Draaien

De een speelt graag spelletjes op de Wii U, een ander breit of haakt en weer een ander heeft plezier in het schrijven van stukjes of gaat een rondje hardlopen. We hebben allemaal zo onze hobby's.

Afgelopen vrijdag maakten we kennis met iemand met een wel heel bijzondere hobby: het maken van een heus draaiorgel.

Geen klein miniatuurtje dat op een draaiorgel lijkt, maar een heus, volledig functionerend, draaiorgel van zo'n anderhalve bij anderhalve meter. En denk nou niet aan een bouwpakket met kant- en klaar materiaal. Nee hoor, hij had alles volledig zelf gemaakt van meubelplaten, naaimachine-onderdelen en weet-ik-wat-allemaal nog meer. De orgelpijpen, de blaasbalg, het centenbakje en noem maar op... Ik doe al zijn werk met mijn simplistische beschrijving vast veel onrecht aan. In ieder geval stonden we met open mond te kijken. En te luisteren!

Want nadat de knutselkennis zijn eveneens zelfgefabriceerde kartonnen ponskaartboekje van het liedje 'Oh Monah' op het draaiorgel had gelegd en begon te draaien, klonken de vrolijke klanken van dat nummer. Die ponskaarten maakte hij overigens met een ook zelf gefabriceerde machine en het had zo'n tien jaar geduurd voor alles (zo ongeveer) geheel naar z'n zin was. Pff, respect hoor! Ik zou geloof ik helemaal doordraaien...

We waren daar, in het Zeeuwse Westkapelle, omdat Wilma haakt en breit voor mensen in Oost Europa die het minder goed hebben dan wij. De echtgenote van de 'orgelman' zamelt haak- en breimateriaal (en kinderkleding) in om het naar die voormalige Oostbloklanden te laten transporteren.

En aangezien het herfstvakantie en best aardig weer was hadden we onze auto volgeladen en hebben we er een lekker dagje Zeeland van gemaakt.

We stopten bij de Zeelandbrug, kochten pompoenen in een klein dorpje (die klanten overigens - zonder dat er iemand aanwezig was - zo uit de tuin konden pakken, in het volste vertrouwen dat ze het geld in het daartoe bestemde bakje zullen stoppen, wat voor ons Randstedelingen klinkt als iets uit het begin van de vorige eeuw).
We wandelden een stukje op het strand bij Vrouwepolder en winkelden en aten (fish and chips!) in Vlissingen.

Ook hebben we daar nog even van het schitterende uitzicht genoten vanaf het standbeeld van Michiel de Ruyter. Je weet wel, die man van menig zeeslag (die overigens volgens mij niet dezelfde De Ruyter is als die van de hagelslag...).

Staand naast het standbeeld schoot mij als vanzelf een oud deuntje over deze zeeheld te binnen: 

'In een blauwgeruiten kiel - draaide hij aan 't groote wiel'. 

Goh, dacht ik toen nog, hij zal toch niet ook draaiorgels als hobby hebben gehad?

Improvisatie

In het Nieuwe Luxor keken Wilma, Bastiaan en ik vrijdagavond naar Tijl Beckand, Ruben van der Meer, Arie Koomen en twee ons niet bekende grappenmakers, die onder de noemer van ‘De Grote Improvisatieshow’ twee-en-een-half  uur lang allerlei flauwekul verkochten, daarbij geïnspireerd door het publiek. Eigenlijk net zoals ‘De Lama’s’ dat jarenlang op TV hebben gedaan.

Het was veel druk gedoe, soms grappig, soms ook flauw en (te) vaak vrij grof. Dat laatste vonden overigens vooral Wilma en ikzelf; onze zoon (een kind van deze tijd) had daar minder moeite mee… 

In de pauze kon het publiek briefjes met leuke suggesties in een in de foyer neergezette hoge hoed doen, waar de artiesten in het tweede deel van de show gebruik van zouden kunnen maken. Bastiaan kon, nadat hij zijn consumptie in een lange slok opdronk, niet wachten zijn ideeën in de hoed te stoppen. 
En tot onze verrassing werd een ervan ook gebruikt in de show. Met zijn vraag ‘Wat kan je wel tegen de TV roepen, maar niet naar je vrouw?’ gingen de 'improviseurs' aan de slag. Ik weet werkelijk niet meer wat ze allemaal precies riepen (het ging over ‘op knopjes drukken’ en ‘blij zijn met zo’n platte’, meen ik), maar Bastiaan zat naast ons te genieten!

De volgende dag viel er voor mijzelf weinig te genieten. Na een flinke migraine-aanval lag ik van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat op bed met de gordijnen potdicht. Ik vond het vooral vervelend omdat we een aantal plannen hadden. Zo zouden we onder meer bloemen kopen en met z’n drietjes langs de begraafplaats Schollevaar gaan, omdat mijn schoonmoeder die dag drie jaar terug was overleden. 

Op dat soort momenten wil ik er graag bij zijn, maar ik was daartoe echt niet in staat. 
En nou weet ik wel dat mijn twee huisgenoten het zonder mij ook best redden op zo'n dag, maar het was voor hen - ook omdat ze af en toe met een bakkie thee en een beschuitje de misselijke schrijver van dit stukje moesten bezoeken - best even improviseren geblazen...

Kitrandje

Zaterdag was zo'n ouderwets lekker klusdagje. Dat staande wasrek van zolder was door z'n poten gezakt en kon eigenlijk wel worden weggegooid. Toch besloot ik een poging te wagen het te repareren, en met succes. En dan die rail van het gordijntje bij de voordeur, waar telkens de gordijnhaakjes uit kwamen zetten; in no-time gerepareerd. De klus erna was het aanbrengen van licht op een handige (werk)plek in de schuur in de voortuin, zodat ik niet altijd tegen de schaduw van m'n eigen hoofd aankijk wanneer ik boven m'n werkbank of frituurpan hang.

