Bril

Ik verbaas mij regelmatig over het feit dat mijn beide ouders op 76-jarige leeftijd geen bril nodig hebben, terwijl mijn broer, zus en ik al jaren door (al dan niet van een montuur voorziene) glaasjes moeten kijken om het een en ander scherp op het netvlies te krijgen. Mijn moeder zag ik in het verleden nog wel eens een soort loupe pakken wanneer ze ergens heel kleine lettertjes moest lezen en mijn vader droeg vroeger een bril (voor TV-kijken en autorijden bijvoorbeeld), maar heeft die tegenwoordig niet meer nodig.

In de periode dat mijn vader wél een bril droeg had hij daarmee trouwens regelmatig pech. Zo had mijn zus eens autopech in het centrum van Dordt en werd mijn vader opgetrommeld om een reparatie uit te voeren. Om het een en ander in de motorkap eens goed van dichtbij te kunnen bestuderen had hij zijn bril even afgezet en op een (dacht hij) veilig plekje in de motorkap gelegd. Toen hij net even rechtop ging staan (en dus gelukkig niet voorovergebogen stond) klapte de motorkap ineens dicht; BLAM!!!
Aan de grond genageld stonden we elkaar aan te kijken, waarbij we ons allemaal tegelijk afvroegen of de bril inderdáád op een veilig plekje had geleden... Na het openen van de motorkap bleek dat het helaas niet het geval was. In de motorkap zagen we de glazen los in het gebroken montuur hangen. Als de contactlenzen al niet waren uitgevonden, was het nu gebeurd. Wat een treurig maar tegelijkertijd komisch gezicht... Mijn zus en ik hadden ontzettend veel moeite om onze lach in te houden, omdat we op dat moment niet helemaal konden inschatten hoe onze vader met deze tegenvaller zou omgaan. Al gauw bleek gelukkig dat we er allemaal om konden lachen. En m'n zus is maandenlang herinnerd aan het voorval. een pootje van de bril was namelijk ergens beneden in de motorkap terechtgekomen en nog tijdenlang hoorde Nicole het rammelen wanneer ze de motor startte.

En dan de keer dat m'n vader ergens onderweg z'n fietsband aan het plakken was en hij z'n bril even naast zich in het gras had gelegd. Wie rekent er nou op dat die man die met z'n fiets aan de hand komt langswandelen niet goed vóór zich in het gras kijkt en precies 'kraaaak' op jouw bril gaat staan!?

Dus ging mijn vader maar weer een nieuw bezoekje aan de opticien brengen... Diezelfde opticien zorgde trouwens bijna voor nog meer ongelukken. Op een gegeven moment had hij de glazen van m'n vaders nieuwe bril zó geslepen, dat de wereld op Madurodam leek. Alles leek heel laag... Het leek of je zo het dak van de schuur kon op springen en de auto leek veel te laag om te kunnen instappen...

Nee... mijn vader is blij dat hij van zijn bril af is, gezien de kwetsbaarheid. Ook ik ben zo'n ding om die reden eigenlijk liever kwijt dan rijk. Maar mijn ogen kunnen slecht tegen contactlenzen, ik durf mijn ogen nog niet te laten lazeren en andere alternatieven zijn er niet. Want om in plaats van een bril nou met zo’n witte stok te gaan lopen lijkt me ook wat overdreven. En een geleidehond is danwel minder kwetsbaar dan de gemiddelde bril, maar ik heb een leesbril nodig en het schijnt het nog een hele klus te zijn om zo'n hond lezen te leren...

Linke mail

Eerder deze week is mijn privé-mailadres gehacked en ontvingen al mijn mailkontakten, zonder dat ik daarvoor verantwoordelijk was, een mail met een link naar een misschien linke internetpagina. Toen m'n zwager me er in de rust van Nederland-Portugal (1-2 :( ) op attendeerde kon ik al niet meer in mijn mailaccount komen omdat deze was geblokkeerd. Pas de volgende dag kon ik met een nieuw wachtwoord weer inloggen en (namens de hacker) iedereen een excuus mailen, met de waarschuwing m'n eerdere mail niet te openen...

