Kerst 2013

De vrije dagen rondom de kerst gebruik ik vaak om bijvoorbeeld m'n administratie weer eens op orde te brengen of om m'n foto's en filmpjes te ordenen.

Vroeger gebeurde dat met ordners, plakboeken en apparatuur waarmee je filmpjes letterlijk kon knippen en plakken, maar vandaag de dag gaat veel digitaal.

Bij het rondneuzen in oude fotobestanden kwam ik een foto tegen van kerst 2006 bij m'n zwager en schoonzus, met Bastiaan met z'n één jaar oudere neef Geordi en één jaar jongere neef Cameron voor een deur vol kerstkaarten.
Ook vond ik een foto uit 2004, waarop ik de jongens op de gevoelige plaat had kunnen vastleggen terwijl ze in onze huiskamer gefascineerd naar een paar kaarsen stonden te kijken. Kom daar eens om in 2013!

Ik nam me voor de drie gozers deze kerst weer eens gezamenlijk op de foto te zetten. De uitdaging was daarbij om dit te doen zonder dat een Wii U, 3DS of Smartphone hun gezicht afdekte.

Vooral het kerstkado waarbij een Italiaans loodgietertje in 3D door allerlei rioolbuizen rent en stuitert was erg in trek.

Als afleidingsmanoeuvre voor al dat Nintendo-geweld hebben we de spelfanaten een kerstdiner voorgeschoteld, ook in echt 3D. En om te voorkomen dat al dat lekkers met een paar hap-slik-reflexen naar binnen zou zijn gewerkt, heeft Wilma er - als extra vertragingsmaatregel - voor gezorgd dat ze moesten kluiven.

Hierdoor, en mede dankzij de snelle sluitertijd van mijn iPad-camera, is het me gelukt ze ook deze kerst weer te fotograferen.

En dat vinden ze later vast leuk om te zien. Want Super Mario mag dan een heleboel levens hebben, wij hebben er (voor zo ver ik nu kan inschatten) maar één.

Prettige kerst trouwens aan iedereen. Dat iedereen nog veel fijne kerstfeesten mag vieren. In Excelsis 3Deo...!

Andere werkplek

De afgelopen 2,5 jaar werkte ik tot mijn grote genoegen in het WTC-gebouw naast de Rotterdamse Koopgoot (zie ook mijn blog van maart 2011).

Heerlijk vond ik het om 's morgens op de fiets de stad wakker te zien worden, voor ik het gebouw middenin het centrum binnenstapte. In de zomer fiets ik dan langs terrasjes waar mensen 's morgens zitten te ontbijten en 's middags een afzakkertje halen en in de donkere dagen draagt alle feestelijke verlichting bij aan een prima 'decemberfeesten-gevoel'. Maar aan alles komt een eind. Vanwege de bezuinigingen schrapt de gemeente Rotterdam in het aantal ambtenaren én in het aantal locaties.

Vanaf komend najaar bevolkt mijn organisatie het grootste gebouw van Nederland; De Rotterdam.

Maar tot die tijd staat mijn bureau weer in de middelste toren van het Marconiplein, op de grens van Rotterdam en Schiedam.

En dat voelt als 'terug naar af', omdat ik hier al eerder een flink aantal jaren heb gewerkt.

Begrijp me goed: Ik tel m'n zegeningen in deze economisch onzekere tijden.
En het uitzicht vanaf m'n nieuwe werkplek is ronduit geweldig.
En ja, ik realiseer me dat ik met deze opmerking een prima voorzet doe voor het maken van de gebruikelijke ambtenaren-grapjes...

Memorabele momenten

Ik heb de (volgens vele deskundigen) memorabele speech die president Obama gisteren hield in verband met de nagedachtenis van Nelson Mandela niet live gezien. Natuurlijk waren er 's avonds in het journaal samenvattingen van de bijeenkomst waarbij passages uit de speech voorbij kwamen, maar dat is toch anders. Ik had de lovende recensies al op internet zien staan en las verhalen over kippenvel en betraande ogen.

Enfin, het wordt voor mij, omdat ik het niet 'live' heb gezien, niet zo'n moment dat ik me altijd zal herinneren.
Het bericht dat Mandela was overleden overigens ook niet echt.