En tenslotte besloot ik - na het laatste grasmaairondje van dit jaar - het dak van het schuurtje in de achtertuin even onderhanden te nemen. Het was er prima weer voor en het was me laatst opgevallen dat het houten dak aan de binnenkant op sommige plekken vochtig was geworden en daar kan het niet goed tegen. Dus schroefde ik wat dakdelen los, repareerde en verstevigde ik het dakleer en zette ik alles weer vast. Nou alles nog even goed afdichten met een stevige kitrand en laat dan de herfstregens maar komen!

Het was al vrij laat toen ik er achter kwam dat ik geen kit meer had, maar (leve de 24-uurs economie!) ook op zaterdag blijkt de Gamma nog na vijven open te zijn. Ik sprong in de auto, kocht de kit en reed weer huiswaarts, waarbij me opviel dat de blauwe lucht inmiddels plaats had gemaakt voor een stevig wolkendek. Thuisgekomen was de regendreiging inmiddels zo groot dat kitten geen zin meer had.

'Ach', dacht ik toen 'een paar regendruppeltjes kunnen geen kwaad. Het lukt me morgen wel die kit aan te brengen voor het echt slechte najaarsweer begint.'

En toen kwam die zondag die z'n naam nog nooit zo weinig eer aan had gedaan. Woorden schieten mij tekort, maar het plaatje hiernaast zegt genoeg.
Voor de goede orde: wij wonen middenin die linkse grote witte vlek...
We zijn inmiddels een paar dagen verder, maar ik heb nog niet de moed gehad om m'n schuurdakje te inspecteren...

Van zomer naar herfst

Als we er dan toch niet aan ontkomen, aan die herfst, moeten we er maar het mooie van inzien. Ochtenden met een mistlaagje op laaggelegen grasvelden, spinnen in een met dauwdruppels volgehangen web, bomen met bladeren in alle kleuren en paddenstoelen op halfverrotte stronken; dat soort dingen...

Ikzelf vindt die sfeer heel fraai nagebootst in de animatiefilm Ratatouille van een paar jaar geleden. Parijs associeer ik met zon en warmte, maar wat wordt die stad toch mooi weergegeven met die najaarstinten in die Pixar/Disney-film over die rat in de keuken van een Frans toprestaurant...

Omdat we allebei fan zijn van die Pixar-films bezochten mijn zoon en ik afgelopen zondag een tentoonstelling in de Expo in Amsterdam over de kunst van het maken van animatiefilms.

Stap voor stap zagen we hoe films als Toy Story, Wall-E en Finding Nemo worden bedacht en gemaakt, in tekeningen aan de muur of met allerlei videoreportages. Overigens mag je die films en schetsen zelf niet op de gevoelige plaat vastleggen.
Ik werd op een gegeven moment op m'n schouders getikt met het verzoek het materiaal niet te fotograferen en niet te filmen, dus heb ik m'n foto's keurig ge-delete (op die ene na die ik via whatts-app had verzonden) en vervolgden we daarna - zonder een camera in de aanslag - onze weg door de interessante expositie.

Na meer dan twee uur alle hoeken en gaten van het gebouw te hebben bestudeerd stapten we naar buiten in het inmiddels zakkende maar nog heerlijke najaarszonnetje.

Dat bracht me op het idee om even Noordwijk-aan-zee aan te doen, om daar wat te nuttigen en 'de son in de see te sien sakken'. Dus zaten we wat later lekker in het zonnetje op het terras van restaurant 'Malegijs' achter een vleesschotel en een pannetje mosselen. Dat was even lekker genieten, op een van de laatste mooie nazomerdagen van het jaar.

Heerlijk hoor, en ook niet te filmen eigenlijk...

Zoals afgesproken

Afgelopen maandag waren Wilma en ik 25 jaar getrouwd. Zaterdag vierden we dat, samen met familie en vrienden, met een gezellig etentje in De Soete Suikerbol in Pijnacker.

De cadeau's stonden in het teken van de toekomst, het nu en wat is geweest. Zo kregen we een Buddah die ons geluk zal brengen, geld achter een ruitje (met een 'noodhamertje') om te gebruiken wanneer we het nodig hebben (nu!) en een zelfgemaakt servies met tekeningen van gebeurtenissen uit het verleden. Ook het reisje naar Londen dat in het verschiet ligt zorgt er voor dat we wat leuks hebben om naar uit te kijken.

Op de uitnodiging voor het etentje van zaterdag hadden we een foto geplaatst die in 1988 was genomen in het toen net geopende Tropicana aan de Rotterdamse Maasboulevard. Naast het tropisch zwemparadijs zat in dat gebouw namelijk een (draaiend) restaurant en een soort grote binnentuin met een terras, waar we destijds een koffietafel hadden bedacht tussen de huwelijksplechtigheid en het diner door.

Inmiddels is Tropicana alweer opgedoekt en wacht het op de slopershamer. En ook het gemeentehuis van Capelle aan den IJssel waar we elkaar destijds het ja-woord gaven wordt al lang niet meer door de gemeente gebruikt en staat regelmatig leeg.

Dit alles zegt toch wel wat over de lengte van vijfentwintig jaren en het doet je denken aan de vergankelijkheid van spullen en het voortschrijden van de tijd.

Toen ik maandag met een taart en een bos met 25 rode rozen richting onze voordeur liep schoot me automatisch de spreuk 'bloemen verwelken en schepen vergaan...' te binnen, al is het nu meer zoiets als

'Gemeentehuizen verhuizen en zwemparadijzen worden afgebroken, maar wij zijn samen zoals destijds is afgesproken.'