donderdag 28 februari 2013

Vaticaan

Maandag vlogen Bastiaan en ik in zo’n twee uur van Rotterdam naar Rome; van de winter naar het voorjaar. In het vliegtuig vertelde ik mijn zoon - nadat hij op m’n tablet Kung Fu Panda 2 had gekeken - het een en ander over Italië. Hij associeert Italië met pizza’s, lasagne, ijs en Super Mario, maar er is natuurlijk meer. Italianen houden van het goede leven (La Dolce Vita), rijden als idioten, de gemiddelde Italiaanse man is gek op onze vrouwen (en andersom) en aangegeven vertrektijden van bijvoorbeeld bussen zijn hooguit een indicatie (iets wat we meteen constateerden bij de bushalte op het vliegveld). En ik vertelde natuurlijk ook dat we onderweg goed op onze bagage moesten letten, omdat er nou eenmaal altijd gasten uit zijn op andermans spullen en omdat nou eenmaal niet iedereen te vertrouwen is...

Gisteren (dinsdag) bezochten we Vaticaanstad. Na een tip besloot ik om het Vaticaan niet via het drukke Sint Pieter-plein te benaderen, maar via de ingang van het museum aan de achterkant. Omdat een bezoek aan het museum en de Sixtijnse Kapel je zonder gids minimaal 7 uur schijnt te kosten, zei ik ja tegen een gids die ons benaderde en ons meenam naar een klein winkeltje tegenover de achtermuur van Vaticaanstad. 

Toen ik de tickets al had gekocht werd me duidelijk dat ik een verkeerde keus had gemaakt, want na een poos bleek dat niemand anders zich bij dit bureautje had aangemeld. Ondertussen begon een wat oudere Italiaanse dame ons alvast vanalles te vertellen over Vaticaanstad. En wat had ik inmiddels spijt. Moesten wij met z’n tweetjes met dit mens uren door een museum lopen? Ik ergerde me nu al aan haar slechte Engelse uitspraak en ook Bastiaan had al opgemerkt dat ze hele vieze tanden had. Dat heb ik weer hoor, dacht ik nog! 
Maar gelukkig werd geregeld dat we konden aansluiten bij een gids van een andere organisatie. Enige nadeel was dat we daarvoor alsnog naar de voorkant van het Sint Pieterplein moesten snelwandelen en dat die nieuwe gids haar toer begon met ons eerst maar eens om de muren van Vaticaanstad te leiden (waarbij we ons vorige gidsbureautje weer passeerden). En ik weet wel dat het hier het kleinste land ter wereld betreft, maar om er nou twee keer omheen te lopen...

Afijn, al-met-al hadden we nu een prima gids en was het zeer de moeite waard. 
We zagen honderden schilderingen, vloeren van mozaïek en sculpturen die het Vaticaan in de loop van vele eeuwen van anderen heeft ge...leend. Goedbeschouwd waren dit ook van die gasten die op andermans spullen uit zijn, waarvoor ik Bastiaan waarschuwde... Wat een rijkdom, wat een overvloed en wat een gekkigheid! 

Na in tientallen rijkgedecoreerde kamers en gangen allerlei schilderingen en gelauwerde beelden (inclusief Julius Cesar) te zijn gepasseerd bekeken we Michelangelo’s beschilderingen van het plafond van de Sixtijnse Kapel. Wat idioot veel werk moet dit geweest zijn. Het herinnerde me eraan dat het plafond van onze woonkamer binnenkort ook aan de beurt is en ik besloot ter plekke om het maar gewoon te witten.

En dan de Sint Pieter zelf. Wat een enorm gebouw! Op het plein ervoor werd alles in gereedheid gebracht voor vandaag (woensdag), wanneer voor het eerst in – ik meen – 400 jaar een Paus met pensioen gaat. Even dacht ik zojuist nog om er naartoe te gaan. Maar we hadden vandaag gepland het Colosseum te gaan zien. En bovendien kondigde onze gids gisteren al aan dat het vandaag ‘een gekkenhuis’ zou worden in Vaticaanstad.
‘Een gekkenhuis...’. Ik moest bij dat woord even denken aan wat ik allemaal gezien had gisteren én aan de schandaalverhalen van de laatste jaren. En is het stiekem niet de reden dat Benedictus besloten heeft op zijn lauweren te gaan rusten? 

donderdag 21 februari 2013

Krantenpagina's

Voordat we om half 8 Wilma roepen, nemen Bastiaan en ik elke morgen aan de eettafel het AD even door, terwijl we af en toe een hapje van onze boterham en een slokje jus d'orange nemen. Veel krantenpagina's worden ongelezen omgeslagen (omdat ze me niet interesseren of omdat ik ze later op de dag nog wel lees), maar op verzoek van mijn zoon blijven we in ieder geval altijd even 'hangen' op de pagina met het weerbericht, die met de beursberichten én die met met de strips. Terwijl ik in een ander katern de krantenkoppen snel (en soms de stukjes eronder lees) hoor ik Bastiaan dan bijvoorbeeld zeggen dat het het vandaag het koudst is in Helsinki (-7) en dat hij TomTom ook heeft ontdekt op de AMX-index (+ 0,25%) en zie ik hem gniffelen om strips als De Stamgasten, Pukkels en vooral Dirkjan. Onschuldig vertier dus...

