maar even een rondje lopen op de (overigens tijdens deze voorjaarsvakantie vrij lege) werkvloer en op de 40e verdieping én een lekkere lunch in de kantine vond mijn zoon een goed idee.

We stalden onze fietsen tegen de muur van de tandartspraktijk aan de overkant van het kantoor. Ik vertelde dat Voetbal Inside-analist Johan Derksen een half jaar terug op tv vertelde dat een tand was afgebroken en dat hij de dag erna bij de tandarts op de Wilhelminapier in Rotterdam moest zijn. Bij deze tandarts dus. Ik zei nog tegen Bastiaan dat toen ik die dag erop m'n fiets voor de tandartspraktijk neerzette, ik toch even had gekeken of ik 'm niet toevallig zag zitten... Bastiaan zei iets als 'o, geinig'. Hij heeft niet veel met voetbal en voetbal-programma's, dus het boeide hem niet erg.

Na een uitgebreide lunch en bezoekjes aan verschillende verdiepingen met geweldige uitzichten ('Je boft toch maar dat je hier mag werken. pa!') stapten we een dik uur later weer naar buiten en liepen we naar onze fietsen.
We waren in gesprek, zagen niet dat er een deur open ging en liepen de man die naar buiten kwam bijna ondersteboven. Een man met modieuze hard-blauwe schoenen, lang grijs haar en een grote snor. Johan Derksen!
Nadat hij ons passeerde keken Bastiaan en ik elkaar met open mond aan. Niet omdat we idolaat zijn van die oude bromsnor, maar vanwege het enorme toeval dat ik het net over een vorig tandartsbezoek van de VoeFbal InFide-analyFt had gehad. Even dachten we eraan om hem te vragen om met ons op de foto te gaan, maar daar voelden we ons allebei toch iets te groot voor.

Even later fietsten we over de Erasmusbrug naar het centrum voor een bezoekje aan (natuurlijk) de MediaMarkt en de film Zootropolis in de Pathé-bioscoop. Na afloop gingen we een hapje eten bij Betty Beer aan de Karel Doormanstraat. En je raadt natuurlijk al wie we daar aantroffen!

Inderdaad: mensen van de bediening...

donderdag 18 februari 2016

Vervangende werkplek

Het klinkt misschien gek, maar het grootste gebouw van Nederland, waarnaar onze organisatie zo'n dik jaar geleden is verhuisd, is eigenlijk te klein. Of beter gezegd: niet efficiënt genoeg ingericht om iedereen een (flexibele) werkplek te kunnen geven.
Daarom zit mijn team sinds begin dit jaar een dag in de week in het gebouw van de GGD aan de Leuvenhaven. In de praktijk betekent dat elke keer weer een stap terug van de 21ste eeuw naar halverwege de vorige eeuw. Dat is best wennen, ook aan die mensen in witte jassen die door de gang lopen. Het doet me denken aan die verborgen camera-grap een aantal jaar geleden op tv. Daarbij werd aan een postbode die een pakje kwam afleveren bij een psychiatrische inrichting gevraagd om even plaats te nemen in de wachtkamer, waarna hij vervolgens niet meer naar buiten mocht ('U bent postbode, zegt u? Tuurlijk meneer, dat zeggen er wel meer...'). Zijn wij er ook niet gewoon ingeluisd? Dat we nu 's avonds nog gewoon naar huis mogen, maar dat de afdeling binnenkort een gesloten afdeling wordt...

Maar even alle gekheid op een stokje: het is natuurlijk van de malle dat er in ons kantoor te weinig werkplekken zijn. Maandag was het binnenklimaat ook nog 'ns beroerd, stopte m'n pc er om 3 uur mee en was er nergens een andere werkplek te vinden. 'Ik werk de rest van de dag een stukje verderop!' zei ik tegen m'n collega's en ik nam de fiets naar mijn flexibele werkplek thuis. Voor de afwisseling fietste ik niet over een van de bruggen, maar nam ik het pontje tussen Feijenoord en Kralingen.

Bij de kade aangekomen zag ik geen pontje liggen, maar een partyboot. De pont-kapitein (per definitie iemand met een heel flexibele werkplek) zei dat ook hij met technische problemen te maken had. Omdat de pont én de reserve-pont defect waren had hij als vervangende werkplek een partyboot geregeld.
Even later zat ik thuis achter m'n eigen pc, helaas wel met een zeurende koppijn. En voor de goede orde: dat kwam door het beroerde binnenklimaat op kantoor, niet omdat ik was blijven plakken op de partyboot.

donderdag 11 februari 2016

Verfrommelde papiertjes

Via de mail laat Bastiaans school af en toe aan ouders weten dat de leerlingen een briefje hebben meegekregen dat ze aan hen moeten afgeven. En wanneer onze zoon dan vragen naar dat briefje, roept hij steevast 'o ja!', rent hij naar z'n tas en duwt hij daarna een verfrommeld papiertje in onze hand. Ook kregen we vorige week een briefje waarop we konden aangeven met welke docent we een 10 minuten-gesprek zouden willen hebben. En ook al is er zelden aanleiding om zo'n gesprek te voeren, schrijven we altijd toch wel een naam van een docent op het papiertje. Het is namelijk altijd goed om van zo'n docent te horen hoe het er aan toe gaat in de klas.

