Moeten en kunnen

Ik misbruik deze pagina regelmatig voor het ophalen van herinneringen aan vroeger. Omdat oudjaarsdag dé terugkijkdag bij uitstek is, vind ik dat ik vandaag niet verstek kan laten gaan. Vooral niet omdat ik van mijn neef René de afgelopen dagen enkele gedigitaliseerde super8-filmpjes uit de jaren zeventig ontving. Toen we een paar weken terug, na een paar partijtjes squashen, aan de bar over vroeger hadden beloofde hij me het een en ander te zullen toesturen.

En al duren die filmpjes - die ik nog nooit gezien had - maar een minuut of nog korter, ik vind het toch grappig dat ik een veertig jaar jongere versie van mezelf zie rondrennen, zingen en druk-doen.

Het voelt alsof ik naar iemand anders kijk; naar een willekeurige puber. Gisterenmorgen bekeek ik op m'n Ipad zo'n filmpje waarin ik met m'n zus en neven en nichten wat flauwekul aan het opnemen was met m'n cassetterecorder. Gewoon wat zinloze ongein dus. Na afloop van het filmpje keek ik naast me en zag ik een nu-vijftienjarige knul zitten. Ook zo'n gozer die af en toe zo lekker druk kan zijn en die vaak uren bezig is met - in mijn ogen - zinloze ongein. Niet op een cassetterecorder, maar op een laptop of spelcomputer.

Ik betrapte mezelf erop dat ik die zinloze ongein ineens anders waardeerde.
Prima toch eigenlijk dat hij zich kán vermaken met allerlei flauwekul-dingen, naast alles wat móet vanwege de verplichtingen die de 4e klas van het Tweetalig VWO met zich meebrengt.

'Niet omdat het MOET, maar omdat het KAN', noemt men flauwekul tegenwoordig niet voor niets.

Overigens MOET ik niet vergeten iedereen een prettige jaarwisseling toe te wensen, en alle goeds voor 2016. En om op het begin van dit stukje terug te komen: In mijn  privé-filmarchiefje vond ik onderstaande beelden van jaarwisselingen uit de jaren 70. Nog uit de tijd van KAN, zeg maar...

Kerstgevoel?

'Verwarring' is het woord dat wat mij betreft goed bij deze decembermaand past. Of was ik zélf misschien een beetje warrig de afgelopen tijd? Ik kocht een paar nieuwe instappers (handig om snel aan te schieten wanneer ik de hond ga uitlaten) en had de eerste dagen steeds het idee dat de rechter iets kleiner was dan de linker. Maar onderop beide stappers stond toch echt 44. Pas een kleine week later kwam ik er achter dat in m'n rechterschoen nog een kartonnetje zat om 'm in de doos mooi in vorm te houden.

Een paar dagen later wilde ik m'n fiets op slot zetten in de stalling bij m'n werk. Maar was mijn kettingslot? Was het gejat? Was het tijdens het fietsen uit m'n zadeltasje gevallen? Dat stond toch maar een klein stukje open? Toen ik het 's avonds tegen Wilma vertelde vroeg ze me of ik het een paar dagen terug niet ergens in de stad aan een paal of een hek had laten hangen... (ze kent me al wat langer dan vandaag). De volgende ochtend checkte ik het plekje tegenover m'n kantoor waar ik m'n fiets regelmatig stal en zag ik het 'losse' slot hangen...

Maar voor de meeste verwarring zorgt wat mij betreft het voorjaarsweer van deze decembermaand. Het kost met 14 graden op de thermometer namelijk wel wat extra moeite om dat ouderwetse kerstgevoel te krijgen. We hebben wel een verlichte arreslee met rendieren in de achtertuin staan, maar wanneer ik naar buiten kijk valt me vooral op dat ik eigenlijk het gras zou moeten maaien.

Aangemoedigd door de hoge temperaturen besloten we gisteren naar het subtropische Tikibad in Wassenaar te gaan. Toen we in het zonnetje door het gesloten attractiepark Duinrel naar het zwemparadijs liepen klonk de kerstmuziek uit de geluidboxjes langs het wandelpad bijna surrealistisch. In het zwembad zelf lieten we onze band meeslepen in de waterbaan, schommelden we op en neer in het golfslagbad, aten we een hapje en dronken we een drankje.

