Gevederde vrienden

Dit weekend gaat de zomertijd in, wordt her en der aangekondigd, maar boven trekken ze zich daar weinig van aan. Vandaag zag ik weer rechts en links van me sneeuwvlokjes naar beneden dwarrelen toen ik naar huis fietste en de vijver in onze tuin is stijf bevroren.

Maar ondanks die lage temperaturen begint de natuur flink onrustig te worden. Wij merken dat vooral aan allerlei gevederde vrienden, die druk bezig zijn in onze tuin. Zo vechten af en toe een zooi spreeuwen ruzies uit op de voederplank en staan twee mannetjes-eenden elkaar regelmatig naar het leven om een (verontrust toekijkend) vrouwtje. En wanneer die eenden niet knokken mollen ze onze grasmat op zoek naar eten en vreten ze - wanneer de zon het ijs heeft weggesmolten - alle waterplanten uit de vijver. Inmiddels hebben vrijwel alle waterplanten plaatsgemaakt voor blubber en eendepoep... (lekker eigenlijk, om eens flink te zeuren op m'n blog; ik schrijf het lekker van me af zo...).

Ik heb inmiddels een net gehangen over het voor de eenden blijkbaar aantrekkelijkste deel van het grasveld en heb zig-zag een oranje touw gespannen over onze vijver, om zwemmen zo onaangenaam mogelijk te maken.

Ik kon immers niet weten dat die duckies vaardige limbo-dansers waren en dus vrolijk onder het touw door zouden manoeuvreren.

Op het raam achter het bureau waaraan ik dit tik zit een flinke klodder vogelpoep en een paar dagen terug hoorde Wilma in de huiskamer een flinke knal, waarna bleek dat er met een rotvaart een duif tegen ons huiskamerraam was gevlogen. Ik zag de afdruk op het raam en waande me even in een computerspel waarin vogels met een katapult worden gelanceerd.

Over een poosje verdedigt Anouk Nederland op het Eurovisie Songfestival met het liedje 'birds'. Ik vind het een heel sterk nummer, maar er zijn mensen die het wat te rustig en somber vinden. Daar zit wat in. In het fictieve geval dat men mij zou vragen om een liedje over vogels te schrijven zou de agressie er vanaf spatten. En ik zou het 'Angry at birds' noemen.

Onderuitgezakt

Afgelopen dinsdag lag ik een uur lang met open mond onderuitgezakt. Niet omdat ik even een wegzakkertje had, maar omdat m'n tandarts samen met z'n assistente voorovergebogen boven mijn hoofd hing. Dankzij een plaatselijke verdoving tintelde mijn wang en misschien ook wel daarom dwaalden mijn gedachten af naar andere zaken.

Vanuit mijn ooghoek zag ik - tussen het hoofd en de schouders van m'n tandarts door - kleine sneeuwvlokjes naar beneden dwarrelen. Het voorjaar laat dit jaar wel erg lang op zich wachten. Het is al half maart geweest en de weersvooruitzichten hebben het nog altijd over sneeuw en nachtvorst. Terwijl ik de tandarts in m'n mond voelde prutsen dacht ik terug aan vorige week, toen ik met een koude wind tegen over de Erasmusbrug wandelde en ik werd overvallen door een flinke sneeuwbui.

Ik kwam van een overleg in het World Port Center waarbij ook prinses Laurentien aanwezig was; de schoonzus van onze aanstaande koning. Haar aanwezigheid maakte de verder oersaaie vergadering - ik zeg het eerlijk - toch wel een beetje bijzonder.
Zelf gedroeg ze zich heel informeel, maar de organisator van het overleg had gemeend de gehele entourage toch van een koninklijk tintje te voorzien.

De broodjes die op tafel stonden waren allen versierd met prikkertjes met de Nederlandse vlag.

'Prettig met u kennis gemaakt te hebben' zei de prinses me na afloop van ons overleg. 'Insgelijks', antwoordde ik. Want zeg nou zelf, het gebeurt toch niet elke dag dat je met iemand van het Koninklijk Huis van gedachten kan wisselen. Inderdaad dus leuk om met haar kennis gemaakt te hebben, waarbij we ons natuurlijk ook weer niet al te veel moeten voorstellen. Zo verwacht ik bijvoorbeeld niet direct dat ze me uitnodigt om volgende maand eerste rang te zitten wanneer haar zwager wordt gekroond en zo onze nieuwe vorst wordt.

'De kroon...' hoorde ik ineens boven me, 'die wordt in april geplaatst'. 'De kroon?', dacht ik bij mezelf, waarna mijn gedachten snel terugschoten van de troonsoverdracht in Amsterdamse Nieuwerkerk naar de tandartsstoel in Capelle aan de IJssel. Ik besefte dat niet alleen Willem–Alexander, maar ook ikzelf in april een kroon krijg aangemeten. Terwijl ik met m'n gedachten in een andere wereld zat was m'n tandarts hard voor me aan het werk geweest. Dat mag trouwens ook wel, want hij wordt er goed voor betaald... Vorstelijk zelfs!

Familiefeestje

Mijn neef Peter organiseert binnenkort een familiereunie. Met neven en nichten en met ooms en tantes worden herinneringen opgehaald aan vooral de jaren zeventig. In die jaren was de familie heel hecht en kwamen we elkaar tegen op feestjes, school en (tijdens zomerse weekenden) op camping Hoeven in Brabant.

