Het wilde water

'Alleen voor geoefende zwemmers', had er ooit gestaan, maar nu zaten er nog maar een paar letters op hun plekkie. De woorden 'Wildwaterbaan' en 'Afstand houden' stonden er nog wel...

Vorige week was ik bij het afscheid van m'n wethouder, dat plaatsvond op het terras aan de Maas van het voormalige tropische zwemparadijs Tropicana. Het zwembad is alweer een tijdje gesloten en een ondernemer heeft het nu in gebruik als alternatieve en duurzame horecagelegenheid.

Zo groeien er in de voormalige kleedkamer-ruimtes nu eetbare paddenstoelen (toen ik er een paar jaar terug voor het laatst was leek het wel of ze daar stiekem alvast mee begonnen waren, bedenk ik me nu..) en worden in het tot stadskas omgetoverde zwemparadijs ook andere producten gekweekt.

De kwaliteit van de op het terras geserveerde hapjes was prima. Ik at er m'n eerste bakje(s) 'Kapsalon' en moest me bedwingen om m'n vingers er niet bij op te eten. Ondertussen realiseerde ik me meer dan ooit dat de tijd vliegt...

Toen Wilma en ik eind september 1988 gingen trouwen besloten we om 's middags een 'koffietafel' te organiseren op het grote binnenterras dat in hetzelfde gebouw als Tropicana was gevestigd. Tropicana was toen net open en een noviteit in Nederland. En nu leek het wel op iets uit de oudheid, realiseerde ik me terwijl ik een slokje nam van m'n duurzaam gebrouwen pilsje. Als een soort van wildwaterbaan zijn er inmiddels al bijna 26 jaren voorbij gesjeesd sinds we hier in onze trouwkleding stonden. En ach, wanneer ik 's morgens in de spiegel kijk zie ik soms wel wat gelijkenissen met de loslatende teksten bij de wildwaterbaan. Dan kijk ik naar m'n gezicht en lijkt het ook wel of niet alles meer op z'n originele plaats zit. Maar gelukkig ziet het er dan na een paar plonzen koud en wild water weer wat frisser en beter uit...

Morgen gaat m'n broer Raymond trouwen met zijn Mirjam. Zij staan nu dus - nog fris en fruitig - aan het begin van het avontuur. We wensen ze van harte een duurzaam huwelijk toe en hebben daar alle vertrouwen in. Ze wonen al enkele jaren samen en hebben een fijn gezinnetje gesticht, dus het zijn in feite 'geoefende zwemmers' die, nadat ze straks in het huwelijksbootje zijn gestapt, de wildwaterbaan vast goed aankunnen.

En mocht het water soms even iets te wild worden, gewoon eventjes wat afstand houden...

Vlek

Wanneer we komend najaar verhuizen naar De Rotterdam, zullen we eraan moeten geloven: we krijgen flexibele werkplekken. Geen vaste werkplek met een eigen pc op een bureau met lades vol met je eigen troep en een kast vol met ordners en dossiers, maar een halve meter kastplank per persoon en maar zien of er überhaupt ergens ruimte is om achter een (door anderen ondergekruimeld) toetsenbord te kruipen. Dat wordt wennen!

Ook het even langslopen bij een collega wordt een probleem. Die kan namelijk overal zitten, ook thuis... Wel is het zo dat iedere afdeling een soort van thuisbasis heeft op een plek in het gebouw; elke afdeling krijgt een 'vlek'. Ik vind dat nogal een morsige term, die in ieder geval aansluit op het bovengenoemde toetsenbord.

Over morsig gesproken: vorige week wees m'n collega me erop dat er iets in m'n ooghoek zat. Omdat kort daarna een bijeenkomst plaatsvond besloot ik naar het toilet te gaan om het gevaarte eens goed in de spiegel te bekijken en te verwijderen.

Het viel mee, constateerde ik terwijl ik voorovergebogen over de wasbak hing en m'n oog wijd open
hield. Ik haalde het vuiltje uit m'n oog en stapte weer naar achteren.

