Het bewaren van ouwe troep

Er zijn van die TV-programma's over mensen die omkomen in de rommel omdat ze een of andere verzamelwoede hebben of omdat ze niets kunnen weggooien (waaronder ook resten van pizza's enzo). In de tuin en schuur staat alle troep ongesorteerd opgestapeld (meestal wel afgedekt met wat zeiltjes, want het zou eens nat kunnen worden) en ook het huis zelf is een grote bende waardoor je alleen klauterend en struikelend kan voortbewegen. Kort gezegd komt het erop neer dat het hele huis eruit ziet als onze vliering (waarover ik eerder al eens schreef in het stukje 'De Verderfelijke Vliering').

Want ik heb dan wel geen verzamel-tic, er ligt op de vliering (naast spullen van Wilma en ons samen) wel het een en ander waarvan ik het de afgelopen decennia nuttig vond het te bewaren. Zo ligt er onder meer een stapel kranten en weekbladen met artikelen over bijzondere gebeurtenissen, zoals 911, de dood van Pim Fortuijn en prinses Diana (voor de goede orde: dat was niet gelijktijdig), Obama als president (toen hij nog 'Yes we can' riep) en het huwelijk van Alexander en Máxima (02-02-02!).

Eerder deze week besteeg ik de vlieringtrap weer eens om een Voetbal International van precies 25 jaar terug te pakken.
Want het is al weer een kwart eeuw geleden dat ik bij mijn vader en moeder de gewonnen finale van het EK 88 bekeek en ik erna op de terugweg naar huis onderweg meemaakte dat Nederland compleet op z'n kop stond.

De afgelopen week werd er in de krant en op TV veel aandacht besteed aan de goals van Van Basten en de oranjegekte van toen, maar ik vind het veel leuker om nog eens na te lezen hoe we het toen beleefden; toen het nog 'vers' was en we dachten dat we twee jaar later ook nog wel even wereldkampioen zouden worden.

Ik heb de EK88-documentatie inmiddels weer op de vliering opgeborgen. En ik heb meteen wat ruimte gemaakt. Want we weten dan wel niet wat voor bijzondere en vervelende gebeurtenissen de komende decennia gaan plaatsvinden, ik heb alvast wél een plekkie gereserveerd voor die krant van volgend jaar juli met op de voorkant Van Persie die in Brazilië de wereldbeker omhoog houdt...

Associaties

De aangekondigde recordhitte hebben we niet bereikt de afgelopen dagen, maar toch deed de warme slaapkamer me terugdenken aan broeierige dagen en nachten in mijn jeugdjaren.  Ons huis had een plat dak en wanneer de mussen daar dood van af dreigden te vallen sliepen we met z'n allen in het 'onderhuis'. Het zal al die jaren maar een paar keer zijn voorgekomen (het woord broeikaseffect was nog niet uitgevonden), maar het maakte blijkbaar indruk.

Hoe associaties precies werken weet ik niet, maar bij mij spelen vaak klanken en geuren een rol.
Zo weet ik dat begin juni 1978 zo'n warme 'beneden-slaapperiode' was, omdat toen - zo zie ik net dankzij Google - 'Who's gonna love me' van The Imperials (wie!?) Tros Paradeplaat was en dus de hele dag over de zonneweiden van het Dordtse 'Combibad' galmde.

Ik herinner me nog dat toen ik thuiskwam ik de LP 'Watch' van Manfred Mann's Earth Band opzette om die Paradeplaat weer zo snel mogelijk uit m'n hoofd te krijgen.

En ondertussen transporteerden we beddengoed naar beneden met het oog op een koele nachtrust en werd iets fris ingeschonken voor een lange avond buiten.

Gek toch hoe muziek in staat is herinneringen vast te houden. Wanneer ik Supertramp op de radio hoor zie ik mezelf weer, na een lange werkdag bij drankenhandel Impodra, naar de Free Record Shop fietsen om 'Breakfast in America' aan te schaffen. En ik zie de kleurrijke hoes van die serveerster en New York.
Ik weet nog precies waar de kraakjes en tikjes In de nummers zaten. Toen vond ik ze hinderlijk, maar nu heeft het iets melancholisch.
Want wat jammer toch dat dergelijke associaties verloren gaan, nu we vrijwel gedachteloos honderden MP3-tjes op een USB-stick of Dropbox kwakken in plaats van te genieten van een elpeehoes.

Niet dat die hoezen allemaal zo fraai waren hoor. In een recente TV-documentaire over The Eagles kwam 'The Long Run' aan de orde. Die plaat had een uiterst eenvoudige hoes, maar kijkend naar de documentaire rook ik de geur weer van toen ik de 'verse' hoes in 1979 uit de plastic folie haalde.

Waar zouden we later de muziek uit 2013 mee associëren? Want goedbeschouwd hebben MP3-tjes en downloads eigenlijk kraak noch smaak.

Nu al?

'Nu al?', dacht ik vrijdagavond. Want eerder dan verwacht was het ineens zo ver en liep ik rond middernacht  door de Rotterdamse binnenstad richting de uitgang van de Hollywood Music Hall om mijn dertienjarige zoon op te halen.

Hier werd het jaarlijkse eindfeest van Bastiaan's school gevierd. Eerder op de zwoele zomeravond had ik 'm bij terrassen voor de discotheek afgezet en terwijl ik vier uur later langs drommen uitgaanspubliek liep herinnerde ik me de schoolfeesten uit m'n eigen brugklasperiode. Met name die keer dat m'n vader me kwam ophalen na een concert van Long Tall Ernie and the Shakers op Titus Brandsma College in het Dordtse Oranjepark.
Hij was de aula even ingelopen en had zich hooglijk verbaasd over de rotherrie die werd geproduceerd.