We gaan foto's bekijken, oude filmpjes afspelen en vooral veel kletsen, schat ik zo in. En ook nu weer zullen er natuurlijk veel foto's worden genomen en zal ik wat filmen, net zoals vroeger tijdens familiefeestjes.

Jaren terug hadden mijn opa en oma aan het einde van de zomer ter gelegenheid van hun 50-jarig huwelijk voor de hele familie een weekendje geregeld in een Bilderberg-hotel ergens in het oosten van het land. Ik was een jaar of negentien en het was de periode van - meestal samen met neef René - veel stappen en (vaak veel te) veel drinken.

Dus toen er tijdens het feestdiner wijn geschonken werd was dat een mooie gelegenheid om eens te laten zien hoe goed deze bijna volwassen kerel inmiddels tegen alcohol kon. De meeste neven en nichten waren wat jonger dan ik en dronken niet of nipten voorzichtig wat aan een glas, dus ik dronk zonder zeuren de wijn die ze naar hun grote neef schoven.

Dat is me achteraf duur komen te staan. Naarmate de avond vorderde werd het steeds waziger in m'n hoofd en ik heb me nooit meer kunnen herinneren hoe ik uiteindelijk mijn hoofd op m'n hotelbed-kussen heb gelegd. Wel weet ik nog maar wat goed hoe ik me de volgende dag voelde, toen we met een afgesloten bus door een safaripark hobbelden... 

Een paar weken later, toen de kater alweer lang en breed vergeten was, lagen er een paar gele kodak-envelopjes op de deurmat met super8-filmpjes van de vakantie en van opa en oma's bruiloftsfeest. 's Avonds blindeerden we de huiskamer en zette m'n vader de projector op de schoorsteenmantel en het projectiescherm midden in de kamer. En terwijl het vanaf de schoorsteenmantel 'rikketikketikketik' klonk zagen we eerst onze vakantieherinneringen voorbijkomen en keken we daarna naar hoe we met de familie de 50-jarige bruiloft hadden beleefd. Ik zag vrolijk gepraat, lachen en eten, maar ook zag ik een 19-jarige gozer langzaam maar zeker flink aangeschoten raken...

'Als je die vakantie-film gaat monteren', zei m'n moeder tegen mij, 'haal dan die topless-strandscenes er maar uit'. Ik begreep dat wel. Op een herfstige avond in ons kikkerlandje voelt het een en ander nou eenmaal anders dan op een warm en zonovergoten strand aan de baai van Saint Tropez. Dat wil ik best doen, dacht ik toen. Maar dan knip ik ook dat aangeschoten hoofd van mezelf uit dat bruiloft-filmpje...

En dus zette ik even later flink de schaar (of liever gezegd 'de snijmachine') in de filmpjes. Laat ik het met enig gevoel voor overdrijving zo zeggen: wanneer ik de eruit-geknipte stukjes achter elkaar had gemonteerd had ik begin jaren 80 al een soort van O, o Cherso avant la lettre gefabriceerd...

Oud stadion

Toen ik vorig week de trappen van het Colosseum in Rome beklom moest ik ineens denken aan alle perspublicaties over het renoveren of vervangen van De Kuip. Het Colloseum dateert van net na Christus en heeft maar liefst 500 jaar dienst gedaan als 'stadion' voor meer dan 50.000 toeschouwers (vrijwel net zo veel als een volle Kuip kan herbergen). En anno 2013 staat dat ding er dus nog altijd, al begrijp ik dat-ie binnenkort wel grondig wordt opgeknapt. Dat waren nog eens duurzame bouwwerken, en ze konden ook een stootje hebben!

Uit de rondleiding begreep ik dat de gemiddelde blessure die toentertijd op het strijdtoneel werd opgelopen beduidend zwaarder was dan een spierverrekking die een voetballer van vandaag de dag kan krijgen. De overtredingen van onverschrokken verdedigers van het kaliber John de Wolf steken schril af tegen de gruweldaden die destijds werden verricht. Over 'wolf' gesproken: men ging niet alleen als beesten tekeer, maar ook mét beesten. Onder het 'slagveld' waren allerlei ruimtes waar zich niet alleen gladiatoren (en geboefte) verzamelden alvorens ze het strijdtoneel betraden, maar er zaten ook allerlei wilde dieren die via 'geheime' luikjes ineens uit de grond schoten, vlak voor verbijsterde en doodsbange krijgers.
Om het even bout te stellen: In de eerste eeuwen van onze jaartelling zijn honderdduizenden dieren maar ook honderdduizenden mensen in het Collosseum aan hun einde gekomen, zonder dat er ook maar één rode kaart voor is getrokken. Pas het jaar 404 verbood de keizer de gruwelijkheden nadat er een monnik, die bij een strijd tussen gladiatoren tussenbeide wilde komen, door het publiek was verscheurd. Ook toen waren er dus al supportersrellen en was er zinloos geweld, al is me niet bekend of er toen een stille tocht is georganiseerd.

Nu Bastiaan en ik er rondliepen scheen er een vriendelijk voorjaarszonnetje en konden we ons moeilijk voorstellen wat voor een wreedheden er destijds, tot genoegen van de toeschouwers, plaatsvonden.

We genoten van het heerlijke weer, want wisten dat 's avonds het vliegtuig ons weer zou terugbrengen naar het Nederland waar nog ijs op de sloot lag.

Om alvast te acclimatiseren keek m'n zoon in het vliegtuig naar 'Ice Age 4' op m'n tablet. Dat gaat dus ook over vroeger, over een soort van lange winterstop...