Engelse accenten

Wanneer ik af en toe Bastiaan's huiswerk overhoor schiet mijn tong regelmatig in een kramp. Hij volgt tweetalig onderwijs en dus veel lessen in het Engels. En als gevolg daarvan ratelt meneer net zo makkelijk in het Engels als in zijn moers- (en vaars-)taal.

Maar wanneer ik aan het eind van de dag met zo'n Engels lesboek voor me zit en al lezend vragen probeer te formuleren voel ik m'n stembanden telkens in de knoop raken en leg ik menige klemtóón verkeerd. Gelukkig is m'n zoon mild en verbetert hij me alleen als ik zelf ook merk dat mijn uitspraak geeneens meer op Engels líjkt.

Afgelopen dinsdag was ik een dag in Brussel om in een rustieke herberg aan de rand van een bos met andere Europese steden en met ambtenaren van de Europese Commissie te discussiëren over milieuzaken.
En op zo'n moment valt het me weer op hoe vermoeiend het is om een dag lang Engels te praten wanneer je dat niet gewend bent.
Al moet ik er wel bij zeggen dat vooral het ambtelijke- en milieujargon het extra-lastig maakt.

's Morgens had de Thalys me snel naar Brussel gebracht, nadat ik de 'gewone' intercity had gemist wegens vertraging met de Rotterdamse metro. De terugreis 's avonds voltrok zich echter in een tot boemeltrein gedegradeerde intercity. Dus toen ik de uiterst lelijke bedrijventerreinen aan de rand van eerst Brussel en daarna Antwerpen aan me voorbij zag trekken had ik uitgebreid te gelegenheid om de dag eens goed te overdenken. 

Ik realiseerde me dat het feit dat ik veel naar discussies tussen Engels-sprekende Italianen, Fransozen en Walen had zitten luisteren het allemaal niet gemakkelijker had gemaakt. 
Mijn zoon had het waarschijnlijk niet eens als Engels herkend! 
Zo af en toe en toe kreeg ik het idee dat ik was terechtgekomen in een Peter Sellers-film met Inspector Clouseau of in een aflevering van 'Allo-allo'.

Misschien moet ik de volgende keer wanneer ik naar de juiste woorden zoek wat tijd zien te winnen door te beginnen met 'listen very carefully, I shall say this only once...!'

Dubbel

Tot nu toe had ik ieder verzoek om tijdens verkiezingen medewerker van een stembureau te willen zijn naast me neergelegd. Maar toen een tijdje terug er weer zo'n vraag in mijn mailbox stond besloot ik er maar eens positief op te reageren. Dus fietste ik gisterenmorgen net na 6 uur langs het donkere en mistige Kralingse Bos op weg naar stembureau 208, ergens in Crooswijk.

Even later stond ik samen met een aantal mij niet bekende andere stembureauleden alles in orde te maken, zodat vanaf half 8 drommen mensen zouden kunnen binnenkomen om hun dubbele stem uit te brengen op kandidaten voor het bestuur van de provincie en van het waterschap. Zouden kunnen... In theorie.

De dubbele stembussen (met op de krat erachter
onbedoeld een soort stemadvies...)

De praktijk was anders. Crooswijk bleek - zoals verwacht - niet warm te lopen voor de bestuurlijke toekomst van de provincie en het waterschap. En daar leek de organisatie van de verkiezingen in Rotterdam vooraf geen rekening mee te hebben gehouden. Ik zat namelijk op een dubbel stembureau om de grote toestroom aan te kunnen. Dus zaten we in een zaaltje met een dubbel aantal stembureauleden (2 maal 4), een dubbel aantal stemhokjes (2 maal 3) en een dubbel aantal stembussen (2 maal 2). Om te voorkomen dat de bezoekers van de twee stembureau's dwars door elkaar heen gingen lopen waren paaltjes met linten gespannen en was met geplakte pijlen op de vloer de looprichting aangegeven.

Het bleek allemaal niet echt nodig. De paar-honderd mensen die de moeite namen om het dubbele stemlokaal te bezoeken zouden elkaar ook zonder linten en pijlen niet in de weg hebben gelopen. Anders dan ik had verwacht gedroeg iedereen zich bovendien - zonder uitzondering - gedisciplineerd en was men bijzonder vriendelijk. In ons dubbele stembureau hebben we geen enkel agressief of dwars figuur meegemaakt. En eigenlijk maakte dat het ook wel een beetje saai... 

Totdat die geheel in het wit geklede man binnenkwam, met in zijn wandelwagen een eveneens in het wit uitgedost kindje. Ook zijn vrouw was meegekomen. De man was zeer enthousiast en begroette iedereen meteen hartelijk. Hij beschouwde het uitbrengen van een stem als een feest, dat was wel duidelijk. Nadat hij de (in zijn ogen) juiste vakjes rood had gekleurd stopte hij de formulieren in de stembussen en gaf hij ons ieder persoonlijk een hand. De man kwam uit Iran en het ontroerde hem duidelijk dat hij nu in een land als Nederland zijn stem mocht uitbrengen. Uitbundig zwaaiend verliet hij het stembureau.

