donderdag 26 september 2013

Sportfondsenbad

Wanneer we zo af en toe in een zwembad komen denk ik wel eens terug aan het zwembad waar ik in mijn jonge jaren mijn zwemdiploma's behaalde: het Sportfondsenbad in Dordrecht (ook vaak gekscherend het Spatbordenfonds genoemd).

Elke vergelijking tussen dat vlakbij de oprit van de Zwijndrechtsebrug gelegen bad en de tropische zwemparadijzen van vandaag de dag loopt mank. Ik herinner me donkere kleedhokjes in een ruimte ergens onder het bad en een ook vrij donker zwembad met een hoge rand van witte tegeltjes. Zo'n rand waar je als klein ventje nauwelijks tegenop kon klauteren.

Het Dordtse Sportfondsenbad
Een paar dagen terug googelde ik de naam van het bad en zag ik de plaatjes van toen. Wat was dat een andere tijd! In niets leek het vanaf de buitenkant op een zwembad. Het zag er, met z' n hoge schoorsteen, echt uit als een fabriek waar van allerlei halffabrikaten zwemmertjes werden gefabriceerd.

En ik was daar een van. Mijn tante Ella is er nog een poosje zwemjuf geweest, herinner ik me. Toen ik foto's van het interieur van het zwembad zag, zag ik mezelf ineens weer - als bibberend jochie - staan wachten in de rij voor de duikplank, klaar voor de duik die nodig was om zeven meter onder water te zwemmen en m'n diploma te halen.

Het interieur van het zwembad (montage)
M'n ouders langs de kant wisten dat ik niet altijd goed genoeg dook om überhaupt onder water te komen, laat staan om daar een aantal meter te zwemmen.

En inderdaad viel ik plat op het water, waarna ik besloot alsnog naar beneden te zwemmen en zeven meter verderop pas weer boven te komen.

Dat duiken is later wel goedgekomen hoor. En ik heb er nog altijd profijt van. Ook vandaag de dag nog vind ik het leuk om soms even in het verleden te duiken.

donderdag 19 september 2013

Niet nuchter

Er zijn van die dagen dat er 's morgens vroeg al geen hond meer nuchter is bij ons thuis. Dat klinkt misschien 'shocking', maar als je je realiseert dat er maar één hond bij ons thuis rondloopt en dat hij al niet meer 'nuchter' genoemd mag worden als hij een snoepje heeft gekregen valt het eigenlijk wel weer mee.

Dinsdag moest onze jack-russel Moos bij de dierenarts aan zijn gebit worden geholpen en daarvoor moest hij geheel onder narcose worden gebracht. Dus moesten Wilma en Bastiaan hem 's morgens nuchter ter plaatse afleveren. Kort daarna kon hij al weer worden opgehaald en werd gezegd dat de reiniging goed was geslaagd. Zonder dat het beest zelf dat overigens in de gaten heeft. Ik heb 'm er tenminste  nog niet op betrapt dat hij ineens met een brede tandpasta-smile door het huis hobbelt.

Eigenlijk zou de gebitsreiniging vorige week woensdag al hebben plaatsgevonden. Daarom las ik die ochtend voordat Wilma 'm zou brengen de van de dierenarts ontvangen documentatie nog eens door tijdens het ontbijt. Ik las dat zijn dierenpaspoort mee moest, dat hij vooraf uitgelaten moest worden en dat... hij twaalf uur voor de operatie niets meer mocht hebben gegeten.

Shit! dacht ik, blijkbaar nog helemaal in honduitlaat-sferen. Dat hadden we namelijk al eerder gelezen, maar was ik vanmorgen glad vergeten. Een kwartiertje daarvoor had ik, zoals gebruikelijk nog niet 100% wakker, mijn standaard-ochtendrondje met onze viervoeter gelopen en had ik hem na afloop getrakteerd op een kauwstaafje (door ons steevast 'lekkertje' genoemd).

Dat krijg je ervan als je dingen op de automatische piloot doet met een suffe kop.

Om risico's bij de narcose te voorkomen besloten we de afspraak bij de dierenarts af te bellen.
Maar van fouten leer je.

Ik weet nu dat wanneer onze hond nuchter moet blijven ikzelf ervoor moet zorgen dat ik niet slaapdronken ben...

donderdag 12 september 2013

De Muur

Toen m'n broer en ik zondag het Ajax-stadion binnenliepen wisten we eigenlijk al dat we vandaag geen doelpunten zouden zien. We hadden al wel gehoord dat de buitenlandse ploeg die vandaag de Arena zou betreden goed kon spelen, maar wisten ook dat in hun strafschopgebied een muur zou worden opgetrokken waar werkelijk geen bal doorheen zou komen.