Tot mijn schrik zag ik toen dat zowel het jasje als de broek van mijn lichtgrijze pak 'zeiknat' waren. Er zat een enorme natte vlek over de volle breedte, op kruishoogte.
Even voelde ik me een soort van Mister Bean die geniale en idiote trucs moest bedenken, maar gelukkig bleek een eenvoudige oplossing van het probleem voorhanden. In de doucheruimte op de eerste verdieping heb ik namelijk altijd reserve-kleding hangen.
Wanneer ik naar kantoor ben gefietst douche ik daar en kleed ik me om. Ik wil namelijk niet op morsige zweet-vlekken betrapt worden.

Ik besloot wel om toch maar even niet de lift te nemen van de dertiende naar de eerste verdieping.
Heel flexibel denderde ik via het trappenhuis naar beneden in de hoop dat ik niemand van een andere afdeling of vlek tegenkwam...

Terug in De Tijd

Binnenkort treedt mijn broer in het huwelijksbootje. Om die reden stonden er afgelopen zaterdagmorgen 5 mannen bij hem voor de deur, die hem (na een kop koffie) ontvoerden om hem pas 's nachts weer voor z'n deur af te zetten. Om een beetje schrik aan te jagen stelden we m'n broer en schoonzus wilde plannen in het vooruitzicht en vertelden we dat we niet konden beloven dat z'n kleding schoon en heel bleef. Maar in de praktijk viel dat allemaal reuze mee. De ontvoerders zelf waren inmiddels namelijk stuk voor degelijke huisvaders geworden.

Dus geen spannende survival of striptease op deze meidag anno 2014, maar tijdens de lunch in een etablissement in Oud Beijerland, het potje '3D Glow in the dark-midgetgolf', het bowlen en wokken werden wel de verhalen uitgewisseld over drankfestijnen van eind vorige en begin deze eeuw. Ik ben zo'n 14 jaar ouder dan m'n broer, dus kende zijn wilde stapverhalen niet. Toen hij nog bij m'n ouders woonde en Wilma en ik daar zondagmiddag langskamen was hij nog boven of zat hij stilletjes in een hoekje. Op basis van m'n eigen ervaringen 'vermoedde' ik altijd al dat dat iets met de alcoholconsumptie van de avond/nacht ervoor te maken had, en nu weet ik dat zeker...

We sloten de avond af in Dordrecht. Letterlijk en figuurlijk keerden we terug in 'De Tijd', de vroegere stamkroeg van m'n broer aan de Dordtse Voorstraat. Tijdens de bierproeverij passeerden ook daar vroegere drank- en katerverhalen de revue. Ik was 'de BOB' en zag ook dat mijn bierproevende tafelgenoten - geheel in lijn met de Songfestival-hit van Ilse Delange en Waylon - steeds kalmer werden na de stormachtige verhalen. Steeds vaker ook keken we op onze smartphones naar de puntentelling van het Eurovisie Songfestival. Oké, zo af en toe kwam er nog wel eens een sterk verhaal of een grap voorbij, maar vaak was dat er - heel toepasselijk - een met een baard...

Meer info op de blog van m'n broer!

America

Het afgelopen weekend bracht ons gezinnetje (samen met mijn zwager, schoonzus en hun kinderen) door in America. Sterker nog: we zijn heel America doorgereden.

Oké, het is wat flauw... want ik heb het over het dorpje America in Limburg, waar we een huisje - dat om een mij onduidelijke reden tegenwoordig een 'cottage' wordt genoemd - hadden gehuurd.

In 'De Limburgse Peel' brachten we onze tijd onder meer door met zwemmen, wandelen door het groen, midget-golfen, knutselen (de dames van ons gezelschap), gamen (de drie jongens), fikkie stoken in de open haard (m'n zwager) en hardlopen naar en in een fraai natuurgebied (ikke).

Het park zelf voldeed aan onze wensen, maar onze 'cottage' bleek een beetje op z'n laatste benen te lopen. Vloeren kraakten, 's nachts tikten - vooral in de slaapkamers - de verwarmingsbuizen, de koelkastdeur imiteerde elke keer weer de griezelige deurscharnier-geluiden uit Thriller en het schilderijtje dat eigenlijk aan een slaapkamermuur hoorde te hangen was in een aantal onderdelen op de vloer gezet!
Bij het verlaten van het park op maandagmorgen was een van de drie 'kwaliteitssterren' van het toegangsbord gevallen (of gesloopt) en in die symboliek kon ik me wel vinden...

