Vlakbij Venlo

Deze zomervakantie zitten we vrij dicht bij huis. We zijn - precies toen een periode met tropisch weer begon - neergestreken vlakbij Venlo; de woonplaats van Wilders. Belfeld heet het hier. Droompark Maasduinen ligt letterlijk 500 meter van de (open) grens met onze duits-sprekende mede-europeanen en het voelt hier echt als een stukje buitenland in Nederland, al kan in me voorstellen dat menig geblondeerde politicus dit allemaal wat ongelukkig geformuleerd vindt.

Voordeel van vakantie in eigen land is de lekkere korte reistijd. De navigatie bracht ons in een paar uur tijd op onze eindbestemming, maar ik merkte wel dat mijn navigatie-software - die uit 2010 stamt - niet meer helemaal accuraat is. Al die sinds die tijd gebouwde moskeeën in de buurt van Venlo werden door de damesstem in mijn dashboard niet herkend. Uiteindelijk besloot ik de weg te vragen aan de eerste de beste Venloër die we zagen. Ik zei dat we een camping zochten en de vrouw reageerde duidelijk opgelucht. 'Eindelijk weer eens iemand die een camping zoekt', zei ze, waarna ze uitlegde dat ze de laatste jaren eigenlijk alleen nog asielzoekers tegenkomt die haar de weg vroegen. 'Die stuur ik dan graag het bos in' zei ze. 'O, maar daar is onze camping ook' reageerde ik. Daar kon ze wel om lachen. Dat vermoedde ik tenminste, want zo'n burka laat niet elke gezichtsuitdrukking even duidelijk zien. 

Ze legde de route duidelijk uit, dus reed ik even later - zoals ze had aangegeven - bij het derde Turkse koffiehuis rechtsaf. Daarna sloeg ik af bij een linkse kerk en reed ik langs een zwaar bewaakt huis met een Nederlandse vlag in de tuin en een houten bordje aan de muur met 'Oost west, inburgeringstest'. Daar maakte de weg zo'n scherpe bocht dat ik extreem rechts moest aanhouden.

Uiteindelijk reed ik de stad weer uit, het buitengebied in. Daar kwamen we gelukkig al snel in de Anton Pieck-sfeer van 'een kar die ratelt op de keien' en 'langs het tuinpad van mijn vader' terecht en waanden we ons binnen de kortste keren in de oude vertrouwde jaren vijftig. Pal naast het dorpscafeetje 'De Kopstoot' stond een man door een brievenbus te urineren; een aloude traditie in dit soort kringen. 

In het Droompark zetten we onze caravan naast een visvijvertje. 'Kwaaak', hoorden we al snel. Wat is ons kikkerlandje toch heerlijk...! Al doen de temperaturen van boven de 30 graden verdacht exotisch aan.

Nadeel van deze plek aan het water is wel dat het hier stikt van de muggen. Vroeger mepte ik die vampiers gewoon dood, maar daar kijk ik tegenwoordig wel voor uit. Voor je het weet heb je het aan de stok met de animal-cops.

Vakantie-voorpret

De vakantie-voorpret begint eigenlijk pas echt wanneer we de caravan gaan halen. Bastiaan gaat dan ook maar wat graag met z'n vader mee naar de stalling in Zevenhuizen. Ook dit jaar weer. Het is een rit van een klein half uurtje, maar ookal moesten de ruitenwissers dit keer soms even aan onderweg, de zomerse muziek op de radio bracht ons helemaal in de stemming.

Voor we thuis weggingen heb ik dubbel gecheckt of ik de caravansleutels bij me had, want die was ik een paar jaar terug een keer vergeten. Ook keek ik extra goed of het pasje in mijn portemonaie zat waarmee ik het hek van de stalling moet activeren. Want ja, vorig jaar stond ik zonder pasje voor het gesloten hek. Tsja, soms vergeet een mens wel eens wat, en ik ben af en toe toch zo ontzettend menselijk...

