Windows

Nog niet zo lang geleden realiseerde ik me ineens dat ik al bijna vijf jaar elke week een stukje op mijn weblog schrijf en dat ik dus ongeveer bij 250 stukjes zou zitten. Wat zou het chic zijn om die 250 creatieve uitbarstingen te bundelen in een heus boekje!

Maar hoe maak je zo’n boekwerk? Ik besloot een duik te nemen in het world wide web en kwam enkele websites tegen van bedrijven die boeken vormgeven en drukken. En voor ik het wist raakte ik bijna verstrikt in de vele keuzes die er gemaakt moeten worden (omvang, dikte, papier, opmaak, omslag en ga zo maar door…). Pff, ingewikkeld allemaal. Ik besloot het maar op de lange baan te gooien.

Een paar weken terug werd ik geïnterviewd door iemand die een boekje zou gaan maken over het hoofd van mijn afdeling, die helaas om gezondheidsredenen heeft moeten stoppen met werken. Na relevante en vooral leuke voorvallen met hem tegen haar te hebben verteld, vroeg ik haar waar ze het boekje liet fabriceren. Dat liet ze doen door een bedrijfje in Capelle aan den IJssel, zei ze me. ‘Da’s toeval, want daar woon ik’ antwoordde ik.

Enfin, laat ik het verder maar kort houden. Het kwam er uiteindelijk op neer dat in dit geval mijn zoektochten op het world wide web niet nodig waren geweest.

Zittend achter mijn bureau had ik niet Windows moeten opstarten, maar had ik door mijn eigen windows naar buiten moeten kijken. Schuin tussen twee huizen door kijk ik dan op een klein bedrijventerrein, en een van de eerste bedrijfjes die je daar tegenkomt, verzorgt onder meer druk- en printwerk.

Braadpandiner

Met enige regelmaat krijg ik thuis een fantasierijke maaltijd onder mijn neus geschoven. ‘Ik heb maar wat staan prutten’, zegt Wilma dan meestal, maar het smaakt altijd naar meer… Vooral in combinatie met rijst weet ze allerlei smakelijke varianten op tafel te toveren. Toen ik laatst over zo’n bord gebogen zat (o nee, buigen mag natuurlijk niet, dat zijn geen tafelmanieren) schoot mij ineens een fenomeen uit begin jaren zeventig te binnen: het Duyvis braadpandiner.

In de tijd dat in Nederland exotisch eten nog niet veel verder ging dan een bord macaroni met van die vierkante blokjes Smac-vlees, veroverden ineens verschillende kleurrijke dozen de schappen in de (toen nog kleine) supermarkten.

Want er waren verschillende varianten, hoewel ik me nu alleen nog het oud-hollandse en indische braadpandiner kan herinneren. In de grote doos zaten zakjes en blikjes, waaraan gehakt moest worden toegevoegd om daarna in de braadpan verder te bereiden.

Ik kan me vooral die ene keer herinneren dat mijn tante en moeder ergens in de vrije natuur een braadpandiner klaarmaakten, nadat we een lange, warme dag gewandeld hadden in de ‘Chaos de Montpellier-le-Vieux’, nabij Millau in Zuid-frankrijk.

Googelend op internet lees ik dat mensen zich, terugdenkend aan de braadpandiners, vooral een chemisch smaakje herinneren. Dat staat mij niet meer zo bij. Volgens mij vond ik het zeer smakelijk en ik heb geen chemische, maar exotische associaties. Al zal dat laatste misschien meer te maken hebben met de locatie waar ik het at dan met de smaak.

Oor in...

Vorige week kreeg Bastiaan de uitslag van de Cito-toets van groep 8 van de basisschool en bleek dat hij de maximale score van 550 had. Van de 200 vragen had hij er vijf fout, en in de krant stond dat van alle circa 140.000 kinderen er zo’n 4000 met vijftien fout of minder waren.

Ik schrijf dit niet om op te scheppen, maar het maakt ons natuurlijk wel apetrots. En daar waar andere kinderen andere (zoals sportieve) talenten hebben gaat dit hém nou eenmaal gemakkelijk af. Hij hoeft iets maar één keer te lezen of te horen en hij begrijpt en onthoudt het.

Ikzelf heb dat niet. Bij mij gaat het een en ander ook wel het ene oor in en het andere oor weer uit. Afgelopen donderdag bracht onze afdeling een bezoek aan de RoCa warmtekrachtcentrale van Eon. Na wat algemene inleidingen kwam er een enorm technisch-inhoudelijke presentatie, waarvan bij mij uiteindelijk toch maar weinig bleef hangen. Gelukkig bleek ik achteraf niet de enige die halverwege het verhaal was afgehaakt.