Een paar dagen terug hoorde ik naast me ineens enthousiast 'zooooo! naaaaah zeg' tussen twee happen brood door. Gaat het weer vriezen? dacht ik meteen. Of zakt de AEX dramatisch ver weg of is er een strip een beetje 'op het randje'? Het bleek niets van dat al...

Mijn dertien-jarige zoon had een heel andere pagina ontdekt: die van de Mini's; die kleine advertenties over bijvoorbeeld auto's en onroerend goed, maar ook over erotiek. Sinds die ochtend citeert Bastiaan niet langer De Stamgasten, maar hoor ik - terwijl ik aan mijn jus d'orange nip - 'Hij klimt over het balkon. Buuv is erg blij met hem. Wat groot...!' en dat soort teksten.
Ik laat het maar zo. Het hoort er nou eenmaal bij, denk ik dan. Over een poosje is het nieuwe er vast wel weer vanaf... toch? Maar met enige weemoed denk ik terug aan die onschuldige ochtenden  toen het hoogtepunt nog bestond uit melige strips, de beurskoersen en temperatuurwisselingen in Helsinki.

Ik hoop dat de komende tijd niet alleen de temperaturen omhoog gaan (lente!) en dat de AEX de weg naar boven weet te vinden (weg met die recessie), maar dat ook het niveau aan onze eettafel weer stijgt. Ik weet dat het wat raar en ouderwets klinkt, maar heb tijdens mijn ontbijtje liever een strip met onderbroekenlol dan een striptease in een mini.

donderdag 14 februari 2013

Ouderwetse korst

'Die bal kan ik hebben', dacht ik twee weken terug en ik dook naar de grond. Hoewel ik best graag wil winnen is zo'n duik niet echt mijn gewoonte. Een aantal van mijn 'volleybal-collega's' speelt met kniebeschermers, maar ik heb die vanwege mijn 'speelstijl' over het algemeen niet nodig. Tot twee weken terug dus, want de duik op de gymzaalvloer zorgde voor een pijnlijke, beschadigde knie.
De dag erna was het wondje getransformeerd in zo'n ouderwetse korst. Ik zeg ouderwets, omdat ik als jochie echt altijd met zo'n korst op mijn knie rondliep als gevolg van valpartijen, slidings op het voetbalveld en andere knullige handelingen. Het hoorde er gewoon bij. En als de wond bijna geheeld was, dan kwam er gewoon een nieuwe bloedige beschadiging overheen

Ik was helemaal niet zo'n wildebras, maar had toch regelmatig allerlei beschadigingen. Een gat in m'n kop op het schoolplein (zie blog van vorige week), een diepe snee in m'n duim vanwege een braam aan grote metalen plaat tijdens een demonstratie op m'n vaders werk, een beschadiging vlak boven m'n oog vanwege een haak aan zo'n rekje in de supermarkt, een uitgescheurde neusvleugel omdat ik tegen een muur fietste; dat soort dingen...

En dan was er nog die keer dat ik twee middenvoetsbeentjes brak. M'n moeder mopperde regelmatig over de gaten in mijn spijkerbroek als gevolg van het voetballen op het plein voor de middelbare school (zie ook blog van vorige week). Ook tijdens het voetballen met een tennisballetje op asfalt maakte ik slidings die zorgden voor gaten in de broek en de huid (zie blog van deze week!) op kniehoogte. Toen in ondanks een voetbalverbod van mijn moeder weer een keer een gat in m'n broek was gevallen besloot ik een smoes te verzinnen. Ik was niet gevallen met voetballen (want dat deed ik immers niet meer), maar ik was gevallen van onze keldertrap! Toen ik van school thuiskwam was er niemand anders thuis, dus zette ik een valpartij in scene. Het kleedje onderaan de trap legde ik scheef (daar was ik namelijk lelijk op terechtgekomen) en halverwege de trap liet ik een schoen op een tree ballanceren (waar ik dus zogenaamd over gevallen was). Voor alle duidelijkheid: niet alleen een doorgewinterde detective zag dat mijn verhaal niet helemaal klopte. Ook mijn moeder dus niet en ik kreeg flink de wind van voren.

Nu zou ik toch wel weten dat eerlijkheid het langst duurt, en liegen dus het kor(t)st. En zaken als 'een gewaarschuwd mens telt voor twee'  of 'een ezel stoot zich geen twee keer aan dezelfde steen...' Maar nee hoor; exact 24 uur later hinkelde ik mijn ouderlijk huis binnen, waar ik mijn moeder de gebeurtenis van gisteren aan mijn tante hoorde vertellen. Ik strompelde de huiskamer in en zei 'en vandaag heb ik weer wat, want ik heb iets gebroken in m'n voet'. Met het voetballen had iemand met de punt van zijn schoen vol tegen de bovenkant van mijn voet geschopt.

