Metamorfose

'Na regen komt zonneschijn'. Ook al kan dat in deze natte augustusmaand best een hele poos duren, dat is nou eenmaal een zekerheid. Net zoals water van boven naar beneden loopt, een plafond op muren ligt en er niet onder hangt en een trap uiteindelijk altijd ergens naar leidt. Toch?

Nee dus.
Afgelopen zondag ontdekten wij in 'Esher in het Paleis', in het voormalige winterpaleis van koningin Emma, dat zaken soms anders lijken dan ze zijn.
Een waterval eindigt daar namelijk in de rivier die leidt tot diezelfde waterval en sommige trappen zijn zo gefabriceerd dat je erop kan blijven lopen om uiteindelijk op het zelfde punt uit te komen.

We hebben thuis al jaren een dik boekwerk met al het materiaal van Esher in de kast staan, maar het leek ons leuk om de (veelal) originele werken van deze artiest eens te gaan bekijken.

Zo hingen er diverse versies van Esher's beroemde metamorphoses en was er de mogelijkheid om zelf optische trucjes uit te halen, die je anders alleen na een stevig potje fotoshoppen zou kunnen realiseren.
Bastiaan was in de gelegenheid om in beeld te brengen hoe naar zijn mening in ons gezin de verhoudingen ook best zouden kunnen liggen.
We vonden het een geslaagde zondagmiddag en besloten daarna nog even een drankje te nuttigen aan de boulevard in het zonnige Scheveningen, vlak voordat er weer een metamorfose plaatsvond naar een regenachtige maandag...

Lama's en temperament

Tijdens onze vakantie in de Eiffel brachten we een bezoek aan het Wild- und Erlebnispark in Daun. Voor dat wildpark hebben ze een van de mooiste plekjes van de toch al erg fotogenieke omgeving uitgezocht.

Via een grindpad wordt de auto 8 kilometer lang bergie-op en bergie-af geslingerd door allerlei soorten landschap. En onderweg was er veel gelegenheid om uit te stappen en de verschillende soorten herten, roofvogels, wilde zwijnen, aapjes, ezels, emoes en lama's van dichterbij te bekijken, te voeren en te fotograferen.

Nadat we een hapje hadden gegeten in het restaurant voor we ons rondje gingen rijden maakte een mevrouw - die het park al had bekeken - ons er op attent dat er vooral veel lama's waren en dat het haar kinderen was opgevallen dat die veel aan 'het seksen waren'. 'Daarom zijn het er waarschijnlijk ook zo veel', antwoordde ik droogjes.

Na een vogelshow en een leuke wandeling tussen de apen stapten we in de auto en waarschuwden we Bastiaan dat hij de lama's onderweg een beetje met rust moest laten, want voor je het weet krijg je van dat temperamentvolle beest een vieze kwak in je gezicht.

Toen we een poosje later met z'n drieën naast een mama-lama en haar twee jonge spruiten stonden hoorden we vanaf een paar meter verder ineens een hoop gebrul en kwam papa-lama aanhollen. Wij stapten snel opzij, mama-lama en haar kids zetten het op een lopen en papa hobbelde er achteraan terwijl hij daarbij allerlei (volgens mij) bronstige geluiden maakte. Het was een bijzonder koddig gezicht.

We besloten maar weer in de auto te stappen en toen we een stukje verder reden zagen we het hitsige lama-stel weer.
Papa-lama had mama-lama even snel in de berm 'gekwakt' en ging flink te keer.
Hun twee kinderen - ik noem ze voor het gemak even kwik en kwek - stonden naast hun in de goot belande ouders en keken ernaar. 

'Die temperamentvolle pa van ons die spuugt er niet bepaald op', zag ik ze denken...

De wereldkampioen

'Welkom in het land van de Wereldkampioen', zagen we boven de snelweg hangen toen we zo'n drie weken terug bij Venlo net de Duitse grens waren gepasseerd. Het was het antwoord op een soortgelijk spandoek dat Nederlanders in 1988 bij de Duits-Nederlandse grens hadden opgehangen (al betrof het toen de Europees kampioen).

Hier in Duitsland herinnert best nog veel aan de voor hun zeer succesvolle voetbalzomer. De winkels verkopen nog veel attributen en veel auto's zijn nog uitgedost met vlaggetjes aan de antennes of aan de buitenspiegels. Ach, zo lang het maar bij dat soort patriottische uitspattingen blijft kan het geen kwaad, ookal zijn wij Nederlanders natuurlijk te nuchter voor dit soort zaken... 

