donderdag 31 mei 2012

Inspiratie

Het lukt me niet altijd even snel om een onderwerp te vinden waarover ik het in mijn weblog kan hebben. Soms is de inspiratie er gewoon niet of heb ik mijn creativiteit en tijd hard nodig voor andere zaken, zoals het schrijven van een boek over de Tweede Wereldoorlog in Dordrecht of het monteren van een film van het Schoolkamp van Bastiaan van een paar weken terug.

Dus ben ik net in mijn lunchpauze met mijn Samsung Galaxy Tab onder mijn arm een rustig plekje gaan opzoeken in de hoop dat de inspiratie kwam. Zittend in het gras langs de Maasboulevard denk ik ondertussen na of ik iets zal schrijven over de indrukwekkende begrafenisplechtigheid van mijn baas van afgelopen zaterdag.

Of over ons bezoekje van maandag aan onze vroegere buren die in het landelijke Ossendrecht wonen, met een enorme lap grond om het huis voor hun paarden, kippen en andere dieren.
Maar nee, het wil niet echt vlotten, realiseer ik me terwijl ik schepen voorbij zie dobberen en ik aan de overkant achter de Erasmusbrug mijn toekomstige kantoor almaar hoger zie groeien. 

Naast mij zitten en liggen mannen en vrouwen, jongens en meisjes te genieten van het mooie weer en het uitzicht. Potverdorie, dat ga ik ook doen. Weg met die Galaxy Tab! Dan maar geen nieuw tekstje op mijn weblog deze week...

donderdag 24 mei 2012

Cor

'Je zou toch eens wat tactischer moeten zijn met opmerkingen tegen vrouwelijke collega's', hadden we hem al meerdere malen gezegd. Had er een een nieuw jurkje gekocht, dan riep hij 'wat een smurfenjurk' en had iemand van de afdeling communicatie twee modieuze (?) knotjes van haar haar gedraaid, dan vergeleek hij ze in het bijzijn van anderen met Mickey Mouse. En er was die keer dat hij er een wilde plagen door haar jas in een kamer aan de andere kant van de gang te hangen, natuurlijk met de bedoeling om wanneer ze zich serieus ging afvragen waar haar jas toch was heus te zeggen dat hij die had verhangen. Ware het niet dat hij na een poosje zijn verhang-grap vergeten was en - dus zonder haar te waarschuwen - naar huis was gegaan. Om over de vele seksistische opmerkingen hier maar te zwijgen.

Het was vaak lachen geblazen, ook tijdens momenten dat hij besloot inderdaad tactischer te opereren richting het vrouwelijk geslacht. Zoals tegen die collega die geheel tegen haar gewoonte in een rok in plaats van een broek had aangetrokken. 'Leuke rok heb je aan' had hij gezegd, waarna ze naar hem toe kwam lopen en een hak op zijn voet plantte. Ze ging ervan uit dat hij eigenlijk wilde zeggen dat ze lelijke knieën had.

Deze en vele andere voorvallen zijn begin dit jaar in het boekje 'Cor is Cor' verzameld en hebben we op 14 februari aan de hoofdrolspeler zelf overhandigd. Mijn baas Cor was al anderhalf jaar ziek en nam met een zeer druk bezochte feestelijke bijeenkomst afscheid van zijn werkzame leven.

Komende zaterdag viert een grote groep mensen zijn leven nóg een keer. Hijzelf kan er helaas niet meer bij zijn. We zullen hem missen; zaterdag maar ook lang daarna.
Sinds afgelopen vrijdag kunnen er geen nieuwe anekdotes aan zijn boekje meer worden toegevoegd...

donderdag 17 mei 2012

Misverstand

We hebben het denk ik allemaal wel eens meegemaakt, als kind. Dat je bijvoorbeeld wandelend in de stad of in het park dacht dat je je vader of moeder een hand gaf, maar dat het iemand anders bleek te zijn wiens arm je vastgreep. Je keek omhoog en zag niet het gezicht dat je verwachtte, maar een wildvreemd iemand. De wildvreemde begreep zo'n misverstand al snel, lachte dan vriendelijk en zei dan iets van 'ik ben je pappa niet hoor, die loopt daar'. Ach, wat voelde zoiets raar en eng. Na de shock schaamde je jezelf een beetje, maar achteraf kon je er - samen met pappa of mamma - toch wel weer besmuikt om lachen.

