Ho even

Vrijwel elke zomer neem ik een kijkje bij het Brabantse Bosbad Hoeven. Soms met meerderen, maar soms alleen met Bastiaan. Ik heb al vaker geschreven dat ik met mijn ouders, zus en broer(tje) veel zomerse weekenden doorbracht op de daarnaast gelegen camping. Net als overigens bijna de hele familie van mijn moeder's kant. Spelend in het zwembad, de grote speeltuin, het sportveld en bij de automatenhal (flipperkasten!) leken weekenden weken en zomervakanties maanden te duren. In de Bosbadhal was regelmatig een Disco-show van toenmalig TROS-dj Ad Roland, waar iedereen de dansvloer opstormde wanneer de La Bamba werd gedraaid. En ook bijvoorbeeld André van Duin of van René van Vooren en Piet Bambergen (de Mounties) traden er af en toe op. Maar wanneer het goed weer was waren we hele dagen in het zwembad te vinden.

Vorige week slenterde ik over camping Hoeven en vertelde ik Bastiaan honderd-uit wat er door de jaren heen allemaal was veranderd. Ik wees naar struiken en zei dat daar jarenlang onze caravan stond, ik vertelde waar de familie stond, waar de kantine en de campingwinkel waren en ga zo maar door. En ik weet dat het Bastiaan allemaal niks zegt, hoe goed hij ook zijn best doet geïnteresseerd over te komen. Misschien liep ik dus eigenlijk wel gewoon hardop in mezelf te praten...

Maar het zwembad zegt hem wel dégelijk wat. Ook híj heeft daar inmiddels al wat herinneringen liggen. En ook hem valt dan op dat door de jaren heen dingen veranderen. Het grote 'ondiepe' was bijvoorbeeld vervangen door een 'waterspeelplein' en het oude gebouw met de kleedruimtes heeft plaats moeten maken voor een brede waterglijbaan. Dat is overigens giga-glijbaan nummer zes. Vroeger was ons enige spektakel de hoge duikplank (is trouwens nóg leuk), maar vandaag de dag zorgen vooral spectaculaire glijbanen als de Waverider en vooral de Kamikaze (15 meter recht naar beneden!) voor vermaak.

Toen we even later in een eetcafé in Boschenhoofd achter onze te grote portie frites zaten constateerden we dat dit een perfecte manier was geweest om de zomervakantie af te sluiten.
Ik nam me wel voor om door het jaar heen echt te proberen om af en toe - net als in een vakantie - te onthaasten.
En ineens herinnerde ik me de caravan waar vroeger dat bordje op hing met 'ho-even'.

Hek

Vlak voor de vakantie kwam het er dan eindelijk van. Al een paar zomers zeiden de buurman en ik met enige regelmaat tegen elkaar dat onze tuinschutting aan vervanging toe was. Er was echter altijd wel een reden om die klus nog even uit te stellen.

Maar ergens begin juli van dit jaar was de maat vol. Net als de met hekken en palen afgeladen Hornbach-bestelbus die ik met de buurman naast me naar ons huisadres reed. Een paar dagen later sloopten we de schuttingen die sinds 1999 tussen onze tuinen stonden.
Het verwijderen van de hekken zelf viel trouwens wel mee, maar het uit de grond halen van de (bijna een meter lange) ijzeren pinnen waarin de palen stonden ging iets minder gemakkelijk.

Toch hadden we nog genoeg energie over om beetje bij beetje een nieuw hekwerk te laten verrijzen.

Twee dagen voor ik de auto startte om met mijn gezinnetje en schoonfamilie af te reizen naar La Douce France stond het hekwerk tussen onze tuinen er pico-bello bij. Goed genoeg om de zware zomerstorm die tijdens onze vakantie zou volgen te doorstaan. Terwijl ik aan de Bretonse kust rondliep of in een stoel hing verving de buurman het hekwerk aan de achterkant van zijn tuin en vlak nadat ik - uitgerust en wel - weer terug was kon ik zélf aan de slag met mijn achterkant (van de tuin dus).

