Kwijt?

Een beetje gehaast stak ik de Rotterdamse Westblaak over, op weg naar mijn fiets die ik voor het Maritiem Museum in een rek had geplaatst. En toen mistte ik een klein stoeprandje, waardoor ik struikelde maar gelukkig - ondanks een paar rare John Cleese-achtige stappen - toch overeind bleef. Bij mijn fiets aangekomen kostte het flink wat moeite om hem tussen de andere fietsen door uit het rek te halen, waarna ik mijn koffer onder de snelbinders bond en wegfietste richting Erasmusbrug.

Na enkele tientallen meters gefietst te hebben voelde ik - zoals ik wel vaker doe - even achter me om te checken of m'n koffer (met o.a. m'n IPad) nog op m'n bagagedrager zat. Toen sloeg me de schrik om het hart. Ik voelde 'm niet meer... Snel keerde ik om, om tegen de rijrichting in fietsend te kijken waar de koffer terecht was gekomen. Ik zag 'm nergens, maar ontdekte tot m'n grote opluchting dat de koffer niet op m'n bagagedrager lag, maar - nog altijd met de snelbinders eromheen - naast m'n achterwiel hing...

Pfoe... Gedoe om niks dus. Ik keerde weer en naderde de Erasmusbrug. Vlak voor de kruising met de Maasboulevard en het Vasteland voelde ik gedachteloos of mijn smartphone in de zak van m'n colbertje zat. Schrik nummer 2! Nergens te vinden, ook niet nadat ik alle zakken drie keer had geïnspecteerd. Was-ie tijdens het uit het rek sjorren van m'n fiets uit m'n zak gevallen? Of tijdens die bijna-struikelpartij? Weer keerde ik m'n fiets om op zoek te gaan. Maar noch bij het fietsenrek noch bij de oversteekplaats was een smartphone of een restant ervan te vinden.

'Maar natuurlijk!' dacht ik toen bij mezelf. Ik had net na mijn overleg in het stadhuis m'n smartphone waarschijnlijk niet in m'n colbert gestopt, maar samen met m'n IPad in m'n koffer! Ik trok de koffer onder de snelbinders vandaan, opende hem en... géén smartphone, maar ook géén IPad! Aaaah!!

Ik realiseerde me dat ik na het overleg met mijn wethouder en mensen van het ministerie nog even in de stadhuistuin had staan na-praten bij een paar bankjes die daar staan. 'Ik heb m'n spullen toch niet gedachteloos op zo'n bankje gelegd?' ging er terugfietsend door me heen. Ik zette m'n fiets op slot en stiefelde naar de stadhuistuin. Maar je raadt het al: Ik vond er niks. Ook binnen bij de balie werd me verteld dat daar niets was afgegeven. Moedeloos restte me alleen nog om terug te gaan naar de kamer van de wethouder.

Toen ik de kamer van zijn secretaresse passeerde riep ze 'Je IPad zeker!?' en dat stelde me flink gerust. 'Hij ligt nog bij de wethouder, ga maar naar binnen!' Ik opende de deur en zag m'n spullen daar nog keurig op de vergadertafel liggen. De wethouder zat wat stukken te lezen en keek op. Met een diepe zucht en het zweet op m'n voorhoofd pakte ik m'n smartphone en IPad en zei ik 'm dat ik echt even bang was geweest dat ik ze kwijt was geraakt. Ik heb 'm maar niet al m'n gestuntel van het kwartier ervoor verteld. 
Maar aan de andere kant kokketteer er wel mee door het in geuren en kleuren te vertellen aan mijn collega's en thuis (en door het in een blog te melden!). 

'Dat is nou typisch jij!', zei Wilma, toen ik het haar vertelde. 'Dit soort dingen had je vader vroeger vaker!' zei ze tegen Bastiaan, die erom moest lachen. Wilma keek er vertederend bij, dus ik besloot om het maar als een compliment te beschouwen.

Ach, m'n koffer, IPad en smartphone ben ik niet kwijtgeraakt, maar het lukt me blijkbaar ook niet om dit soort verstrooid gestuntel kwijt te raken. Maar het is wel weer fijn om af en toe zo om jezelf te kunnen lachen!