Ik bleek gelijk te hebben en vanwege twee gebroken middenvoetsbeentjes zat ik zes weken in het gips. Voetballen zat er dus even niet in, maar keepen ging eigenlijk best goed. Wanneer ik m'n doel uit kwam met m'n gipsen poot vooruit maakte dat nogal indruk op de aanvallers van de tegenpartij.
Ondanks de kapotte knieen en voetbreuken wilde ik in ieder geval mee blijven spelen, koste wat het korst...

donderdag 7 februari 2013

Nijntje gesloopt

Nee, dit stukje gaat niet over zinloos geweld ('Nijntje op straat gemolesteerd tijdens vrijgezellenfeestje') of over de vermoeienissen als gevolg van het spelen van de hoofdrol in een heuse speelfilm ('Nijntje de Film', nu in de bioscoop). Dit tekstje gaat over het voortschrijden van de tijd.

Mijn lagere school, de St. Jozefschool aan de Singel in Dordrecht, bestaat al lang niet meer. Daar waar we vroeger achter studieboeken zaten te zweten of te klieren zijn tegenwoordig diverse ateliers gevestigd. Het gebouw schijnt binnen niet veel te zijn veranderd, maar de sfeer is er vast heel anders dan vroeger. Het schoolplein is nog wel hetzelfde. Alweer een poos terug wandelde ik weer even op de plek waar we als kinderen niet alleen keurig hand in hand in een rij moesten wachten tot de bel ging, maar waar ook complete veldslagen tussen klassen plaatsvonden. De aan het plein grenzende trappetjes van de achteringangen van de Antioniuskerk fungeerden als forten en die moesten (zoals we dat hadden geleerd tijdens de geschiedenislessen) worden aangevallen en verdedigd. Ooit ben ik nog met loeiende sirenes naar het ziekenhuis vervoerd met een gat in m'n hoofd omdat ik tijdens een van deze knokpartijen tegen een hoek van de kerkmuur was geduwd.

Ook mijn middelbare school, het Titus Brandsmacollege, is - net als degene naar wie hij is vernoemd - van de aardbodem verdwenen.
De school is gefuseerd met een andere school, heet tegenwoordig het Daltoncollege en zit niet meer op de locaties van destijds.

Vooral de eerste jaren volgde ik lessen in het statige pand in het Dordtse Oranjepark. Nu nog wel eens droom ik dat ik op de gang m'n boekentas loop te zoeken en dat ik de grote brede stenen trappen op en neer loop omdat ik niet meer weet in welk lokaal ik ookalweer moet zijn. In de kantine werden schoolfeesten georganiseerd (disco!), in de aula/gymzaal vonden heuze popconcerten plaats (maar trad ook Drs P op) en op het plein voor de school voetbalden we met een tennisbal. Ook volgde ik een paar jaar lessen in de veel kleinere, gezellige dependance in de Vriesestraat.
Daar stonden de jongens op het schoolplein op te scheppen over hun Puch-brommer (wat mij voor geen meter interesseerde), schreef een klasgenote mijn schoolagenda vol met romantische gedichten en besprenkelde ze mijn sjaal in de gang met haar favoriete geurtje en vierden we tussenuren bij de Klandermuelen of in poffertjesrestaurant Visser. Het gebouw aan de Vriesestraat is alweer jaren terug onder de sloophamer verdwenen.
Al wat ervan rest zijn wat oude ver'bruinde' foto's in boeken en op schoolbank.nl én de herinneringen natuurlijk.

Ondertussen tikt de tijd onverbiddelijk door en wist de sloopkogel stukken uit ons verleden. 'Alles van waarde is weerloos', staat met grote letters op een van de vele na-oorlogse gebouwen in Rotterdam (als het inmiddels al niet is verwijderd).

Dat wetende 'schrok' ik toch even toen ik vorige week zag dat peuterspeelzaal Nijntje van Bastiaan werd afgebroken. Daar waar Wilma en ik hem zo'n 11 jaar geleden voor het eerst aan (in onze ogen) wildvreemde kleuterleidsters toevertrouwden en hij - zonder zich daarover te bekommeren - met veel plezier de 'Winnie de Poeh-glijbaan' beklom stond nu een kille, harde graafmachine om de restanten op te ruimen.

Half december was ik nog langs het gebouwtje gelopen en zag ik hoe ze de ramen en deur met houten luiken dichttimmerden. Dat deden ze echter ieder jaar rond die tijd in verband met het vandalisme tijdens de dagen rond de jaarwisseling. Maar vorige week werd me dus duidelijk dat het anders zo olijk kijkende konijn al voor het kerstdiner zijn luikjes voorgoed heeft laten zakken...