Belevingswereld

Onlangs woonde ik  in de aula van Bastiaans school een uiterst vermakelijke presentatie bij over de werking van het brein bij het maken van keuzes. De presentatie werd gegeven door een docent van InHolland die beschikte over een flinke portie stand-up comedian-talent.
De essentie van het verhaal was dat ieder brein moeite heeft om de juiste keuzes te maken, maar dat een puberbrein daar ongeveer per definitie nog niet 'geschikt' voor is, omdat (ook) de hersenen in deze levensfase allerlei ontwikkelingen doormaken. En laat de pubertijd nou net de tijd zijn waarin wordt verwacht dat je belangrijke keuzes maakt, zoals de keuze voor de vervolgopleiding bijvoorbeeld. De InHolland-docent spoorde de opvoeders aan om te helpen bij het maken van de keuze door op het juiste moment de goede vragen te stellen en een gesprek te voeren. En daarbij is het vanzelfsprekend belangrijk om aansluiting te vinden op de belevingswereld van de puber.

Vorige week werd onze zoon zestien. Wilma en ik begonnen, precies zoals geleerd, met het op het juiste moment de juiste vraag stellen. Nog niet over studierichtingen en schoolkeuzes, maar als probeersel lieten we hem kiezen wat hij die dag wilde eten. Het puberbrein koos vrijwel meteen voor pizza. Dat verraste ons niet echt. Dat sluit aan op zijn belevingswereld, om het zo maar eens te zeggen. Bastiaan is gek op italiaans eten. 

En dus togen we naar Happy Italy, vlakbij De Kuip. Daar werden we niet teleurgesteld. Ondanks de grote hoeveelheid mensen in dit mega-restaurant werden we snel geholpen. En de pizza's waren smakelijk en stilden de honger van iedere puber, student en volwassene in de zaak.

En zo viel déze puber-keuze alvast goed uit. 

Nu beetje bij beetje op weg naar de wat ingewikkeldere keuzes. Rustig aan, want voor het maken van de keuze voor een vervolgopleiding heeft hij nog een jaar de tijd. Nog vier seizoenen dus.

Of moet ik quattro stagioni zeggen, aansluitend op de belevingswereld van onze pizza-liefhebber...?

Bomen over vroeger

'Maar weet je wie er handig is?' zei m'n moeder laatst toen we met z'n allen bij elkaar zaten en het over klusjes in huis ging. 'Marco!'

Nou heb ik de gewoonte vrouwen zo veel mogelijk maar gelijk te geven, maar dit compliment was weliswaar goed bedoeld maar in mijn ogen onterecht. Zeker als je mijn 'handigheid' vergelijkt met die van mijn vader. Die heeft in hun vorige woningen zo veel zo professioneel verbouwd; daar kan ik niet bij in de schaduw staan. Nu mijn ouders niet meer zo piep zijn wonen ze in een nieuw appartement waaraan gelukkig weinig te verbouwen is, maar als er bij ons in de familie iets kapot is weten we over het algemeen niet hoe snel we het naar m'n vader moeten brengen om het te repareren.

En zo heeft iedereen weer andere kwaliteiten. Wanneer mijn vader mij hoort over hoe ik mijn administratie op orde heb en ziet hoe ik dingen zoals foto's, filmpjes en oude familiedocumenten orden zegt hij telkens dat dat soort dingen helemaal niets voor hem is. Dat ordenen en administreren heeft waarschijnlijk een (handige) generatie overgeslagen. Zíjn vader was ook vaak bezig met bijvoorbeeld het keurig ordenen van foto's. Hij maakte zelf grote en dikke fotoboeken en voorzag alles van data, teksten, tekeningen en (bij vakanties) routekaartjes.
Ook ging hij al in de jaren zeventig hobbymatig aan de slag met genealogie (voor alle duidelijkheid: ik heb het over onderzoek naar stambomen van de familie, niet te verwarren met zaken die een vrouwenarts beroepsmatig uitoefent).

Het 40-jarig huwelijk van mijn overgrootouders op 18 mei 1927                          Opa's versie van de stamboom

Onlangs ontdekte ik in een mapje een brief van mijn opa aan iemand met een (bijna) zelfde achternaam, waarbij hij keurig en ordelijk alle bij hem bekende namen en belangrijke data van onze toenmalige familie opsomde. Hij kwam toen - bij gebrek aan handige internetsites - niet verder terug in de tijd dan tot bij zíjn opa en oma, die beiden al een halve eeuw waren overleden voor hij geboren was.
Sinds enige tijd ben ik (vooral op internet) ook op zoek gegaan naar mijn verre voorouders en heb ik op Geneanet een stamboom aangemaakt die best ver teruggaat. Ik vind het erg leuk om beetje bij beetje steeds verder terug te gaan in de tijd en maak daarbij ook dankbaar gebruik van wat anderen op dit gebied hebben uitgezocht.
Wel vind ik het jammer dat ik er via internet niet achter kom welke generatie nou wél echt handig was en welke niet...