Ik hoor mopperende landgenoten wel eens 'of je nou door de hond of de kat gebeten wordt' als argument gebruiken om niet te stemmen. Maar deze wit-geklede bezoeker van ons stembureau komt uit een regio waar serieuzere zaken aan de hand zijn dan de beet van een huisdier. Volgens mij is hij beter in staat dan wij om een begrip als 'vrijheid' op zijn juiste waarde in te schatten.

Alleen al dat besef maakte mijn lange dag achter de tafels van het stembureau goed. Dubbel en dwars!

Winkelwagen

Heel af en toe ga ik zondags in m'n eentje nog even naar een supermarkt die op 'de dag des Heeren' open is. In die PLUS-supermarkt staat bij de ingang een kartonnen bord waarop met viltstift het verzoek staat om de winkelwagentjes terug te brengen. Ook worden mensen aangemoedigd om de supermarkt te melden waar zij winkelwagentjes hebben zien staan. Blijkbaar verdwijnen er in die buurt karretjes in het illegale circuit...

Toen ik afgelopen zondag die winkel uit liep en mijn karretje keurig in de daartoe bestemde rij wilde zetten ontstond een 'probleem'.
Het karretje waar ik mijn karretje moest inschuiven was niet in het karretje dáárvoor geschoven, maar stond dwars ervoor geparkeerd.
Wél was het kettinkje in de muntjeshouder van dat andere karretje gestopt, zodat ik de foutparkeerder niet even kon wegduwen. En ik had geen geld of muntje bij me om die kar los te maken om hem alsnog goed in de rij te schuiven (snapt u het nog?).

Er kwam een andere man aanlopen die net als ik zijn karretje in de rij wilde schuiven en met hetzelfde probleem werd geconfronteerd. En ook hij had geen kleingeld bij zich. Na even samen te hebben gemopperd kwamen we al snel op het lumineuze idee om onze twee karretjes alvast in elkaar te schuiven, waardoor er één muntje vrij kwam waarmee we de foutparkeerder konden 'ontkoppelen'. Die kar konden we toen goed in de rij zetten waarna we daar onze karren in konden schuiven.

We lachten en concludeerden dat we eigenlijk een soort van Rubik-puzzel hadden opgelost.

Zou de supermarkt daarom zo veel karretjes kwijt zijn, bedacht ik later. Eind van het jaar toch maar eens opletten of er niet een rij winkelwagentjes ergens als kado onder de kerstboom staat...

Over Brugge

Toen ik in mijn jonge jaren in Dordrecht, dus nét boven de grote rivieren, woonde heette de vakantie in deze tijd van het jaar 'Carnaval'. Een aantal jaar stond die tijd bij mij in het teken van hossen, lallen en ook wat drinken.

Met de carnavalsoptocht had ik niet zo veel, maar in het weekend waren er grote feesten in het (toenmalige) gebouw van DSW op het industrieterrein aan de Dordtse Kil en de maandag en dinsdag stonden in het teken van 'dweilen'; in de binnenstad allerlei kroegen aflopen tot je er bijna bij neer viel.
En een paar jaar later ging ik tijdens het carnaval met een groep vrienden uit Den Haag naar Breda - aan de andere kant van de Moerdijkbruggen - om daar de (voorjaars)bloemetjes buiten te zetten.

Om bij die bloemetjes te blijven: sinds ik met mijn gezinnetje in Capelle aan den IJssel - een stukje verder boven de grote rivieren - woon heet deze vakantie 'voorjaars-vakantie'. En hoewel het weer het komend weekend voorjaarsachtig schijnt te worden, is maar al te vaak duidelijk dat de temperaturen zich niks van dergelijke opbeurende 'vakantie-benamingen' aantrekken.

Misschien wel daarom reden we verleden week een stukske naar het zuiden, om zo het voorjaar een klein stukje tegemoet te komen. We passeerden de 'grote rivieren' Nieuwe Maas, Oude Maas, Hollands Diep en Schelde door 'tunnelkes' en over 'bruggekes' om bij onze zuiderburen een bezoekje te brengen aan het monumentale plaatsje Brugge.

En terwijl we daar wandelden, een rondrit per busje maakten en shopten deed het winterzonnetje zijn best om een lentezonnetje te imiteren. Jammer alleen dat de oostenwind regelmatig spelbreker was.

Toen we echter besloten even wat te drinken op een van de terrassen van de schilderachtige Grote Markt zaten we behoorlijk uit de wind en in de zon. 

Amai! Dit was een goed moment om het terrasseizoen van 2015 officieel geopend te verklaren.
Oké, na komend weekend krijgen we zeker en vast weer periodes van kou, wind en regen voordat de lente écht aanbreekt. Maar nu we het plezante voorjaarszonneke weer op ons bolleke hebben gevoeld is zo'n periode best te 'over-Brugge'.