donderdag 29 november 2012

Klus

Deze week maar weer eens een korte anekdote die ik een aantal jaren terug - voor ik met deze website startte - aan het papier heb toevertrouwd.

Vanaf half januari zijn er weer een paar werklui bij ons in huis bezig. We voegen twee kamers samen tot één en laten een vliering aanbrengen op zolder. Ik ben gewoon op m'n werk die dagen, maar voor Wilma is dat natuurlijk best even wennen, vreemd volk (vanaf 's morgens vroeg?) over de vloer.

Een paar maanden terug was dat ook al het geval. Toen werd onze badkamer geheel op de schop genomen. Da's overigens allemaal best goed gegaan toen, alleen merkte ik onlangs dat de druk van de verwarmingsketel steeds terugliep. Ik moest de ketel op het laatst bijna elke week bijvullen. Wat bleek nou? In onze slaapkamer was een aftakking gemaakt naar de vloerverwarming van de badkamer, en daar zat een lekkage. Al met al is de afgelopen weken zo een flinke plons water m'n badkamervloer ingelopen!

Maar de monteur heeft de lekkage hersteld (lees: de verbinding stevig vastgedraaid) en melde ons dat het zijns inziens geen kwaad kan; 'dat water is gewoon verdampt'. Dat hopen we dan maar; er is in ieder geval (nog) nergens schade van een lekkage zichtbaar.

Toen Wilma trouwens in de slaapkamer in gesprek was met klusser Sjaak, schrokken ze beiden van iets dat begon te trillen en herrie te maken in de slaapkamerkast... Het was mijn electrische tandeborstel, die ik daar even had opgeborgen tijdens de verbouwingswerkzaamheden in de badkamer!

donderdag 22 november 2012

Herfst

Een gure herfstdag eind oktober in Birmingham, daar kan iedereen zich wel wat bij voorstellen. Alweer een aantal jaar terug sjokte ik - m'n koffer op twee wieltjes achter me aan sjouwend - de kletsnatte binnenstad in, op zoek naar mijn hotel.
Dat hotel bleek midden in het uitgaanscentrum te liggen. En hoewel het een doordeweekse avond was, betekende dat dat ik me een weg moest banen door grote groepen engelse jongeren. Ik keek m'n ogen daarbij uit... Ik had al wel een beeld van hoe de gemiddelde engelse jonge gozer er uitziet (óf van die upperclass-jochies óf van die kerels met een hooligan-uiterlijk). In dìt uitgaanscentrum zag vrijwel iedere gozer eruit als een voetbalsupporter.
Maar het vrouwelijke deel van het uitgaanspubliek sprong nog veel meer in het oog, op deze Birminghamse avond. Vrijwel zonder uitzondering waren de dames te plaatsen in de categorie 'del'. Ze liepen op deze herfstavond ongeveer bloot op straat. Ik passeerde flinke decolleté's en blote ruggen en buiken. Dat klinkt (voor de gemiddelde man) misschien niet zo onaangenaam, maar dat komt omdat ik het aantal en de omvang van de vetrollen nog niet heb omschreven en ik niet de moeite neem om een goed beeld te schetsen van de wijze waarop de dames over het algemeen zijn opgemaakt.
Ik heb me daar, met m'n jas goed dicht en m'n capuchon op, lopen verbazen over al het vlees dat ten toon werd gespreid. Dit kenden we in Nederland immers niet!
We zijn inmiddels een paar jaar verder en het moet gezegd: de gemiddelde Nederlandse vrouw is (god-zij-dank) veel aantrekkelijker dan de doorsnee engelse. Maar het valt me wel op dat ik ook hier op straat steeds meer stukken blote buik en rug zie. Ook in het regenachtige en frisse seizoen waarin we inmiddels zijn beland. Wanneer ik, met m'n shirt goed in m'n broek (zoals m'n moeder dat me leerde) en m'n jas goed dicht, naar m'n werk fiets kom ik telkens weer blote meisjesruggen en -buiken tegen. Misschien is het de bedoeling dat hun mannelijke studiegenoten of collega's het er warm van krijgen, maar deze niet-studiegenoot en niet-collega krijgt het er alleen maar koud van.

donderdag 15 november 2012

Romeinen

Als kind verslond ik de strips van Asterix en Obelix en nog altijd vind ik het leuk om die boeken zo af en toe nog eens te herlezen.
Als jong ventje begreep ik er waarschijnlijk niet veel meer van dan dat er Romeinen in elkaar werden geslagen en er aan het eind van het verhaal altijd een feestmaal met everzwijn werd georganiseerd.
Pas later besefte ik dat vooral de verhalen uit de periode 1961-1976 naast de 'simpele' grappen ook zaken bevatten die inspeelden op bijvoorbeeld politieke en maatschappelijke vraagstukken, die je pas snapt wanneer je wat ouder bent.

Sinds een paar weken is Bastiaan m'n oude Asterix-boeken aan het lezen. Ongetwijfeld doorziet ook hij nog niet alle 'diepere lagen' in de verhalen, al moet ik uitkijken dat ik die slimmerd daarbij niet onderschat. Vorige week gaf hij, geheel in het engels, een presentatie in de aula over het project 'Egypte'. Tezamen met twee klasgenoten hadden ze bedacht dat ze eigenaar waren van een reisbureau die reizen naar Egypte aanbood.

