donderdag 25 juli 2013

De streep met de viltstift

Mensen die regelmatig kamperen of een vakantiehuisje huren bij Center Parcs of een van hun concurrenten herkennen het vast. Na het inchecken pakt de receptiemedewerkster er een plattegrondje van het terrein bij en zegt dan eerst 'u bent nu hier', waarbij ze slordig (want zogenaamd geroutineerd) een streep met een zwarte viltstift zet. 'Dan passeert u met uw magneetpasje de slagboom en rijdt u...' en een dikke streep wordt zigzag over de kaart getrokken, eindigend bij de plek waar je de komende tijd de dagen (eigenlijk vooral de nachten) doorbrengt.

Ook op Molencatenpark Ginkelduin bij Leersum, de camping waar we nu verblijven, is dit het ritueel. 'U gaat links om de tennisbaan heen, rechts langs het sportveld en gaat daar naar enz. enz...' zei het meisje toen ze met de zwarte stift in de weer ging. 'Oké, nou bedankt!'  zei ik, en ik wilde weglopen.
'Of wacht, U kunt beter anders rijden' reageerde de jongedame. Ze kraste een deel van het eerder zwartgemaakte parcours door en tekende een nieuw, iets korter lijntje.

Ook goed, dacht ik en even later stapten Bastiaan en ik de auto in waar Wilma op ons wachtte. Ik zei rustig te zullen rijden, want had geen zin in verkeerde afslagen en achteruitsteken met de caravan achter de auto. 
Wilma stuurde me keurig om de tennisbanen en het sportveld heen en zei dat we nu links de hoek om moesten. Dat deed ik dus maar gaandeweg bleek dat met bomen omgeven zandpaadje steeds smaller te worden, waardoor het voelde alsof we een soort van fuik inreden. 
Toen het echt te gek werd stapte ik uit en zag ik dat enkele meters verder alleen een langs het washok kronkelend voetpad overbleef. Hier kon nog geen scootmobiel langs, laat staan een auto met caravan...

Er resteerde me niets anders dan of het claustrofobische laantje weer helemaal achteruit te rijden of - ontdekten we - langs een dikke boom een smalle haakse bocht naar links nemen, een paadje in waarover het plattegrondje 'verboden voor caravans' vermeldde. Inmiddels waren, zoals meestal het geval is bij gedoe rondom een nieuwe campinggast, links en rechts hulpvaardigen en ramptoeristen komen aanlopen met adviezen. Ik besloot - zonder eerst iedereen geraadpleegd te hebben - de smalle hoek naar links te proberen en die Houdini-act lukte wonderwel. Terwijl van alle kanten takjes meebogen langs de auto en caravan zat Bastiaan onverstoorbaar op de achterbank en zei hij alleen 'Euh pap, hier mag je met de caravan niet door hoor.'

Toen we even later de caravan hadden neergezet ben ik even teruggelopen naar de receptie. Het meisje dat ons had geholpen was met andere mensen in gesprek maar aan een wat oudere dame achter de balie vertelde ik onze 'belevenissen'. 
'Oh excuses hoor' zei ze. 'Ze werkt hier vandaag voor het eerst. Goed dat u het zegt!'

Tsja, dacht ik. Misschien toch handig om een beginneling eerst even een rondje over de camping te laten lopen voor ze met een stift en een plattegrondje aan de slag mag. Of zeg haar wanneer ze naar het toilet moet dat ze eens moet proberen daar met de auto naartoe te rijden...

donderdag 18 juli 2013

Knopjes

Een paar dagen terug brak ineens tijdens het poetsen van mijn tanden het roterende kopje van mijn elektrische tandenborstel af. Ik schrok en haalde het borsteltje uit mijn mond. Toen Bastiaan mijn gestommel hoorde en de badkamer binnenkwam, zag hij me verwoede pogingen doen om de nog herriemakende borstel uit te krijgen. Maar hoe vaak ik ook op het knopje drukte, het lukte me niet. Ik had me er inmiddels al bij neergelegd het apparaat dan maar net zo lang te laten zoemen tot de batterij leeg was toen ik het advies kreeg het knopje eronder eens in te drukken. Tsja...

Diezelfde middag waren Wilma en Bastiaan druk met een of ander Wii-spel in de weer toen ik de kamer binnenkwam. 'Heb je zin om mee te doen, Marco?', vroeg Wilma, terwijl ze beiden met zowel hun rechter- als linkerhand allerlei handelingen op de remotes zaten te verrichten.
'Nou nee joh, doen jullie het maar lekker met z'n tweetjes', antwoordde ik. 'Pappa heeft niet zo veel met al die verschillende knopjes' zei m'n zoon.
'En dat is waar. Want ik ben tegenwoordig al blij dat ik m'n tandenborstel uitkrijg.

donderdag 11 juli 2013

Paal

Voordat ik gisterenavond naar de barbecue van een van mijn volleybal-maatjes ging, ben ik eerst met Bastiaan de caravan bij de stalling in Zevenhuizen gaan ophalen. Al met al is dat best een aardig ritje vanaf ons huis, maar normaliter is het in een uur en een kwartier gepiept. Met uitzondering van vorig jaar, toen ik voor paal stond toen bleek dat ik m'n afneembare trekhaak thuis had laten liggen (zie m'n eerdere blog 'Vakantie-voorpret').