Ik kan de Duitse juichstemming goed hebben omdat ik me terdege heb voorbereid. Als leesvoer heb ik deze vakantie namelijk het boek '1988, Wij hielden van Oranje' van Auke Kok bij me.

Op m'n campingstoeltje in het zonnetje dwaal ik dus regelmatig af naar de interviews die Kees Jansman met Rinus Michels voerde, die rare kopbal van Wim Kieft tegen de Ieren, de niet zo fitte maar o zo hard werkende Gullit en de weergaloze goals van Marco van Basten.

Oké, het is al 26 jaar geleden, maar het voordeel van vakantie is dat je alle gevoel van tijd verliest.

De rake penalty van Ronald Koeman tegen de Duitsers lijkt voor mij inmiddels korter geleden dan die gemiste van Ron Vlaar tegen Argentinië.

Maar anders dan in 1974 en 1988 zijn anti-Duitse gevoelens mij anno 2014 geheel vreemd.

Alleen keek ik wel raar op toen Bastiaan me een paar dagen terug in een winkel attendeerde op een wel erg 'ongelukkig' vormgegeven kledingrekje...

Vertier in Trier

De stad Trier in de Eiffel huisvest veel herinneringen aan de Romeinse periode van net voor en na Christus. Ik weet niet in hoeverre het komt doordat ik met de avonturen van Asterix ben grootgebracht, maar feit is dat die Romeinse tijd mij boeit. Nu we onze caravan zo'n 80 kilometer van Trier stond weerhield niets ons van een bezoekje aan deze oudste stad van Duitsland. Ook pluvius, die deze maandag de zon had verdrongen, lukte dat niet.

Van een camping-buurvrouw had Wilma gehoord dat je voor wat betreft winkelen niet echt aan je trekken komt in Trier, maar dat er veel 'ouds' en 'interessants' te zien is. Laat ik het zo zeggen: ík vond dat geen vervelend bericht.

Vanaf de parkeerplaats liepen we met een rechte weg naar het centrum van de stad. Daar keken we niet alleen op van de toeristenmassa, maar vooral van de hoeveelheid winkels, restaurantjes, ijstenten en warenhuizen. Rechts zagen we een fraaie klokkentoren ver boven het toeristische geweld uitsteken (bleek later van de St. Gangolfkerk te zijn) en links zag ik in de verte het bekendste bouwwerk van de stad: de Porta Negra. Maar voor we ons daarop zouden richten neusden we eerst wat rond bij de Saturn (hadden ze hier iets nieuws voor de Wii-U?) leuke boekenwinkeltjes ('misschien hebben ze leuke hobby-boekjes over haken ofzo...') en Gallaria Kaufhof (waar ze inderdaad heerlijke chocolade verkochten).

Na een snelle Amerikaanse snack konden we dan eindelijk de Porta Negra beklimmen; de grote stadspoort uit de Romeinse tijd. Het had wel wat, al komt het natuurlijk niet in de buurt bij al het moois dat we vorig jaar in Rome hebben gezien...

Omdat het ondertussen wat harder was gaan regenen opperde ik om in het treintje te stappen dat voor de Porta Negra stond en ons langs alle monumenten uit het begin van de jaartelling zou rijden. Maar juist op dat moment ontdekte mijn zoon aan de overkant van de straat een zaak waar ze pas écht oude spullen hadden: ze verkochten er Nintendo-games van wel dertig jaar geleden.

Het laat zich raden waar we dus heengingen, al moet ik er eerlijk bij melden dat het krappe treintje al aardig vol zat.

Twee uur later zaten we in het campingrestaurant achter borden met frites en een schnitzel of hamburger en stelden we gezamenlijk vast dat we een prima dag hadden gehad, ook al was-ie iets anders gelopen dan (ik had) verwacht.

Ik bladerde wat door het boekje over Trier dat ik had gekocht. Daarin las ik niets over de Saturn, McDonalds, chocolaatjes en Nintendo-games, maar zag ik foto's van allerlei monumenten die we hadden kunnen zien. Maar ach, die ouwe zooi staat er al zo lang, die staat er vast ook nog wel als we Trier ooit nóg een keertje bezoeken, bedacht ik tevreden terwijl ik een slok nam van m'n Bittburger.