Ik lag met een migraine-aanval te luisteren naar de TV en hoorde Humberto Tan er melding van maken.

Wat wel van die 'waar was u toen...-momenten' van mij zijn? De meest voor de hand liggende natuurlijk. De moord op Pim Fortuijn, toen ik met m'n schoonfamilie in een vakantiehuisje vlakbij Harderwijk (de woonplaats van Volkert, overigens) zat, en m'n zwager ons belde met het nieuws.
911 op kantoor, toen er een collega m'n kamer op kwam lopen met de mededeling dat er in New York een ongeluk was gebeurd met een vliegtuigje het WTC ingevlogen was. Ik was zo snugger om een ergens in New York opgestelde webcam te bekijken (internet stond nog in de kinderschoenen) en zag de torens neerstorten.
De vrijlating van Mandela, 'meegemaakt' in de flat waar we toen woonden, de Bijlmerramp tijdens Studio Sport, de WK-finale van 1974 in een cafeetje in het Spaanse L'Escala en de dood van Wim Sonneveld, wachtend in de wachtkamer van de tandarts...

Waar ik was toen het nieuws bekend werd van de moordaanslag op Kennedy, dit jaar exact 50 jaar geleden, weet ik niet. Voor alle duidelijkheid: dat betekent niet dat ik geen alibi heb...

Heerlijke avondjes van vroeger

'Hoor de wind waait door de bomen' horen we vanavond weer uit veel schoorstenen zingen. Als de kinderstemmetjes tenminste boven het gebulder van de storm uitkomen, want ik begrijp dat er inmiddels een weeralarm is afgegeven. Het wordt zowel oude stramme als roet-besmeurde springerige mannen in ieder geval afgeraden om op daken te gaan lopen. En ze worden geadviseerd om hun paardje maar niet buiten te laten staan.

Bastiaan in 2006

Wij vieren al enkele jaren geen pakjesavond meer, want we pakken met kerst uit. Toch vond ik het altijd wel wat hebben.
Dat aan de buren vragen of ze wilden kloppen nadat ze de wasmand met kadootjes uit de schuur hadden gehaald en voor de deur hadden gezet. En dat - nadat je de voordeur had opengedaan - zeggen dat je nog net een Zwarte Piet had zien wegrennen...

Tja, je belazert je kind, maar het maakt het verhaal zo mooi. En zelf zijn we ooit ook zo belazerd zonder dat we er (voor zover ik kan nagaan) een trauma aan hebben overgehouden. Jaren terug had Bastiaan een poos staan dansen met een paar Zwarte Pieten in ons wijkgebouw en bij het kadootje dat we 's avonds in zijn schoen hadden gedaan had ik een briefje gestopt met 'Wat kan jij goed dansen zeg!'. Hij vond het geweldig toen hij het las, maar ik voel me zo ongeveer nu nog zwaar 'schuldig' terwijl ik dit opschrijf...

Ikzelf in 1968 (uit Super 8-filmpje)

In de jaren 60 en begin jaren 70 werd bij ons thuis ook uitgebreid pakjesavond gevierd. Vaak nog dubbel, omdat ook opa en oma met kado's langskwamen die Sint per ongeluk bij hun in de schoorsteen had gestopt (kan je nagaan, toen was die oude man dus al warrig en de weg soms helemaal kwijt). Er waren ook jaren dat de hele familie de middag voor pakjesavond naar opa en oma ging en het was dan een hele toer om iedereen een-voor-een het door oma opgestelde gedicht te laten voorlezen, waarna het kado kon worden uitgepakt.

Ach ja, dass war einmahl... Anno 2013 doen die merkwaardige figuren uit Spanje ons huis niet meer aan. Tenzij ik vanavond tijdens het wilde geraas een paar verwaaide types hulpeloos zie ronddolen over straat natuurlijk.
Dan roep ik alsnog als vanouds 'Sinterklaasje kom maar binnen met je knecht, ookal zit je baard en mijter niet meer recht' (waarbij duidelijk moet zijn dat ik het woord 'knecht' alleen gebruik omdat het rijmt op 'recht').