Bij de stalling aangekomen opende Bastiaan het hek met mijn niet vergeten pasje en pakte ik daarna de caravanspiegels uit de caravan, dankzij de niet vergeten caravansleutels. Compleet tevreden stapte ik vervolgens op mijn auto af, om daarna enkele tellen lang stom naar de mijn achterklep en bumper te gaan staan kijken...

'Shit, mijn trekhaak!' riep ik, waarna Bastiaan uit de caravan kwam en naar me toe rende.

De nieuwe auto die we vorig jaar kochten heeft een demontabele trekhaak. Wanneer je geen aanhanger trekt moet je de trekhaak verwijderen, omdat de achteruitrij-sensoren anders niet goed werken. Dus vorig jaar augustus heb ik dat ding keurig in mijn schuur opgeborgen.
Lachend stapten we in de auto. Terug naar huis! Had ik toch maar mooi de vakantie-voorpret met bijna een uur verlengd!!

Sport

Individuele sporten als hardlopen en fietsen hebben het voordeel dat je er weinig voor hoeft te regelen. Je stapt je voor- of achterdeur uit en de pret kan, met trimschoenen onder je voeten of een zadel onder je kont, beginnen. Oordopjes in met een lekker muziekje en gaan met die banaan... Helemaal geweldig!
En mocht het tijdens het sporten eens een keer wat minder gaan, wanneer je juist dan doorzet en niet opgeeft is het voldane gevoel na afloop alleen maar groter. Ik zou het voor geen goud willen missen.

Daarentegen heeft een teamsport ook zo zijn voordelen. Ik ben bij geen enkele sport het bierelftal-niveau ontstegen, maar heb het altijd heerlijk gevonden om in de pauze of na afloop met z'n allen door te blijven praten over die (in onze ogen) mooie goal, criminele tegenstander of onterechte rode kaarten. Onder het genot van een pilsje even net doen alsof onze sportieve verrichtingen er echt toe deden. Vanaf mijn zesde tot mijn 22ste voetbalde ik (met een paar onderbrekingen) bij DFC uit Dordrecht. Op jonge leeftijd nog met latere PSV- en Oranje-sterren René van der Gijp en Michel Valke, maar op een of andere onverklaarbare wijze zijn onze wegen later gescheiden..

Later voetbalde ik jarenlang wekelijks in het zaalvoetbalteam Inter Milieu van mijn werk en speelden we af en toe tegen profs als Ronald Lengkeek (Sparta) en Roelof Jan Tiktak (AZ). Natuurlijk konden we nauwelijks potten breken tegen die gasten, maar de lol na afloop was er niet minder om.

Op een gegeven moment kreeg ik van al dat rennen, draaien en schoppen in de zaal last van mijn knie en moest ik een meniscusoperatie ondergaan. Dat ging prima, maar toch kwam het besef een explosieve en intensieve sport als zaalvoetbal te veel van mijn lichaam ging vergen en dat het beter was om ermee te stoppen. Op de dag dat de Twin Towers in New York instortten speelde ik mijn laatste zaalvoetbalwedstrijd. Vanwege alle gebeurtenissen op die dag is het er niet van gekomen een afscheidsdrankje te serveren in de kantine..

Over serveren gesproken: zo af en toe squash ik met mijn neef René en alweer sinds vele jaren volleybalt deze senoir elke woensdagavond in de gymzaal van de basisschool van Bastiaan. De kans dat ik ontdekt wordt en alsnog de stap naar het grote geld kan maken is danwel niet zo heel groot, het plezier is er niet minder om. En het fanatisme ook niet. Want wat kunnen we soms lol hebben om een leuke, lange rally en wat zeuren we af en toe lang door over een bal die net in of net uit was. O, o, o, wat vinden we het winnen of verliezen allemaal belangrijk..