Maar deze keer wisten we echt geen docent te bedenken. Ook omdat we kort geleden al een positief gesprekje hadden gehad met Bastiaans mentor vulden we dus geen naam in. Het verraste ons daarom dat onze zoon (dit keer uit zichzelf) met een briefje thuiskwam waarop stond dat we een 10 minuten-gesprek hadden met z'n mentor. 'Ja, eeeh, ik weet het ook niet hoor! Blijkbaar wil zij jullie spreken!' zei Bastiaan erbij.

Dinsdag stapten Wilma en ik daarom toch maar de aula binnen. Ondertussen had ik me al een paar keer afgevraagd wat er toch aan de hand zou zijn. Heeft hij een grote mond? Spijbelt hij? Terroriseert hij de boel? Het zou ons zeer verbazen!

Toen we bij tafeltje 74 aankwamen gaf de mentor ons een hand en vroeg ze vriendelijk wat we met haar wilden bespreken. Toen we haar vertelden dat wíj geen briefje hadden ingevuld maar een briefje terug hadden gekregen met haar naam erop keek zij ook verbaasd. Hier was iets misgegaan, want zij had geen enkele aanleiding om ons te spreken. Maar nu we er toch waren kon ze ons melden dat de school zo trots is op Bastiaan. Zo is hij van alle Tweetalig onderwijs-leerlingen van de school die het zeer hoog aangeschreven Cambridge Advanced English-examen hebben gedaan de allerbeste.
En niet alleen van de lichting van dit jaar, maar van alle lichtingen die het examen tot op heden hebben gedaan!
Wij antwoordden dat we gezien hadden dat hij goede resultaten had behaald, maar niet dat hij de beste was. 'Maar hij weet het donders goed hoor' zei de mentor. 'Zie die bescheidenheid óók maar als een kwaliteit van Bas'. En zo hadden we toch nog een zeer nuttig 10 minuten-gesprek. Volgende keer vullen we het verfrommelde papiertje gewoon weer in. Complimenten nemen we graag in ontvangst, ook al zijn ze niet aan onszelf maar aan onze zoon gericht!

donderdag 4 februari 2016

Oude blogs

Mensen die social media als Twitter, Facebook en Instagram gebruiken laten allerlei sporen achter die een beeld schetsen van waar ze zich mee bezighouden. Oké, het is vast niet objectief, want over het algemeen wordt de nadruk gelegd op de leuke dingen die ze meemaken, en niet op de vervelende zaken. En dan zijn er ook nog van die lui die zich geroepen voelen om elke week een stukje op hun blog te schrijven. En dat terwijl ze toch echt maar een gewoon, gemiddeld leventje leiden. Sterker nog: er schijnen zelfs ambtenaren tussen te zitten...

Onze voorouders beschikten niet over deze mogelijkheden. Natuurlijk horen we wel wat verhalen over vroeger via de overlevering, maar er waren volgens mij maar weinig mensen die opschreven waar ze zich mee bezighielden en wat ze 'like-ten' (noemde men vroeger 'leuk vonden'). Bladerend door fotoboeken met vage zwartwit-foto's met namen en jaartallen eronder krijgen we wel een globaal beeld, maar het zijn vaak vakantieplaatjes en de verhalen erachter leren we niet kennen.

Ik heb echter het 'geluk' dat de anekdotes bewaard zijn gebleven die m'n moeder voorlas tijdens het 40-jarig huwelijksfeest van mijn opa en oma. De op rijm geschreven teksten waren voorzien van fraaie tekeningen die mijn andere opa had gemaakt. En ook die zijn bewaard gebleven.

Ik zou nu dus zo een blog uit de jaren 70 of zelfs uit de jaren 50 kunnen plaatsen. Die uit de jaren zeventig zou dan bijvoorbeeld over hun caravan op Camping Hoeven bij Oudenbosch kunnen gaan...


Ook zo'n feel good-sfeertje dus zoals in de meeste posts op Facebook. Maar die uit de jaren vijftig zou een stukje spannender kunnen zijn...


Achteraf bezien is het voor m'n hongerige opa en z'n toneel-collega jammer dat er destijds nog geen internet bestond. Want ik begrijp nu uit de anekdote dat zij in ieder geval alle cookies zouden accepteren...