Long Tall Ernie & the Shakers

Ik kwam nu niet verder dan het terras van de discotheek, maar ik weet zeker dat ook ik een cultuurclash zou hebben meegemaakt wanneer ik naar binnen was gegaan.

Ik sprak Bastiaan's mentor, die de hele avond bij de uitgang had gestaan en me zei dat hij m'n zoon al die tijd niet gezien had en het dus vast goed was gegaan. Dat was inderdaad het geval, wist ik al. Want dankzij whatsapp wisten Wilma en ik dat hij het naar zijn zin had.

Hij had met vele anderen gedanst op een draaiende schijf met een paal (ik denk dat ze de paaldanseres een dagje-af hadden gegeven) en had z'n aangeschafte HMH-muntjes ingeruild voor een portie frites-met en drie goudgele dorstlessers.

Precies op tijd verscheen m'n zoon bij de uitgang. Wat dat betreft lijkt hij vooralsnog meer op z'n vader dan op z'n moeder, van wie ik begrijp dat ze het in dit soort situaties nooit zo nauw nam met de afgesproken tijden...

'Is het nu al tijd?', riep hij wel. 'Nu al!?' antwoordde ik quasi-verontwaardigd. 'Het is bijna twaalf uur!'

Maar tegelijkertijd realiseerde ik me dat het zo maar zou kunnen dat hij over een aantal jaar om dit tijdstip pas richting de discotheek vertrekt. En dan zijn die drie goudgele dorstlessers misschien ook wel geen appelsap meer...

Het Weer, De Hoop en De Rust

Gisteren woonde ik een symposium over luchtkwaliteit bij. Er kwamen verschillende interessante presentaties voorbij, maar omdat het onderdeel is van mijn werkpakket hoorde ik eigenlijk toch ook weer weinig nieuws. 
Leuk was wel dat het een en ander aan elkaar werd gepraat door Helga van Leur van RTL4. Ik kon het niet laten om stiekem een foto te nemen van de (volgens de deskundigen) beste weer-presentator van Nederland.

Met dat weer gaat het overigens de afgelopen dagen eindelijk de goede kant op. Omdat we er dit jaar wel erg lang op hebben moeten wachten, grepen we afgelopen zondag aan om er lekker een dagje op uit te gaan. Een terrasje in de Utrechtse binnenstad leek ons een leuke eindbestemming. Voor we de snelweg opdraaiden stopten we bij een Q8 benzinestation. Niet om te tanken, maar om wat proviand in te slaan voor onderweg.

Terwijl Wilma en Bastiaan rustig-aan uitstapten schrokken we van een luid-toeterende auto, waarvan de eigenaar het blijkbaar allemaal iets te lang vond duren. Nadat mijn autodeuren weer waren gesloten zoefde de bestuurder stoïcijns-kijkend voorbij, richting de wasstraat.

Even later stapten mijn vrouw en zoon weer - met wat lekkers - de auto in en vertelden ze me dat die jachtige toeteraar nieuwslezer Jan de Hoop was (ook al van RTL4!). Hij had bij ze in de rij voor de kassa gestaan voor een wasstraatmuntje.

'Je had 'm eigenlijk met je gsm op de foto moeten zetten' zei ik gekscherend tegen Bastiaan, waarna deze als een ware paparazzi richting de wasstraat sloop, waar de (nu wel geduldige) nieuwslezer in z'n auto zat te wachten tot-ie aan de beurt was.

'Gelukt, en hij heeft de camera niet doorgehad' zei m'n zoon nadat hij even later weer was ingestapt.

Dat was voor mij de bevestiging dat het 'm inderdaad was, want in de tv-studio weet hij regelmatig ook niet waar de camera staat.

Op de snelweg had Wilma het erover dat ze het tijdens vakanties altijd zo leuk vindt om niet via de snelweg, maar 'binnendoor' te rijden. Vlak voor de afslag Oudewater zette ik daarom mijn richtingaanwijzer aan, om zo via schilderachtige polderweggetjes koers te zetten richting het rustieke dorpje. Hier is het contrast met jachtige nieuwslezers groot en voelt het alsof elk moment een ouderwetse veldwachter op z'n gemakkie de hoek om kan komen kuieren. En dat is niet geheel toevallig. Niet zozeer omdat VI-bromsnor en tv-bekendheid Johan Derksen er woont (alweer RTL!). Maar wel omdat hier in de jaren zestig en zeventig - dus ver voor het RTL-tijdperk - de buitenopnames van de tv-serie over Swiebertje en Bromsnor werden geschoten (ook NCRV!).

Wandelend langs de grachtjes en de pleintjes vergaten we de jachtige 21ste eeuw eventjes en kwamen we tot rust.

Ook het lentezonnetje deed wonderen.

We zagen zelfs dat ook 'onze Swieber met z'n uitgestreken snoet' op z'n gemakkie op een hoekje was gaan zitten.

Uiteindelijk vervolgden we onze rit naar de Utrechtse winkeltjes en terrasjes, onder het Swiebertje-motto 'We gaan d'r weer vandoor'. De tussenstop in Oudewater was een goed idee geweest.

'Maar nu tot weerziens hoor!!', zou de zwerver met z'n ingedeukte hoed zelf hebben gezongen...