Blinddoek

Vrijdagavond reden we naar Amersfoort om Bastiaan's neefjes op te halen, die het weekend bij ons kwamen logeren vanwege zijn verjaardag. Bastiaan zelf wist van niets, ook niet toen we al onderweg waren.
Eerder op de dag had Wilma hem gevraagd of hij geblindoekt de straten in onze wijk zou herkennen, wanneer hij in de auto zat. Na zijn bevestigende antwoord zouden we 's avonds de proef op de som nemen, wanneer we naar het winkelcentrum gingen.

Dus zat onze zoon die avond geblinddoekt achterin in de auto, waarbij hij ons vertelde in welke straat we volgens hem reden. ''Dan ga ik het je nu moeilijk maken'' zei ik hem, ''want ik rij een andere route dan normaal". En toen we op de snelweg zaten stelde Wilma voor om naar een ander winkelcentrum (Alexandrium) te gaan. Bastiaan vond het allemaal best, ook nadat ik zei dat ik de afslag Alexandrium had gemist. "Weet je wat?", zei Wilma "we gaan naar IKEA in Utrecht!". "Is goed", zei Bas, die inmiddels alle gevoel voor richting en tijd kwijt was,maar de blinddoek persé wilde omhouden. "Hoe lang zitten we nu al in de auto?", vroeg hij na een dik half uur. "Een kwartiertje of zo.." antwoordden wij.

En toen we weer een half uur later in Amersfoort de straat van z'n oom en tante indraaiden, deden we alsof het de parkeerplaats van IKEA was. "Vind je het niet raar om met een blinddoek op de IKEA-parkeerplaats te lopen?" vroegen we nog. Dat maakte hem allemaal niet uit.

Blijkbaar speelden we het allemaal geloofwaardig, want pas toen hij het huis van z'n neefjes binnenstapte kreeg hij argwaan. En toen hij hoorde van de logeerplannen was de verrassing groot!

Na een weekend vol kussengevechten, pannekoekeneten, wii-en, films kijken en meer van dat soort lol reed ik zondagavond wéér richting Amersfoort, met drie doodmoeie jongens op de achterbank. De nieuwe CD van Bruno Mars stond op maximaal volume en de drie jongens zaten uit volle borst mee te zingen.

Hartstikke gezellig hoor. Maar tijdens onze rit op vrijdag zag Bastiaan niks; na onze rit op zondagavond hoorde ik helemaal niks meer...

Jaaroverzicht

Wanneer ik aan het eind van een jaar al die terugblikken op de voorbije twaalf maanden zie op tv en in de kranten, vraag ik me - terwijl ik kijk naar het vuurwerk dat anderen afsteken - altijd af hoe het jaaroverzicht van het volgende jaar er uit zal zien. Begin 2011 had ik niet bedacht dat ik twaalf maanden later bij het jaaroverzicht instortende kernentrales en radioactieve zeeën zou zien. Of een dooie Ghadaffi en een ouwe tv-kijkende Bin Laden, voor hij werd omgebracht. Ook had ik nooit kunnen bevroeden dat een Noors eiland en een winkelcentrum in Alphen aan de Rijn dieptriest voorpaginanieuws zouden worden.

Twee-en-een-halve week geleden begon 2012 met eeen schone lei. De krant- en beeldarchieven van dit jaar waren nog helemaal blanco. Inmiddels is het 19 januari en stapelt het materiaal zich alweer op. Zo ligt er een enorm cruiseschip gekanteld onder water bij Toscane, omdat de kapitein een paar rotsen vlakbij de kust over het hoofd hadgezien. Toch ook iets waarvan we, honderd jaar na het zinken van de Titanic, dachten dat we dat nooit meer zouden meemaken...

Het is maar goed dat we al de zekerheid hebben dat we eind 2012 terugzien dat dit jaar de eurocrisis zal zijn beëindigd, dat Oranje europees kampioen is geworden, de Olympische Spelen in Londen een groot succes en dat Jan Smit een uiterst succesvol duet heeft opgenomen met mijn vandaag jarige zoon Bastiaan (zie foto).

Als ik het overigens goed begrijp moet men de jaaroverzichten van 2012 voor 20 december publiceren en uitzenden, want de Maya-kalender leert ons dat het daarna sowieso geen zin meer heeft...