Wel is het zo dat ik altijd even moet wennen wanneer onze sleurhut weer achter de auto hangt. Het is een kwestie van iets eerder remmen (vanwege de langere remweg), uitkijken met inhalen (vooral niet te vroeg weer naar de rechterkant gaan) en de bochten wat ruimer nemen (zodat ik geen stoeprandjes of lantaarnpalen meeneem). En dan heb ik ook nog ervaringen met lage onderdoorgangetjes waar de auto wel, maar de caravan niet onderdoor kan (zie m'n eerdere blog 'Hoogte'). Ooit had mijn vader overigens tijdens een vakantie in Bretagne de caravan op de camping achtergelaten en gingen ze ergens een hapje eten. In het stadje aangekomen dacht hij nu - zonder die hoge caravan - zonder probleem door een laag poortje te kunnen rijden. Totdat hij er (te laat) achter kwam dat er ook nog twee fietsen op het dak van z'n auto stonden...

Ik wil maar zeggen: het is dus extra oppassen met al die aanhangsels achter en bouwsels op de auto. Voor je het weet verniel je het straatmeubilair of iets anders. Het valt me trouwens op dat er de laatste tijd veel lantaarnpalen en palen van verkeersborden zijn afgebroken of krom zijn gereden. Zouden ze misschien als gevolg van de crisis minder snel worden gerepareerd of vervangen?
Worden ze daarom professorisch met tape gerepareerd?

Soms is zo'n vernielde paal het gevolg van een auto-ongeluk ofzo, maar vaak komt het volgens mij ook door verkeerde handelingen van chauffeurs van grote voertuigen. Een poosje geleden betrapte ik er namelijk een op heterdaad...


Nadat ik de caravan weer heelhuids voor de deur had gezet kwamen we al aardig in vakantiestemming. De barbecue erna - op een zeer fraaie locatie langs De Rotte - deed daar voor mij nog een schepje bovenop.
En ik ben eraan toe. Dat staat als een paal boven water!

donderdag 4 juli 2013

Brugpieper

Sinds gisteren is onze zoon brugpieper-af. Het eerste jaar op de middelbare school zit er op. Volgende week is het boeken inleveren en rapport ophalen. En daarover maken we ons wel enige zorgen...

Nee, niet over het rapport. Dat is dik in orde. Maar die boeken...
Als ik zie hoe Bastiaan 's morgens zijn boeken en schriften, en daarna zijn broodtrommel en eventueel gymtas, in z'n tas staat te proppen!

De eerste maanden van het schooljaar voelde ik m'n adrenaline omhoog schieten en had ik sterk de behoefte om te commanderen en gillen.

Maar in de loop van het jaar hebben deze nergens-toe-leidende neigingen plaatsgemaakt voor een zekere berusting. En nu dus maar afwachten hoeveel schade al die drieste handelingen van m'n zoon hebben veroorzaakt...

Ik kan me uit m'n brugklasperiode herinneren dat ik best zuinig was op m'n boeken. Ik had zo'n met stickers volgeplakte KLM-koffer en ging daar vrij netjes mee om. Wel weet ik nog dat een klasgenoot (naam nog wel bekend, maar ik noem hem niet) er op een dag lol in had om op m'n koffer te gaan staan springen. Ik zag het en ging door het lint. Ik stormde op de rode krullenbol af en kon niet stoppen met hem alle hoeken van de klas in te schoppen; een voor mij zeldzame vorm van agressie (gelukkig).

En verder voelde ik me in de brugklas vooral erg klein, al was ik dat fysiek niet. Ik weet nog dat ik de allereerste dag het Titus Brandsma College op het Dordtse Oranjepark naar binnen stapte. Dat moest via een achteringang en in het gangetje daar hingen wat jongens van de vierde of vijfde-klas rond. Het waren de jaren zeventig, dus ze hadden lang haar en een baardje en ze rookten een sigaret of een jointje (kon toen nog in een schoolgebouw). Nozems noemden we dat soort gasten en ze zagen er - er nu aan terugdenkend - ouder uit dan ik me nu (soms) voel.

'Ben ik over een jaar of vier ook zo?' dacht ik toen. Maar op 5 havo rookte ik niet en had ik geen baardje. Ik voelde me nog altijd eerder een soort van ouder-geworden-brugpieper dan een stoere nozem met veel haar en een sigaret.

Die sigaret is er in de jaren erna ook nooit gekomen overigens. En dat vele haar? Tsja...