Een paar dagen terug was ik met twee vrouwelijke collega's in de kantine van het Rotterdamse stadhuis. Ik eet niet elke dag in de kantine, maar soms is het wel lekker om daar even een vette hap portie gezonde vitaminen te nuttigen. Na kort in de rij bij de kassa te hebben gestaan ging ik alvast aan een tafeltje zitten. Ik wilde net de kaassoufflee appel van mijn bordje pakken toen ik de dames hoorde lachen bij de kassa.

Bij ons tafeltje aangekomen vertelden ze me dat een van hen een 'kalende' man in de rij voor de kassa had zien staan, met - naast wat andere zaken - twee gekookte eieren op zijn bord. Ze was in de veronderstelling dat ik het was, stootte hem aan en zei gekscherend 'zozo, twee eieren, ben je wat van plan vanavond?'

Pas toen de man omkeek besefte mijn collega dat ze die 'ontdeugende' opmerking niet tegen mij maakte, maar tegen een lookalike... Hij scheen enigszins rood te zijn geworden en alleen een beetje schaapachtig gelachen te hebben. Maar hij zal ook wel het gevoel hebben gehad dat de vrouwenemancipatie inmiddels toch echt te ver is doorgeschoten...

Ook ik moest natuurlijk lachen om dit genante misverstand, waarbij ik me bijna verslikte in het hapje dat ik net van de kaassoufflee oesters had genomen.

donderdag 10 mei 2012

Woeste hoogten

Wandelen in de streek waar delen van de Harry Potter–films zijn gedraaid, waarover Wuthering Heights is geschreven, waar tv-dierenarts James Herriot dieren weer op de been (of in het hiernamaals) hielp en waar Kevin Cosner’s film Robin Hood Prince of Thieves is opgenomen... dat leek ons wel wat.

Dus bezochten we vorige week The Yorkshire Dales, ergens in het midden van Engeland; ook de streek van de seriemoordenaar The Yorkshire Ripper trouwens...

Onze verwachtingen kwamen volledig uit. We bezochten de toverachtige dorpjes Settle en Malham en reden over woeste hoogten temidden van schapen, stieren, oerossen (and other creatures great or small). 

Ik kan niet anders zeggen dan dat deze rijke streek, met al zijn watervallen en kloosterruïnes, mijn hart heeft gestolen.

Vooraf waren we wel enigszins bevreesd over het beruchte Engelse weer, maar dat viel eigenlijk reuze mee. De echte lente laat dit jaar tot op heden heel West-Europa - en dus ook Engeland – in de steek, maar we hebben bijna geen regen gehad tijdens ons verblijf in de Yorkshire Dales. Soms wandelden we lekker in het zonnetje, maar op andere momenten kon het ook goed fris zijn. Het was danook regelmatig jasje aan - jasje uit en ritsje dicht - ritsje open. Ik voelde me soms net de Yorkshire Zipper.

donderdag 3 mei 2012

Vloed

De nacht van maandag op dinsdag brachten we door op The Pride of Rotterdam, het cruiseschip dat ons naar Hull bracht voor een kort weekje Engeland.We sliepen in een luxe cabine met zeezicht, hetgeen er in de praktijk op neer kwam dat wanneer we naar buiten keken we een zwarte zee en lucht zagen. Maar toch heeft het wel wat hoor, zo'n nacht op zo'n schip op het water. Een hapje in het restaurant, en drankje aan de bar met pianomuziek en uitwaaien op het Sundeck (hoewel ons niet duidelijk werd waar die naam vandaan kwam). Ondanks de kleine schommelingen hebben we prima geslapen en reden we 's morgens (aan de 'goede' kant van de weg) naar het schilderachtige York.

Ook de tweede nacht brachten we eigenlijk door op het water. Dat was niet zo gepland, maar het hotel dat ik had geboekt leek op internet aan het water, maar bleek in de praktijk in het water te liggen. Vanwege de vele regenval in Engeland in de afgelopen maand was sprake van flinke overstromingen. De kade bij het hotel was volledig ondergelopen en de parkeergarage niet te gebruiken. 'Flood' stond overal op borden op straat.

's Avonds gingen we – na een bezoek aan de York Minster kathedraal – eten in een restaurant aan de overkant van het water en zagen we aan de kletsnatte muren van het hotel dat het water eerder op de dag bijna twee meter hoog had gestaan.

De serveerster toonde ons de menukaart en nadat Wilma en ik onze bescheiden bestelling doorgaven koos Bastiaan voor een Ultimate State Burger, een naar later bleek complete hamburgertoren. Het was voor onze (al lang niet meer zo) kleine man een hele forse maaltijd. Dit was een complete caloriebom. Nou ja, misschien is dat wat overdreven, maar kijkend naar de snelstromende rivier naast het restaurant, kan wel gesproken worden van een overvloedige maaltijd.