Voormalig Pink Floyd-voorman Roger Waters was de aanvoerder deze zondag. Met zijn vriendenclub was hij vandaag in Amsterdam neergestreken om te trakteren op een weergaloze show. De over de volle breedte van het stadion gebouwde beroemde witte muur fungeerde als een gigantisch, constant van vorm veranderend video-scherm en de continue aanvoer van kippenvelmuziek ging vergezeld van creatieve filmprojecties, vuurwerk, boven het publiek zwevende giga-poppen een heus vliegtuig dat door de muur heen vloog.

Hoogtepunten zijn moeilijk aan te wijzen, maar de vertolkingen van 'Goodbye Blue Sky' (waarbij de 'logo's' van o.a. het kapitalisme, communisme, katholicisme en de Shell's en Mercedes Benzen van deze wereld als bommen uit vliegtuigen werden gedropt) en mijn sobere favoriet 'Comfortably Numb' zullen me lang bijblijven.
Op Nu.nl las ik 'Dit is niet alleen qua productie misschien wel de beste show ooit, maar ook muzikaal een uitvoering van een buitencategorie', en dat zegt toch wel wat.

Raymond en ik grepen de gelegenheid om tijdens onze wandeling van en naar het stadion na te denken over andere mega-acts die we nog wel 'ns live zouden willen zien spelen. 
Alleen hadden we op de heenweg van de parkeerplaats naar het stadion ondertussen beter moeten opletten waar we precies liepen. 

Want na afloop van het concert was het best even zoeken naar het bedrijventerreintje waar we de auto hadden neergezet. En daarna sloten we achteraan bij een lange rij langzaam schuifelde auto's richting snelweg. Het zou laat worden voordat we weer thuis zouden zijn. En dat terwijl er over een paar uurtjes weer van ons verwacht werd dat we voor onze baas aan de slag gingen, in ruil voor centjes. 'All and all, you're just another brick in the wall', besef je op zo'n moment weer...

donderdag 5 september 2013

Sportieve vergrijzing

Jarenlang speelden we met een aantal mannen iedere woensdagavond onderling een paar potjes volleybal in de gymzaal van de basisschool bij ons op de hoek van de straat. Het ging er in die kleine anderhalf uur meestal gemoedelijk aan toe, maar zo af en toe ook flink fanatiek. Al-met-al haalden we met z'n allen best een aardig niveau, vonden we zelf. Maar het ging ons ook vooral om het bewegen, het plezier en de lol.
Het vorige seizoen merkten we dat de opkomst om verschillende redenen wat terug liep. We waren af en toe maar met een man of acht of negen in plaats van (de voor volleybal wenselijke) twaalf.

Dit voorjaar werd daarom aansluiting gezocht bij Fair Play, een volleybalvereniging elders in de gemeente. Zij zijn met meer mensen maar hebben ook de afgelopen tijd de animo zien afnemen, mede als gevolg van de 'vergrijzing'. Na een paar keer 'proefdraaien' besloot de harde kern van ons ouwe kluppie - bestaande uit acht man - in het vervolg hier hun kunsten te gaan vertonen. 

Afgelopen dinsdagavond was de seizoensopening en sloegen in totaal zo'n 25 mannen en vrouwen (in de leeftijd tussen 17 en 62 jaar) in de twee hete en klamme sportzalen het luie vakantiezweet uit hun poriën. Het was flink aanpoten in de zeven sets op deze warme avond. Achteraf bezien hadden we na afloop feitelijk mazzel dat de douche nadrukkelijk minder op temperatuur was geraakt dan wijzelf. Zo bracht het koude water me tenminste weer enigszins bij m'n positieven.

Inmiddels hebben we ons aardig aangepast aan de gewoonten en gebruiken van de nieuwe club. Vooral in het begin werden we wel een beetje gezien als gasten die het niet al te nauw namen met sommige regeltjes, en daar moet je bij Fair Play natuurlijk niet mee aankomen. Wij deden niet aan match-fixing ofzo, maar we hingen in ons enthousiasme (en gebrek aan techniek) bijvoorbeeld tijdens een smash nog wel eens aan het net. En daar staat bij 'eerlijke spelers' nou eenmaal ongeveer de doodstraf op. 

Grappig is wel dat ons ouwe kluppie door de anderen 'de nieuwe mannen' wordt genoemd. Ik vind het wel goed klinken. Want je voelt je op een of andere manier toch jong wanneer je wordt binnengehaald om de leegloop als gevolg van de vergrijzing op te vangen. Dinsdag hoorde ik wel iemand lachend zeggen dat 'nieuwe mannen' toch wel een vreemde benaming is voor een stel kerels van boven de vijftig.
Dit stukje teruglezend hadden ze eigenlijk, toen wij deel gingen uitmaken van de club, de naam Fair Play beter meteen kunnen veranderen in Hair Grey.