Parkeerticket

‘Ah, da’s makkelijk’, dacht ik vorige week toen ik na het nemen van de afslag in een keer de ruime parkeergelegenheid van de nieuwe schaatshal in Dordrecht opreed. Geen slagboom die eerst open moest, geen knop om in te drukken voor een ticket; ik kon zo doorrijden.
Maar toen ik even later allemaal mensen bij zo’n grote gele betaalautomaat zag staan ging ik twijfelen. Ik liep terug naar de ingang en zag opeens dat er wel degelijk een paal met knop en tickets stond én een slagboom (die nu weer naar beneden was gegaan, maar net blijkbaar open had gestaan).

Ik drukte op de help-knop op de paal en deinsde verschrikt achteruit toen ik een mijnheer keihard in een microfoon hoorde gillen. Hij was totaal onverstaanbaar, maar nadat ik hem een paar had gevraagd zachter te spreken wist hij me uiteindelijk duidelijk te maken dat ik hem bij mijn vertrek later op de middag nog maar eens moest oproepen met de help-knop van de grote gele betaalautomaat.

Dus schoof ik zo’n twee uur later aan achterin de rij van de twee betaalautomaten. Daar heerste een melige sfeer, omdat een mijnheer vooraan de help-knop had ingedrukt en diezelfde gillende, onverstaanbare parkeermedewerker aan de lijn had. Op de vraag ‘wat zegt u?’ reageerde deze met nóg harder gillen.

Bovendien zat de man blijkbaar zo vol adrenaline, dat hij vergat het knopje van zijn microfoon ingedrukt te houden, waardoor hele stukken van zijn aanwijzingen wegvielen.

Ik zuchtte, want wist wat mij straks te wachten stond. En inderdaad: het spektakel herhaalde zich nadat ook ik de help-knop had ingedrukt, tot grote hilariteit van mijn mede-lotgenoten in de rij. Het mannetje aan de andere kant begon steeds fanatieker in de microfoon te gillen en er was steeds minder van te verstaan. Een mijnheer naast mij dacht dat het luidsprekertje op mijn betaalautomaat misschien niet goed was en stelde voor het bij ‘zijn’ automaat te proberen. Maar ook daar was alleen maar onverstaanbaar gegil hoorbaar. Ik besloot ijskoud te blijven reageren, wat me goed lukte na het bezoek aan de ijshal. Uiteindelijk zag ik een bedrag verschijnen in een venstertje, stak ik m’n chipcard in de automaat, tikte ik op ‘ja’ en kreeg ik een ticket.

Terwijl ik wegliep vroeg ik de wachtende in de rij nog wel even allemaal te zwaaien naar de camera’s van Bananasplit, voor alle zekerheid…

Afdingen

Half november kochten we bij de electronica-gigant Saturn een Samsung Galaxy Tab (met beschermmapje), een Wii-spelcomputer, enkele Wii-spellen en een 'uDraw' (een digitaal tekenpallet) dat in combinatie met het spel Pictionary voordelig werd aangeboden. Toen we met al die spullen in onze handen bij een verkoper stonden, schoten mij de verhalen van kennissen tebinnen over wat zij allemaal succesvol afdingen op de prijs. Ik nam me voor dat ook eens te doen. Maar wat ik ook probeerde, de verkoper liet mij zien dat de Saturn-kassa hem geen mogelijkheid gaf te prijzen te verlagen. Nou vooruit dan, uiteindelijk mocht ik het beschermmapje van de Galaxy Tab meenemen voor € 20 in plaats van € 40.

Na het afrekenen spraken Wilma en ik af dat een aantal zojuist aangeschafte dingen pas met de kerst (dus pas over anderhalve maand) zou worden uitgepakt.
Vlak voor de kerst zag ik bij toeval de uDraw met het Pictionary-spel in een andere winkel staan voor € 50 euro; € 30 euro lager dan wat we in november hadden betaald.

Ik besloot thuis de aankoopbon op te zoeken en te kijken of ik het ding kon terugbrengen bij Saturn. De verpakking was immers nog niet open geweest. De bon vond ik snel, maar tussen alle electronica-spullen en games op de bon trof ik nergens de uDraw aan. Wél het op de doos vastgebonden Pictionary-spel van     € 25. Waarschijnlijk is bij de kassa de streepjescode van Pictionary gescand, in plaats van die van de uDraw.

Misschien moet ik dat afdingen in de toekomst maar laten, en gewoon hopen op af en toe een mazzeltje.