Totdat we na afloop weer naar huis gaan. Want wanneer Wilma me na binnenkomst vraagt wat de stand die avond was, ben ik dat vaak alweer kwijt. Dat is wel het voordeel van sporten als vijftig-plusser, al weet ik niet of het met relativeringsvermogen of vergeetachtigheid te maken heeft. Of is het gewoon zo dat het om de lol gaat, en dat de score me eigenlijk geen voet-, squash- of volleybal kan schelen?  

Dag basisschool

De afgelopen tijd stond bij ons in het teken van afscheid nemen van de basisschool. Onze twaalfjarige (pre?)puber gaat straks - na acht weken zomervakantie - naar tweetalig VWO bij het Comenius-college en heeft de deur van De Fontein inmiddels achter zich dichtgeslagen. Nou ja, dichtslaan is het niet echt. Ik kan me van mijn eigen afscheid van het basisonderwijs weinig meer herinneren (wat voor een deel zal zijn omdat het al zo lang geleden is), maar anno 2012 wordt bij dergelijke mijlpalen in het menselijk leven uitgebreid stilgestaan.

Niet alleen was er eind april een schoolkamp, maar bijvoorbeeld vorige week zaterdag was er door drie moeders een afscheidsfeest georganiseerd. Het begon bij een van de kinderen thuis, verplaatste zich naar een bowlingcentrum, werd vervolgd met een barbecue bij een van de andere kinderen en eindigde in een disco-feest in de tuin. Toen ik om 11 uur richting het afgesproken afhaal-adres liep hoorde ik in de verte zware bassen en verkeerde ik in de veronderstelling dat er ergens een eindexamenfeestje plaatsvond. Tot ik dichterbij kwam en me realiseerde dat het van het schoolfeestje van Bastiaan vandaan kwam. Er was een professionele discoshow ingehuurd en toen ik de tuin binnenwandelde was ik - samen met veel andere ouders - getuige van een eerst heel lawaaiige en later emotionele gebeurtenissen. Er vloeide vele tranen, bij meisjes én bij jongens...

En dat terwijl ze twee dagen daarna met z'n allen weer vrolijk verder gingen. Want de musical kwam eraan en er moest nog flink geoefend worden. Donderdagavond werd in de aula 'De Trein' opgevoerd voor ouders, broertjes en zusjes en opa's en oma's. Leuk om de zien hoe de (meeste) kinderen zich hier vol enthousiasme aan overgeven. Bastiaan speelde een kruier en deed dat met verve. Wel viel op dat hij de revers van zijn stofjas telkens dicht stond te vouwen wanneer hij niet aan het woord was. Het deed me meteen denken aan mezelf. Ik kreeg na afloop van zoiets dergelijks altijd van mijn ouders te horen dat ik niet zo aan mijn kraag moest sabbelen of met de voering van mijn jasje moest spelen...

Na de musical kregen alle kinderen een getuigschrift. Wij glommen van trots, want Bastiaan was als eerste aan de beurt en er werd uitgebreid stilgestaan bij zijn mega-goede schoolresultaten.
Hij was trouwens niet alleen de allerbeste, maar had zich ook hulpvaardig richting zijn klasgenoten getoond.

En als klap op de vuurpijl bracht de klas afgelopen maandag een bezoek aan het Walibi-pretpark in de Flevopolder. De kinderen hadden het zelf georganiseerd als een soort van kado aan de meester, die vanwege bezuinigingen helaas afscheid moet nemen van de school. Ik was een van de ouders die de kinderen begeleidden. En klap op de vuurpijl is wel een goede omschrijving. Want wat was die enorme Goliath-achtbaan heftig. Mocht dit stukje tekst veel typefouten bevatten, dan komt dat door het adrenaline-shot dat sinds maandagmiddag in mijn lichaam zit.

En nu op naar de volgende levensfase, met al z'n ups and downs. Want life is a rollercoaster...