Fietsen in Utrecht

Utrecht staat al helemaal in het teken van de Grand Depart van de Tour de France. Over een paar weken trapt het peloton zich met een noodgang via Capelle en Rotterdam naar Neeltje Jans. Ik ben vast van plan om (net als in 2010, toen Rotterdam de startplaats was) te gaan kijken naar de in een flits voorbijrijdende heren. Want ondanks al het doping-gedoe van de afgelopen jaren blijft de Tour me toch boeien. Al moet ik zeggen dat dat voor een groot deel komt door de mooie Franse landschappen die ze doorkruisen. De pittoreske dorpjes en zonnebloemvelden wakkeren mijn altijd latent aanwezige verlangen naar de zomervakantie nog wat verder aan. Om maar niet te spreken over de Tv-beelden van de bergetappes. Schitterend hoe ze tegenwoordig vanuit de helikopter beelden kunnen schieten van fietsers die langs enorme ravijnen scheren. Dat soort spectaculaire en spannende beelden zijn in ons vlakke landje helaas niet te schieten. Hoewel...

Vandaag was ik voor een congres in Utrecht en heb ik alvast een voorschot op de Tour genomen. Al zat ik niet op een racefiets. Sterker nog, ik was niet eens buiten.
In de pauze van het congres, dat ging over een Slimme en Gezonde Stad, mocht ik in de hal de Oculus Rift uitproberen, inclusief de software die was ontwikkeld om de fietsvoorzieningen in de stad te verbeteren.
Met deze Virtual Reality-bril fietste ik door een virtuele versie van Utrecht en moest ik remmen voor auto's en voetgangers, demarreren op een overzichtelijk fietspad enz enz.

Ik had laatst in het stadion van FC Barcelona ook al eens zo'n bril opgehad, maar verbaasde me weer over het effect.
Al was het einde wat plotseling. Ineens reed ik zo vanaf de openbare weg een ravijn in..! Nou weet ik dat de binnenstad van Utrecht voor een groot deel open ligt omdat ze autowegen weer gaan terug-transformeren naar grachten, maar op een val in een ravijn was ik niet bedacht.

Het was een geintje van de makers van de software, werd me verteld.

Maar toch ben ik er niet helemaal gerust op.
Sta ik straks ergens in Capelle of Rotterdam te wachten tot die wielerhelden voorbij komen, blijken ze kort na de Grand Depart - een paar kilometer voorbij de Domtoren - met z'n allen in een ravijn te zijn gedonderd. 

Golden oldies

'Letten jullie goed op elkaar?' vroeg m'n moeder toen pa en ik op de fiets stapten. 'Je vader is meer een wandelaar, en niet zo'n fietser!' voegde ze er nog aan toe. Even later duwden we onze fietsen de trap van de brug over de Oude Maas op en reden we naar het pand waar vroeger het bedrijf van m'n vader zat. Na daar even te hebben gekeken fietsten we over de Rijksstraatweg verder richting het Hollands Diep.

Onderweg vertelde mijn vader over hoe hij daar als jonge marinier van boord ging, om daarna in de stromende regen naar een danszaal in het centrum van Dordt te lopen, waar hij prompt verkering kreeg met mijn moeder. Bij het bungalowpark aan het Hollands Diep stopten we en ontdekte ik op Google Maps dat er een smal paadje onder de Moerdijkbrug liep richting de Biesbosch. We checkten het bij een bungalowbewoonster die aangaf dat we anders altijd nog het trapje naar het fietspad langs de snelweg konden oplopen.

Om een lang verhaal kort te maken: uiteindelijk tilden twee heren van respectievelijk 54 en 79 jaar hun fietsen een zeer smal en steil trapje tussen de brandnetels op, om 10 meter hoger bij het fietspad uit te komen.
Toen ik boven was hoorde ik m'n moeder in gedachten 'je vader is ook geen twintig meer!' zeggen en pakte ik daarom op driekwart van het trapje de fiets van m'n vader over.

Daarna vervolgden we onze fraaie rit langs polders, boerderijen en bunkers. Eenmaal in de bewoonde wereld zag ik dat we al meer dan dertig kilometer samen hadden gefietst, waarop mijn vader zei dat dat niets is vergeleken bij de fietstochten van vroeger. 'Maar toen was je wel meer dan een halve eeuw jonger' zei ik hem, waarop hij antwoordde dat daarentegen zijn fiets toen een stuk ouder was. Daar had ik niks tegenin te brengen. Ik kwam na deze stoere praat tot de conclusie dat 70 blijkbaar het nieuwe 40 is.