Maar we hadden het daardoor niet minder naar ons zin hoor!
Nu we zo dicht in de buurt van onze oostgrens zaten leek het ons bovendien gepast het weekend een Duits tintje te geven.
Van een paar jaar terug herinnerden we ons nog 'Het Schnitzelparadies' in Roermond, waar we toen heerlijk (en veel) hebben gegeten. Ook dit jaar weer viel het zeer in de smaak bij jong en oud(er).
En een dag later reden we naar Oberhausen, om daar te slenteren in CenterO, het grootste overdekte winkelcentrum van Europa.

Omdat het ook nog eens de dagen van de bevrijdingsfeesten en dodenherdenking waren stond ons weekend dus meer in het teken van onze oosterburen dan van the country van de onbegrensde mogelijkheden aan de andere kant van de oceaan. Al deed de frikandel XXL die Bastiaan bij de snackbar bestelde me wel aan een Amerikaanse supersize-portie denken. En trouwens: toen ik zaterdagavond in het slaapkamertje keihard m'n hoofd stootte tegen een balk van het schuine plafond was ik eerlijk gezegd ook wel even 'in alle Staten'.

Oorlog in een hangaar

De komende dagen staan, zoals elk jaar, weer in het teken van de oorlog en de bevrijding. Mensen die mij kennen weten dat de Tweede Wereldoorlog en alles eromheen mij om een of andere reden enorm boeit (zie ook mijn eerdere blogs 'Kleurige fietsbellen', 'Gaas', 'Oorlog´, ´Tijdgeest´ en de roman 'Granaatsplinters in het plafond').

In 1977 maakte de film Soldaat van Oranje, met Rutger Hauer en Jeroen Krabbé, al veel indruk op me, en niet alleen vanwege de fantastische soundtrack. Ik heb het niet zo op geweld, geschiet en bloed op het witte doek, maar in deze film van Paul Verhoeven bleef dat binnen de perken en was het in mijn ogen functioneel.

Sinds een paar jaar terug in een hangaar van voormalige vliegveld Valkenburg de musical Soldaat van
Oranje van start ging en ik de zeer positieve recensies las groeide bij mij de wens om 'm eens te gaan bekijken. Ik was een tijdje terug danook positief verrast toen Wilma kaartjes kocht van een vriendin die bij nader inzien de voorstelling niet kon bijwonen vanwege een buitenlandse vakantie. Dat het samenviel met mijn verjaardag maakte het alleen maar nog mooier!

Met z'n drietjes togen daarom we op een zonnige middag naar het duingebied bij Wassenaar en Katwijk, alwaar we de grote parkeerplaats van het vliegveld opreden en daarna naar de hangaar wandelden.
De draaibare zaal, waarin meer dan 1100 mensen bleken te passen, zat nokkie-vol toen de musical begon. En vol bewondering en verbazing keken al die mensen vervolgens drie-en-een-half uur lang naar een spectakelstuk. Wat zat dit goed in elkaar! En wat een decors! Eigenlijk bijna niet te beschrijven (oké, ik doe een poging: Een van de tientallen meters brede decors bood de acteurs de gelegenheid om vanaf het Scheveningse strand met een bootje de zee op te varen, om te slaan en weer naar de kust te zwemmen!).

We waren zeer onder de indruk. Ook Bastiaan kreeg op deze manier - in aanvulling op wat hij op school leert - een interessante extra geschiedenisles voogeschoteld. Al met al was het een zeer geslaagde verjaardag, die we afsloten met en hapje op de (echte) Scheveningse boulevard.

Ik weet - zoals elke volwassene - nooit wat ik voor mijn verjaardag moet vragen en toen ik onlangs een nieuwe schroefboormachine nodig had spraken we af dat ik die dan wel meteen als verjaardagskado zou kopen.
Maar ik hecht niet zo aan spullen en vind het met z'n drietjes bijwonen van Soldaat van Oranje eigenlijk een veel beter verjaardagskado.
'Een beleving is wat mij betreft een mooier kado dan iets tastbaars, want je draagt het altijd bij je', dacht ik een paar dagen terug bij mezelf, terwijl ik een tompouce - een oranje - soldaat maakte...