Inmiddels kijk ik letterlijk uit op een geslaagd bouwproject, maar de eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat zo'n schutting er bij mij niet in een vloek en een zucht staat. Het duurt - zeg maar - meerdere vloeken en zuchten.
Tijdens het plaatsen van de omheining heb ik in feite het woord schuttingtaal een geheel nieuwe dimensie gegeven.
Ik kwam bij nader inzien een paal te kort, ik kwam schroeven en metalen hoekjes tekort en - niet in de laatste plaats - ik hield ruimte over.

Maar gelukkig is doorzettingsvermogen wél een van mijn sterkere punten en na een paar extra ritjes naar Hornbach en Karwei (nog een paar planken!), wat extra schuttingtaal én wat hulp van mijn zoon klaarde ik de klus alsnog! Ik vind het heerlijk om zo buiten bezig te zijn hoor, al sta ik misschien soms voor paal of schut(ting). Maar nu ik zo op het complete hekwerk uitkijk met m'n tablet op schoot merk ik dat stukjes schrijven me toch wel wat gemakkelijker af gaat. Overigens maak ik me geen illusies en haal ik het vanzelfsprekend niet bij column-schrijvers als Nico Dijkshoorn, Vincent Bijlo of Youp.

Al voelde ik me de afgelopen week wel een beetje Marco van 't hek...

Tachtig

Vandaag wordt mijn vader tachtig jaar. De afgelopen jaren heb ik mijn pa met enige regelmaat op mijn blog-pagina's voorbij laten komen. Het spreekt voor zich dat ik 'm vandaag - precies 80 jaar na 13 augustus 1935 - centraal zet in mijn blog.

Mijn vader Jan werd geboren 'op het Land van Valk' in Dordrecht (de wijk die tegenwoordig 'Reeland' heet). Hij was na zus Wally het tweede kind van Toon en Adri en een paar jaar later werden Bert, Ton en Marian geboren. Wanneer hij over zijn jeugd vertelt gaat het regelmatig over het kattenkwaad uithalen met zijn broers, over het varen in de Biesbosch, over zijn strenge vader en over hoe hij als klein kind de ('spannende') oorlog beleefde. Dat laatste komt uitgebreid aan bod in het boekje 'Granaatsplinters in het Plafond' dat ik naar aanleiding van zijn verhalen heb mogen schrijven.

Later deed hij een technische opleiding en ging hij bij de Marine, waar hij veel van de wereld te zien kreeg. In die periode kreeg hij verkering met Tiny, met wie hij zou trouwen. Hij kende haar al 'van vroeger' maar toen hij op een dag door de regen vanaf de Moerdijkbrug naar het centrum van Dordt liep (!) en daar in de danszaal van Hotel Statenhof mijn moeder zag, sloeg de vonk over. En vandaag de dag 'vonkt' het nog steeds, om het zo maar eens uit te drukken... Hij ging werken als elektrotechnisch tekenaar bij bakovenbouw-bedrijf (Winkler) Den Boer, ze kochten een huis en in de loop van de jaren werden drie kinderen geboren.
In de jaren zeventig werden de zomerse weekends doorgebracht op camping Hoeven in Brabant, maar net als in het decennium ervoor trok het gezin (met eerst een blauwe Volkswagen Kever en later een bruine Ford Taunus met zwart dak) ook elke zomer een paar weekjes met een vouw- of gewone caravan door Zuid Europa.
Begin jaren tachtig begon hij een eigen bakovenbouw-bedrijf en toen hij 65 werd ging hij van zijn welverdiende pensioen genieten. De kinderen waren inmiddels het huis uit. De afgelopen drie decennia werden vijf kleinkinderen geboren en een paar jaar terug verlieten mijn pa en ma hun geliefde Dordrecht, om er vanuit Zwijndrecht mooi op uit te kunnen kijken.