De dag erna werd mijn veronderstelling bevestigd. Want ook die maandag stond in het teken van een 'golden oldie'. Met mijn broer (en die is écht bijna 40) bezocht ik een concert van Beatle-legende Paul McCartney in het ZiggoDome in Amsterdam. Na een frites-saté genuttigd te hebben in de buurt zagen en hoorden we in het muziekpaleis in meer dan drie uur tijd een reeks hits voorbijkomen waar geen eind aan kwam. De 72-jarige schrijver en zanger van al dat moois kon er maar geen genoeg van krijgen, en zijn toehoorders ook niet! 'Yesterday', 'Blackbird', 'We can work it out', 'Band on the run', 'Live and let die', 'Another day', het recente 'New' en ga zo maar door. Hier stond de de beroemdste popartiest aller tijden op z'n oude dag een show te geven die aan alle kanten klopte.

Het publiek zong vrijwel alle nummers hardop mee, al had m'n broer de pech dat degene die naast hem zat daarbij een beetje doordraaide en onder meer in huilen uitbarstte toen McCartney het over zijn overleden collega John Lennon had...

Het Beatles-nummer 'When I'm 64' ontbrak op de playlist. En dat had Sir Paul best kunnen spelen. Wanneer 70 immers écht het nieuwe 40 is heeft hij nog wat jaartjes te gaan!

Koffie verkeerd

Ik ga best met de tijd mee, volgens mij. M'n iPad of smartphone zijn vrijwel nooit buiten handbereik, ik luister muziek via Spotify, kijk YouTube-filmpjes op m'n tv via Google Chromecast, ga nooit hardlopen zonder Runkeeper of Sportypal en lees Ebooks. In de vorige zin staan volgens mij acht benamingen die in 2007 (toen ik met deze weblog begon) nog klonken alsof ze uit een sciencefiction-film kwamen. Maar toch zijn er van die momenten dat ik duidelijk voel dat de generatie waartoe ik behoor moeite heeft om aan te haken. En dan heb ik het eigenlijk niet eens over gadgets enzo, maar over andere - heel simpele - dingen van vandaag de dag.

Toen Bastiaan en ik bijvoorbeeld onlangs wat tijd over hadden toen we op Rotterdam Centraal wachtten op onze trein naar Schiphol, wilde ik bij 'AH to go' koffie halen, waarop mijn zoon zei dat we dat anno 2015 beter bij Starbucks konden doen. Ik liet me overhalen en even later bestelde ik een cappuccino met een exotische naam bij een coole gast achter een kekke balie, die een kartonnen beker pakte en naar mijn naam vroeg. 'Eeeh... Te Ve...', begon ik, waarna m'n zoon me in de rede viel en zei dat m'n voornaam werd bedoeld. Het voelde alsof hij daarbij richting de Starbucks-gozer een gezicht trok van 'o, o, die ouwe van mij...'
Ik besloot daar niet mee te zitten en zag dat mijn voornaam onleesbaar op de beker werd gekliederd, die vervolgens aan een andere coole gast werd doorgegeven. Achter me hoorde ik ondertussen Bastiaan z'n naam noemen en een 'Starbucks Signature Chocolate' bestellen.

Terwijl ik op m'n horloge de wijzers in de richting van de vertrektijd van onze trein zag opschuiven werden er aan de andere kant van de Starbucks-balie allerlei ingewikkelde handelingen verricht om onze bekers vol te krijgen. Op een gegeven moment werd mijn naam geroepen en kreeg ik de bestelling in mijn hand gedrukt en daarna hoorden we ook 'Bas', waarna mijn zoon ook een beker aanpakte.

Toen we kort daarna op het perron stonden te wachten en Bastiaan een slokje van zijn drankje nam bleek dit heel iets anders te zijn dan hij had besteld.
Dit was een of andere koude koffie met een smaakje, door Starbucks frappuccino genoemd. 'Ik dacht al, ik had toch Bastiaan gezegd en geen Bas', zei hij.

Ik vroeg of hij er mee zat omdat dit drankje minder lekker was dan hij had besteld of zo. Hij antwoordde dat het hem hoegenaamd niks uitmaakte. Ach, een flexibele instelling hoort nou eenmaal ook bij deze tijd, dacht ik toen. En het 'probleem' mocht blijkbaar geen naam hebben,..