En dan waren er nog de super-glijbanen de Blits en de Flits. Op een gegeven moment raadde Bastiaan me aan om de Flits eens te proberen. Ik liep vele traptreden op en stapte - toen het licht bovenaan de glijbaan op groen sprong - niets vermoedend in de buis. En voor ik er erg in had viel ik meer dan 5 meter ongeveer stijl naar beneden. 'GOD-ALLEMACHTIG!!' riep ik ergens halverwege de buis in een reflex. En zo daalde het kerstgevoel op deze 23 december dan toch in een flits op ons neder.

Iedereen een almachtig fijne kerst gewenst. En alvast een flitsend 2016!

Bewegen

En zo zijn we ook dit jaar weer - voor dat we er goed en wel erg in hadden - in december aangekomen. De woorden 'december' en 'aankomen' passen overigens sowieso goed bij elkaar, als je niet oppast tenminste.

Begin december ga ik altijd al flink voor de bijl, omdat ze de kruidnootjes tegenwoordig van een onweerstaanbaar laagje chocolade voorzien (of zelfs yoghurt!). Maar dan moet het betere snoep- en schranswerk feitelijk nog beginnen. Afgelopen zaterdag liepen we met z'n drietjes in ieder geval met een zwaar volgeladen winkelwagen de Dirk van den Broek uit.

M'n collega's zien hun dansvloerfoto's niet graag terug op
internet. Een foto van mijzelf als fotograaf kan wel... 

Gelukkig ken ik een goede remedie: bewegen! Wat dat betreft was het een prima week. Donderdag was het kerstfeest van m'n werk. Meestal was dat de laatste jaren een brunch of borrel met hapjes (dus weer calorieën), maar dit jaar was er een heuse disco-avond in Zaal Beatrix in Schiedam. Oké, we zaten natuurlijk niet op een droogje en er waren wat kleine snacks, maar het was toch vooral bewegen geblazen. Af en toe op muziek van vandaag de dag, maar vooral op Kool & The Gang (Get down on it), Depeche Mode (Just can't get enough), U2 (Sunday bloody sunday) en meer van dat soort overblijfselen van decennia terug. Heerlijk retro dus! Opvallend was wel dat, ondanks dat het een kerstfeest was, ik geen nummers met kerstbellen of kerstklokjes heb gehoord.
Een paar uur later viel me wel bel en een klokje op: die van m'n wekker die (veel te vroeg) aangaf dat ik weer naar m'n werk moest...

In beweging op de Brienenoordbrug, links op de voorgrond (geheel
in stijl met het onderwerp van deze week is ook de foto bewogen)

En zondag stond de Bruggenloop op het programma. Dat kwam neer op samen met zo'n 15.000 anderen vijftien kilometer rennen in de schemer, met start en finish bij het Feyenoord-stadion en onderweg onder meer de Erasmusbrug en de Brienenoordbrug, veel publiek en diverse (vaak uit kerstmannen bestaande) orkestjes. Lastig om het precies te omschrijven, maar de sfeer was bijzonder. Zo hadden alle lopers groene lampjes om hun arm waardoor zich zo een lang groen lint vormde in de Rotterdamse avond. Vooral op de Brienenoord was van bovenaf het een feeëriek gezicht om de mensenmassa op de wegen in klaverblad-vorm onder de brug te zien lopen.

Met dat bewegen zit het dus wel goed. Laat nu de calorieën van de kerstdis en van de appelflappen tijdens Oud en Nieuw maar komen! Ik neem me trouwens voor om dit jaar geen jaaroverzichten van het nieuws te bekijken. Want de drama's in Syrië, met vluchtelingen en in Parijs maakten 2015 tot een zeer bewogen jaar. Wél wil ik zien hoe het Herman Finkers straks lukt om ons zelfs om 2015 te laten lachen! 

Want niet alleen bewegen, maar ook lachen is gezond!

Uit de oude doos

De belofte aan mezelf om elke week een stukje op m'n blog te plaatsen weegt soms zwaar. Deze week maak ik me er daarom gemakkelijk vanaf door een tekstje te plaatsen dat ik in het voorjaar van 2005 - in het pré-blogtijdperk - schreef. 

Eén keer in de week breng ik Bastiaan 's morgens naar groep 1/2A van juf Marleen. De andere dagen van de week doet Wilma het, maar het is leuk om zo toch een beetje op de hoogte te blijven van wat er allemaal in de klas gebeurt. En als Bastiaan zélf zijn laatste knutsel-resultaten of veranderingen in de klas niet laat zien, doen andere kinderen uit de klas dat wel. 'Bastiaan's papa' of 'Bastiaan's vader' - zoals ik daar heet - wordt snel bijgepraat. Maar ja, ik ben dan ook echtgenoot van de klassenmoeder, en dat draagt natuurlijk een zware last met zich mee...