Ik was vroeger zo'n kind dat dacht dat z'n vader alles kon. En al is 'alles' misschien wat overdreven, volgens mij zat ik er niet eens zo ver naast. Hij kluste veel in huis, maakte bijvoorbeeld ook regelmatig zelf speelgoed voor mijn zus, broer en mij en tijdens buitenlandse vakanties was hij de eerste die in een riviertje stond wanneer we zin hadden om een dam te bouwen.
Vandaag de dag heeft hij er nog altijd lol in om dingen te bedenken, maken of repareren. Dat doet hij bijvoorbeeld liever dan kijken naar een Amerikaanse film. 'Flauwekul allemaal', roept hij altijd heel theatraal wanneer er op tv een aankondiging van te zien is... Hij kijkt liever naar Discovery-Channel of National Geographic. 'Je vader zit altijd naar allerlei beestjes te kijken', zegt m'n moeder dan tegen me om hem te plagen. Of hij leest. Vooral boeken over de oorlog hebben zijn interesse. Ja, zelfs dat boek waarin hij zelf de hoofdrol speelt!

O ja, en hij houdt ook van een alcoholische versnapering op z'n tijd. Proost dus, pa! Nog veel gezonde jaren toegewenst!

When I was young

'Mag ik zo ook eens eentje proeven?' vroeg mijn 14-jarig neef Cameron kort nadat ik het mosselpannetje had geopend. Ik gaf hem een gevulde zwarte schelp en hij proefde, maar gaf aan dat hij het toch niet zo lekker vond. 'Maar misschien later wél', zei hij erbij. En dat is natuurlijk goed mogelijk, want je smaak verandert in de loop van de jaren. Onze eigen Bastiaan at toen hij nog klein was juist wel mosselen, maar moet er nu niets meer van weten.

Mosselen op het strand... en in het restaurant

Niet alleen mijn letterlijke smaak verandert overigens, maar ook mijn muzieksmaak. Veel muziek die ik vroeger goed vond vind ik nog steeds prima te pruimen. Al is dat volgens mij zo nu en dan ook uit (jeugd)sentimentele overwegingen, zonder dat ik mezelf overigens een midlife-crisis wil aanpraten. Maar naast die bekende ‘gouwe-ouwen’ ga ik bijvoorbeeld ook chansonniers steeds meer waarderen. Zo draai ik sinds kort bijvoorbeeld veel nummers van Charles Aznavour 'grijs' (voor zover dat kan op Spotify). Hier op de camping in Bretagne zet ik m'n ligstoel dan een tandje naar achteren, met m'n earphones in en de oogjes toe. Ook eergisteren kwamen zo onder meer 'She', 'La Bohème' en 'J'ai vu Paris' in mijn oor voorbij terwijl ik het Franse zonnetje voelde branden, maar ook 'How sad Venice can be' en 'Yesterday when Iwas young'. 


En hoe en waarom het gebeurde weet ik niet, maar bij dat laatste nummer voelde ik op een gegeven moment een brok in mijn keel. Zou het door dat flesje Kanterbräu komen dat teksten als
'The thousand dreams I dreamed, the splendid things I planned
I always built, alas, on weak and shifting sand
I lived by night and shunned the naked light of day
And only now I see how the years ran away'
en

'I ran so fast that time and youth at last ran out
I never stopped to think what life was all about'



Yesterday, when I was young...

veel meer indruk maakten dan ze ooit eerder hadden gedaan. Misschien realiseerde ik me daardoor dat het wel lijkt dat de tijd stilstaat wanneer je in je vakantie lui in een stoel ligt, maar dat de klok in werkelijkheid onverbiddelijk verder tikt...

Pfoe, toch ineens een midlife-dipje? Ach, ik troost me met de gedachte dat meneer Aznavour het lied voor het eerst zong toen hij een jaar of veertig was en dat hij dat eind dit jaar op z'n negentigste (!) in een volle Heineken Music Hall nog altijd doet.



.