Daarna kregen we een rondleiding door de centrale. Voor onze veiligheid kregen we een helm op en werd ons gezegd dat we vanwege de enorme herrie in de centrale oordopjes moesten indoen. Dat zorgde voor enige hilariteit, want de helm paste niet iedereen even goed en nadat we de oordopjes hadden ingeschroefd begon onze Eon-gastheer enthousiast een toelichting te geven op wat we allemaal zagen (maar dus niet hoorden).

Met andere woorden: de informatie kwam nu niet eens mijn oor meer ín. Ze kunnen de bezoekers in het vervolg beter een koptelefoon met info te geven in plaats van oordopjes.

Goh, goed idee van me. En dat terwijl ik toch echt niet met die helm op geboren ben…

Muzikaliteit

Wanneer ik mensen lekker muziek zie maken en zie dat ze daar helemaal in op gaan kan ik daar best een beetje jaloers op worden. Ik had vroeger een collega, een broer van een destijds bekende TV-presentatrice, die helemaal uit zijn dak ging wanneer hij achter de piano plaatsnam en begon te pingelen. Het lijkt me nog altijd geweldig om dat te kunnen...

Maar het zit er gewoon niet in bij mij. De liefde voor muziek is groot, maar verder dan diskjockey spelen bij een piratenzender en incidenteel op een disco-feestje ben ik nooit gekomen. Mijn blokfluitlessen mochten niet baten. Ik kwam - voor zover ik me herinner - niet veel verder dan 'Au Clair De La Lune', en die mooie titel klinkt al fraaier dan het geluid dat ik voortbracht. Het is danook terecht dat mijn lesboekje dat deuntje de armoedige naam 'Het Maanliedje' gaf.

Ook heb ik gitaarles gehad. Privéles zelfs. Van mijn ouders kreeg ik zo'n houten Spaanse gitaar (voor mijn verjaardag, of misschien op pakjesavond) en een paar weken later zat ik met dat ding op schoot een uur lang te klooien in een klein kamertje bij een oude muzikant. Ik moest alsmaar akkoorden leren van die kerel. Ik hoopte op een stukje van een nummer van Santana (Samba Pa Ti) of een intro van Deep Purple (Smoke on the Water), maar bleef wekenlang steken in akkoorden in C en G. Pong djoeng djoeng, pong djoeng djoeng... verder dan dat ging het niet.

Nou ja, na een paar maanden speelde ik een stukje van een nummer van 'The Kingston Trio' uit de jaren vijftig. Hang down your head, Tom Dooley, Hang down your head and cry. Hang down your head, Tom Dooley, Poor boy, you're bound to die... M'n gitaarleraar was inmiddels verhuisd naar een woonboot aan de Dordtse Noordendijk, maar nogmaals: veel deining heeft mijn muzikaliteit niet veroorzaakt. Het kamertje in de woonboot waar ik les had was overigens zo klein, dat ik - om m'n gitaar goed te kunnen vasthouden - eigenlijk het raampje moest opendoen.

Maar m'n oude gitaarleraar liet het raampje angstvallig dicht. Hij was waarschijnlijk nog op zoek naar nieuwe leerlingen en vond mijn gitaarspel niet geschikt als promotiemateriaal...

Haar

Ik loop al een poosje tegen Bastiaan te mopperen dat-ie eens een keer naar de kapper moet. Maar nee, meneer wil lang haar. Dat hebben meer jongens in de klas en dat is hartstikke stoer.

Oké, ik begrijp dat wanneer het over 'haar' gaat ik me in discussies enigszins bescheiden zou moeten opstellen. Wim Kan zei jaren terug al, naar aanleiding van een uitspraak van de toenmalige paus over anticonceptie: 'als je de sport niet beoefent, moet je je ook niet met de spelregels bemoeien'.

Maar toch, ik vind zo'n lekker kort koppie bij die zoon van me veel leuker staan. Aan de andere kant begrijp ik ook dat je zo'n knul ook een beetje z'n eigen gang moet laten gaan op dit soort (uitgegroeide) punten.

En toen ik laatst door een oud fotoalbum bladerde besefte ik dat ik weinig recht van spreken heb. Ikzelf heb ook rondgelopen met een kop lang haar dat alle kanten op stond, niet in de laatste plaats omdat ik m'n het steeds in m'n mondhoeken stopte (verzuchtte hij weemoedig).

Ik moet dus gewoon ophouden met zeuren erover. Bij mij is het tenslotte uiteindelijk ook eeeeh... goed gekomen...