Links onze toen nog kleine knutselzoon

Vorige week maakte ik een fout. Ik stapte de klas binnen, maar had niet gezien dat op de deur een papiertje was geplakt met erop geprint 'Verbooden voor vadrs'. De juf sprak Bastiaan erop aan ('kijk eens wat je vader doet Bas!') en hij stuurde me daarop snel de klas uit. Ik had nog geen benul van de reden eerlijk gezegd, totdat Bastiaan's vriendje vertelde dat dit niét was omdat ze iets voor Vaderdag aan het maken waren !
Als hij dat niet gezegd had was ik er waarschijnlijk pas met Vaderdag zelf achtergekomen, toen Bastiaan's fabricaat aan me werd overhandigd. Het kleurrijke maaksel heet 'Pappa's klusbord' en het bestaat uit twee geverfde knijpers op een kartonnetje, met daarin twee mini-bloknotes geklemd. 
Pappa's enige erin genoemde klus bleek overigens 'vaatwasser leegruimen' te zijn, dus gelukkig is geen sprake van hooggespannen verwachtingen.

Vorige week deed onze grote zoon (sinds kort even groot als ik...) zijn examen 'Cambridge Advanced English' in het Rotterdamse Groothandelsgebouw. Dat maakt het contrast met zijn schoolwerk uit 2005 best groot...

Stel je voor...

Met een half jaar mijn Havo-diploma op zak en wat werkervaring bij een slijterij werd ik aangenomen bij de gemeentesecretarie van Rotterdam voor een administratieve functie. Dus zat ik daar ineens op de derde verdieping van het Rotterdamse stadhuis tussen allemaal mensen die ik niet kende. Een aantal van hen was ergens in de twintig, maar er zaten ook 'hele oude collega's' bij (van ergens in de veertig of zelfs in de vijftig!) en een paar die binnen afzienbare tijd met pensioen zouden gaan. Begrijp me goed: ze hebben me toen prima 'opgevangen' hoor, maar ik kan me herinneren dat ik het toch wel een hele overgang vond van de schoolbanken en slijterij-kassa naar een plek achter een bureau tussen allemaal serieus werkende mensen.
Gelukkig waren in die eerste weken twee gelegenheden waarbij ik mijn collega's wat beter zou leren kennen.

Allereerst bracht Sinterklaas een bezoekje aan onze secretarie-afdeling. Een voor een werd iedereen bij de Sint en zijn (zie ik nu op de foto) roetveegpiet avant-la-lettre geroepen, waarna hij of zij een scherp en soms vilein gedichtje moest voorlezen voordat het kleine cadeautje kon worden opengemaakt. Dus toen ik bijvoorbeeld een collega een gedicht hoorde voorlezen waarin het ging over het feit dat hij om half 5 in de startblokken stond om naar huis te racen en hij als cadeau een klok ontving die 'vast was gezet' op half 5 gaf mij dat meteen een beeld van die persoon.
Ikzelf had het geluk dat de gedichten-schrijvende secretaresses me nog niet goed kenden, dus kreeg een gedicht over een rolfluitje waarmee ik - als jonge rebel - mijn collega's kon jennen (of wakker houden?).

Een paar dagen na het sinterklaasfeest liep ik aan het begin van de werkdag de kamer binnen waar de secretaresses zaten en had een groepje collega's het over wat er de dag ervoor was gebeurd in New York; de moord op John Lennon.  Het ging over de shock, over 'waarom juist hij?' en over ieders lievelingsmuziek van Lennon en de andere Beatles. Het is voor mij zo'n 'waar was jij toen...'-momentje geworden. Natuurlijk vanwege de heftigheid van de moord, maar ook vanwege mijn 'ontdekking' dat die serieuze collega's in hun hoofd ook met andere dingen bezig waren dan dingen als een notitie voor de burgemeester of de wethouder.

Die jongeman van dat rolfluitje (ik ben overigens blij dat dat niet m'n bijnaam is geworden) is nu ouder dan het merendeel van z'n collega's toen was. Er zijn inmiddels precies 35 jaar verstreken.
En al stonden er vandaag in het keukentje op kantoor schalen vol speculaas, kruidnootjes, muffins en donuts, in sinterklaas geloof ik al een hele poos niet meer.

Deze week werd bekend dat John Lennon's Imagine de nieuwe nummer 1 van de Top 2000 van Radio 2 is. Dat is mooi, want ondanks alles wil ik wél blijven geloven in een wereld zonder oorlog.

Geef vrede een kans! Stel je toch eens voor...!