Het zijn de ongemakken die de moderne tijd met zich meebrengt, zullen we maar zeggen. Op kantoor heb ik jarenlang zonder problemen hetzelfde mailadres gehad. Mijn voorletters MR, punt, achternaam @ gw (van dienst Gemeentewerken) punt rotterdam punt nl. Tot onze afdeling in juli verhuisde naar de bestuursdienst (en ik alleen de voorletter M mocht gebruiken en gw vervangen werd door bsd) en enkele maanden erna (na overigens weer een overstap naar een andere organisatie) besloten werd dat iedereen alleen @rotterdam.nl achter zijn naam kreeg (dus zonder naam van een dienst). Lastig was alleen wel dat die mailwijzigingen pas maanden later werden opgenomen in het digitale telefoon- en mailadresboek, waardoor ik maandenlang slecht bereikbaar was.

En daar kwam onlangs nog het project 'mailmigratie' overheen; een project waarvan het doel me nooit duidelijk is geworden, maar waardoor ik na een foutje van de ICT-afdeling dagenlang mijn mailbox niet kon bereiken. Afijn, u begrijpt: na die mailmigratie had ik het even helemaal gehad met al dit soort gedoe.

O ja, en toen ik onlangs de helpdesk belde dat er nu een fout in mijn mailadres zit omdat ik er plotseling de voorletters M.A. heb in plaats van M.R., was het antwoord dat een dergelijke fout niet mogelijk was. Nadat ik hem uitlegde dat ik toch echt sinds mijn geboorte al de voorletters M.R. had hing ik uiteindelijk heftig verontwaardigd maar berustend op, ook met het idee dat een naamswijziging waarschijnlijk sneller gerealiseerd is dan het herstellen van de typefout in mijn mailadres...

Dagenlang zat daarna het liedje 'ik ben mezelf niet of al die jaren nooit geweest' in mijn hoofd, tot ik er hoofdpijn van kreeg; mailmigraine waarschijnlijk...

Schrikken

Ik zal en jaar of tien zijn geweest. Onze stacaravan op camping Hoeven had een wc-tje, maar mijn ouders vonden het geen goed idee om deze toen toch nog wel noviteit op sanitair gebied te gebruiken voor alle alledaagse ongemakken, vooral niet door kinderen. Dus toen ik op een avond er eens goed voor wilde gaan zitten (om het zo maar even uit te drukken..) zei mijn moeder dat ik daarvoor maar naar de washokken moest lopen. Ik voelde daar weinig voor, want het was al donker en er was maar weinig verlichting op de paadjes naar die hokken. Maar na lang wikken en wegen nam de druk toe om toch maar te gaan. Ik besloot schijt te hebben aan mijn angst en de stoute schoenen aan te trekken.

Ik stapte de caravan uit en rende als een idioot in het pikkedonker richting de openbare sanitaire voorzieningen. Tot ik ineens een ondefinieerbaar geluid hoorde... Van dichtbij klonk een eng soort gemompel met gilletjes. En precies toen ik een van de weinige lantaarntjes onderweg passeerde schrok ik me het apezuur toen ik van dichtbij ineens het mismaakte gezicht van een oudere man zag. 
Ik deed het nog net niet letterlijk in mijn broek, maar gilde en rende zo hard als ik kon terug naar onze caravan.

Toen ik daar het verhaal vertelde zeiden mijn ouders dat het waarschijnlijk de 'papiertjesprikker' was geweest die ik was tegengekomen; een geestelijk en lichamelijk zwaar gehandicapte goeierd die op de camping wat simpele klusjes deed (en dus blijkbaar ook in de avonduren). Inderdaad kwamen we hem ook in de weken erna wel eens tegen op het kampeerterrein. Hij kon niet praten en had een gezicht dat leek op het engste griezelmasker, maar hij deed inderdaad geen vlieg kwaad. Wanneer ik mensen wel eens 'zo, die moet je ook niet in het donker tegenkomen' hoorde zeggen, wist ik uit eigen ervaring dat ze gelijk hadden.