En de avond erna zaten Wilma en ik weer in diezelfde (dit keer met zo'n 400 man gevulde) aula, waar alle eerste klassen (onder leiding van een balletschool) de musical- en dansvoorstelling 'Cleopatra' opvoerden.
We waren verbaasd over de professionele uitstraling van het geheel, vooral omdat we wisten dat ze die middag pas na schooltijd waren begonnen met het oefenen én het maken van de (meeste) attributen. Een mooie licht- en geluidshow en goede choreografie maakte het helemaal 'af'. In deze musical was Bastiaan onder meer in een (ritmisch) gevecht met de Romeinen verwikkeld.
Na afloop van de voorstelling was het laat en was onze zoon bekaf. Maar ondanks dat zal hij het best jammer gevonden hebben dat dit verhaal niet eindigde met een feestmaal met everzwijn.

donderdag 8 november 2012

Zwart op wit

Het liep tegen half 6 en het weekend begon. Ik had net mijn pc uitgezet toen ik me realiseerde dat ik beloofd had om vandaag een aantal naar ons gezonden projectvoorstellen ter verbetering van de luchtkwaliteit aan een van mijn medewerkers door te sturen. Vroeger pakte je dan het betreffende  stapeltje stukken van je bureau en legde je dat op het bureau van die ander. Maar dankzij de moderne technologie gaat dat tegenwoordig anders.
Alle inkomende post wordt gescand en in digitale vorm in een postsysteem gezet. Ik start op mijn pc 'Corsa' op en zie zo een lijst van binnengekomen stukken, die ik dan een voor een kan afhandelen of delegeren. Het klinkt eigenlijk best eenvoudig zo. Maar geloof me: sinds we met dit systeem werken is het aantal moordneigingen in mijn werkomgeving sterk toegenomen.

Maar goed, het was (bijna) weekend en ik was eerder melig en gelaten dan geïrriteerd  Ik klikte op het bovenste document en er verscheen een projectvoorstel met een idee om met een soort waternevel de lucht bij tunnels te zuiveren. Project Natte Tunnelmonden hadden ze het genoemd. Het zal met het tijdstip van de dag te maken hebben gehad, maar ik moest er wat om grinniken. Ik vond het een beetje eeeh.. merkwaardige naam. In gedachten zag ik Kees van Kooten als De Vieze Man al aan een dame vragen 'eeeh.. mevraw, ken u me nog us vertellu van die natte tunnelmonden' terwijl het speeksel uit zijn mondhoek liep...

Ik stuurde het document door naar de juiste collega, klikte het volgende document open en las 'Project Afzuigende Lantaarnpalen'.
Het kantoor was inmiddels geheel verlaten en in m'n eentje schoot ik in de lach...
Ik stop ermee en ga naar huis, dacht ik bij mezelf.
Dit verzin je toch niet. Wat een smeerlapperij!

Eerst Natte tunnelmonden en daarna afzuigende lantaarnpalen; het stond er echt zwart op wit. En niet in Vijftig Tinten Grijs...

donderdag 1 november 2012

Teakenen

Een van de leuke dingen van Facebook is het hernieuwde kontakt met mensen van vroeger. Onlangs raakte ik zo weer aan de 'praat' met oud-klasgenoten van de lagere school. Het was voor mij aanleiding om die oude schoolkrant nog eens op te zoeken, die in het teken stond van het toenmalige jubileum van schoolhoofd Kos.
Meester Kos had aanzien op school, maar kon ook best streng zijn. Ik herinner me hem vooral omdat ik ooit hete thee op zijn mouw morste. Vraag me niet hoe het precies zat, maar op een gegeven moment was ik samen met een klasgenoot aan de beurt om met een kan thee alle lesgevende meesters en juffen langs te gaan. Bij Kos kreeg ik blijkbaar zo de zenuwen dat ik het tuitje van de theepot niet boven het kopje, maar boven zijn mouw hield toen ik de schenkbeweging maakte. Geschrokken - maar gelukkig niet 'aangebrand' - stiefelde het schoolhoofd de gang op, om de mouw schoon te spoelen, mij blozend achterlatend in een klas met lachende kinderen.

Na wat zoekwerk vond ik toch nog snel ergens onderin een laatje een enigszins verkleurd en gekreukeld exemplaar van 'De Singelaar', zoals de schoolkrant van de Dordtse St. Jozefschool heette. Uit 1970 of 1971 kwam het krantje volgens mij. Iedere klas had twee pagina's toebedeeld gekregen, waarop alle leerlingen hun naam hadden geschreven en waar meester Kos met een tekening en tekst werd gefeliciteerd.

En ik realiseerde me nu weer dat op vier pagina's in het midden van het krantje een stripverhaal was geplaatst van... mij. Het betrof een ode aan ons schoolhoofd. Blijkbaar wilde ik na die natte mouw nu een wit voetje bij hem halen.

Vorige week kwam ik na een werkdag thuis en lag er een door zoonlief getekend stripverhaal op de huiskamertafel. Na een excursie naar het Museum van Oudheden in Leiden hadden de brugpiepers van het Comenius-college de opdracht gekregen om hier iets over te schrijven en te tekenen. Ik vond zulke opdrachten vroeger hartstikke leuk, maar Bastiaan heeft maar weinig met dat soort creatieve uitdagingen.

Juist daarom viel het resultaat me zeker niet tegen. Eigenlijk was het best een kostelijk verhaal dat hij had bedacht, over een mummie die iedereen in het museum liet schrikken. En omdat hij tweetalig onderwijs volgt was het een Engelstalige strip. En daar waar ik tekenen vroeger leuk vond, was Engels toen juist minder 'my cup of tea' dan dat dat bij mijn zoon het geval is...