Bowie en de taxi

Maandagmorgen fietste ik naar kantoor toen ik op de radio hoorde dat David Bowie was overleden. Ik schrok, vond het onwerkelijk en belde Wilma, die ook schrok. Lichtelijk in verwarring - zoals waarschijnlijk zo veel mensen die het net hadden gehoord - fietste ik door. Even later draaide Radio 538 'Golden Years' en terwijl ik ernaar luisterde kwamen een voor een mijn persoonlijke herinneringen aan de gouden jaren van David Bowie naar boven. Aan het begin van de jaren 70, toen ik - naast sterren als Alice Cooper, the Sweet, Redbone en the Osmonds - ineens die merkwaardige man ontdekte die met een op z'n gezicht geverfde bliksemfilts 'The Jean Genie' zong. En herinneringen aan 'Fame' en 'Sound and Vision' en het album 'Low', dat ik nog altijd z'n beste werk vind. En aan de maxi-singels van 'China Girl' en 'Let's Dance', die ik kocht om op m'n eigen piratenzender te kunnen draaien.

Maar vooral aan het concert dat Bowie in het kader van de Serious Moonlight Tour in juni 1983 in De Kuip ten gehore bracht. David Bowie was in die tijd een mega-ster die op het podium zijn oude en nieuwe hits aaneen reeg.

Denkend aan het concert van lang geleden schoot me ineens het bijzondere einde van die avond te binnen. Ik was er met mijn toenmalige vriendin en met een vriend van me met een vriendinnetje. En terwijl we na afloop van het concert de trappen van de Kuip afdaalden raakte die laatstgenoemde in paniek vanwege een - bleek later - flinke hyperventilatieaanval. Midden tussen de tienduizenden mensen die onderweg waren naar trein en auto kregen we het gevoel dat ze daar ter plaatse het loodje zou leggen. 'Under Pressure' trokken en sleepten we haar naar een taxi, duwden we mensen die net wilden instappen opzij en schoven we haar op de achterbank.

M'n vriend stapte voorin en voor ik het wist zat ik tussen mijn vriendin en zijn zuchtende, hijgende en kreunende date op de achterbank. Zo af en toe zag ik de taxichauffeur in z'n binnenspiegel kijken omdat hij zich afvroeg wat er in godsnaam op de achterbank gebeurde. Na een tijdje stopte het hijgen en viel ze flauw. Daar waren wij - 'Heroes' op sokken - ook niet echt gerust op en dus werd mij af en toe verzocht te voelen of ze nog leefde. Toen de taxi ons afzette op de plaats van bestemming kwam ze weer bij bewustzijn en nadat we uitstapten voelde ze zich - waarschijnlijk dankzij de frisse lucht - weer beter. 

En nu zijn we 32 jaar (!!) verder en roept het overlijdensbericht van de man die ooit Ashes to ashes zong herinneringen aan die rare avond bij me op. Was het misschien het serieuze maanlicht dat die avond zo raar maakte?

Och Denneboom

'Komen ze weer met zo'n stom ding!', zie ik onze hond Moos elk jaar denken als we half december met zo'n Nordmann-boom de huiskamer binnen komen lopen. 'Wedden dat ze 'm over een paar weken weer zat zijn en wegdoen? Iedere keer trappen ze er in!'

En toen we de boom een paar dagen terug inderdaad weer de deur uit deden, dacht ik Moos vanuit z'n mand  'zie je nou wel!!' te horen zeggen.
Nou gebiedt de waarheid me te zeggen dat dit jaar pak-weg de helft van de boom al beetje bij beetje was verdwenen. En dan heb ik het over de groene helft. Vanaf het moment dat we de boom in z'n standaard hadden gezet begonnen de naalden vrijwel meteen in een rap tempo los te laten. Alsof ze het met elkaar hadden afgesproken.
De laatste dagen dat we de boom in onze huiskamer gedoogden, imiteerde hij - niet geheel onverdienstelijk - een treurwilg, waarschijnlijk vanwege zijn heimwee naar de feestdagen.

''Kijk, dat is nou die vent die elk jaar weer met zo'n boom komt aanzetten..."
"Ik weet het, en ik mag niet eens proberen de ballen eruit te slaan..."

Nee, dit jaar (eeh... vorig jaar) boften we niet met de boom. En dat terwijl hij maar liefst 40 euro kostte, hetgeen de laatste dagen neerkwam op pakweg een dubbeltje per naald! Ik neem me voor om volgend jaar bij de kerstboomverkoper kritischer te kijken naar de bomen die er liggen en het geld dat ze ervoor durven te vragen. Als een boom me niet bevalt luister ik niet naar de verkooppraatjes maar hou ik m'n poot stijf.

Wat dat betreft kan ik nog wel wat van Moos leren. Onze hond houdt immers ook z'n poot stijf als hij bomen afzeikt...