Ik moest aan dit voorval denken toen we een paar werken terug op de boot naar Engeland zaten en Bastiaan toen we net in onze hut waren aangekomen nog even terug naar het autodeck wilde om nog wat te gaan halen. Ook hij kwam toen weer snel terug gelopen, omdat hij onderweg was aangesproken. Een flink dronken Engelsman had hem 'where can I find my way to the boat?' gevraagd, waarop Bastiaan had geantwoord 'you are ON the boat'. Hoewel dat de man enigszins gerust stelde, bleef de waggelende kerel mijn zoon aanspreken waarop deze besloot maar vlug naar onze hut terug te keren. Dat vonden wij een wijs besluit, want statistisch is bewezen dat een Engelse bierdrinker eerder een vlieg kwaad doet dan een goedaardige papiertjesprikker...

Heroes

Deze week las ik in de krant dat The Rolling Stones vijftig jaar bestaan en er stond een foto bij van het concert dat ze in de zomer van 1982 - dus precies dertig jaar geleden - in De Kuip hadden gegeven. Die foto bracht herinneringen bij me naar boven, want ik was erbij toen deze 'heroes' uit de jaren zestig en zeventig die warme junidag optraden in het Feyenoord-stadion.

Het voorprogramma, met de toen populaire J. Geils Band, was al fraai.  Maar het feest barstte pas echt los toen de Stones zelf startten met 'Under my thumb'. Tussen de nummers door spoot Mick Jagger het publiek met een enorme waterstraal nat, om ervoor te zorgen dat men niet oververhit raakte.
Geweldig vond ik het eerste stadionconcert dat ik bijwoonde, en wat waren die (in mijn ogen toen al) ouwe muzikanten nog fit! Vooral Mick Jagger zelf bleef maar heen en weer rennen over het inmense podium. Tsjonge, en die vent was toch al bijna veertig. Eigenlijk al te oud voor een rockster, vonden we toen. Dit zou dan ook wel de afscheidstournee van 'The Greatest Rock and Roll Band in the World' zijn...

Het was de tijd dat er nog veel concerten in De Kuip plaatsvonden. Zo was ik een jaar later met vriend Jos en onze toenmalige vriendinnen bij een optreden van zo'n andere held. David Bowie deed het Feyenoord-stadion aan met zijn Serious Moonlight Tour. Wat me daarvan vooral nog bijstaat is dat de vriendin van Jos niet lekker werd tijdens het enorme gedrang na afloop van het concert. We zijn toen snel een taxi ingedoken (naar andere wachtenden roepend dat dit een spoedgeval was) en verzochten de chauffeur ons naar een rustiger oord te brengen. Vriend Jos ging voorin zitten en ik zat tussen zijn flauwvallende en mijn bezorgd kijkende vriendin. De chauffeur keek regelmatig in zijn achteruitkijkspiegel wanneer hij gezucht en gekreun hoorde en vroeg zich af wat er toch allemaal gebeurde op de achterbank. Maar de Bowie-hit 'Heroes' echo-de weliswaar nog door mijn hoofd; ik was niet zo'n held en deed ik niet meer dan opletten of ze bleef ademen. Verder hield ik mijn handen thuis, al was het maar om te voorkomen dat ik van links óf van rechts een 'hiero!' voor mijn kop kreeg.

Achteraf bleken het zware hyperventilatieaanvallen te zijn geweest, waar ze al wel vaker last van had gehad, en is alles goedgekomen. Maar wanneer ik David Bowie op de radio hoor moet ik nog vaak aan die bizarre avond denken. Wanneer ik de Stones hoor denk ik aan de toen door de loeihete Kuip rennende Mick Jagger. Hij wordt volgende maand 69 jaar en hij zal wel nooit meer optreden het Feyenoordstadion. Dat ligt overigens meer aan het oude stadion dan aan hem. Van al die decibellen zou de staalconstructie in elkaar zakken en zouden de muren afbrokkelen. Dan staan er niet alleen Rolling Stones op het podium, maar denderen er ook rollende stenen vanaf de tribunes naar benee...