Keukenvlijt

Kookprogramma's als 'Masterchef' en 'Herrie in de keuken' (en andere programma's waarvan de naam me is ontschoten) scoren op dit moment. Mij zegt het allemaal niet zo veel, maar Wilma kijkt er graag naar. En hoewel ik al niks te mopperen had over haar kookkunst, inspireert het geploeter in de TV-keukens haar.

Natuurlijk krijg ik niet elke dag een bord voor m'n neus dat zo zorgvuldig is opgemaakt dat de gemiddelde chef-kok er een puntje aan kan zuigen, dat spreekt voor zich. Maar afgelopen week, op eerste kerstdag (en vooral tijdens de voorbereidingen op de dag ervoor) vierde de creaticiteit in onze keuken hoogtij.

Dat resulteerde in een feestelijk uitziende eettafel en een zeer smakelijk kerstdiner. Ook onze gasten konden hetgeen dat was opgediend zeer waarderen, op de jongste na. Dat is er een van het type 'wat de boer niet kent, dat eet hij niet'. Maar, ook wat dat betreft leren we van de TV. Wanneer het eten iemand niet bevalt, dan neemt-ie maar een boterham. Niet met vlokken, maar met chocoladepasta in dit geval...

Hapjes

Vorige week at ik met mijn zus een hapje bij een Japans Sushi, Seafood & Grill-restaurant in Zwijndrecht. De eetgelegenheid heet ‘Restaurant aan de Maas’, al klinkt dat niet erg Japans. Ze hadden het beter Yahtzee kunnen noemen, want dat komt ook enigszins overeen met het concept ‘All you can eat’. Op tafel tref je naast de menukaart een ook soort Yahtzee-papiertje aan, met 5 kolommen waarop je telkens 5 ‘Japanse tapa’s’ kan aanvinken. Allebei mochten we dus vijf keer vijf hapjes bestellen.

Vooraf werd ik al gewaarschuwd dat het al met al – ook omdat je van elkaars hapjes mee-eet - een hele hap is. Ik ben een flinke eter en dacht dat dat wel zou meevallen, maar ondanks dat besloten we onze eerste gang te laten bestaan uit drie in plaats van vijf gerechten.

Bij de tweede ronde deden we weer voorzichtig aan (weer drie stuks) en na een derde rond van drie hadden we genoeg.

Maar wat wil je ? Al die vis- en vooral vleeshapjes liggen best zwaar op de maag, ookal zijn het maar kleine beetjes. Voor mij is alleen maar nog duidelijker geworden dat het helemaal niet nodig is dat die japanners nog altijd op hele gróte vissen jagen

Tijdgeest

Afgelopen vrijdag bezocht ik met mijn vader het museum 1940-1945 in Dordrecht. Het museum zit in een vrij klein pand aan de Nieuwe Haven, maar bleek een verrrassend grote collectie te hebben. Het staat stampensvol boeiend materiaal en geeft een goed beeld van de tijdgeest van de oorlogsperiode.

We waren de enige gasten en een van de medewerkers van het museum -een man van 83 jaar- liep met ons mee in de veronderstelling dat wij zijn toelichtingen en verhalen graag wilden horen. Dat gaf ons hetzelfde gevoel dat je wel eens hebt wanneer je een winkel instapt en er meteen iemand in je nek hijgt 'kan ik u misschien helpen?'. Dus nadat de man een aantal zaken had toegelicht zei ik hem (nadat we een paar keer 'interessant.. interessant..' hadden gezegd) dat we hem zouden roepen wanneer we vragen hadden, waarop hij vertrok.

Maar het wachten op ons duurde hem blijkbaar al gauw te lang. Na een poosje kwam hij weer aangestommeld om nog een paar verhalen te vertellen en attributen toe te lichten. Weer zeiden we 'interessant, boeiend' en dat soort beleefdheden en beloofden we hem te zullen roepen wanneer we vragen hadden. We liepen met de trap naar boven en - jawel !! - toen we daar even rondliepen hoorden we zware maar onzekere stappen op de trap dichterbijkomen. Deze keer flink hijgend van het traplopen begon de man voor de derde keer zaken toe te lichten en verhalen te vertellen. Apart was wel dat we toen tot de ontdekking kwamen dat hij in dezelfde buurt als m'n vader had gewoond en dat ze gemeenschappelijke kennissen en herinneringen bleken te hebben.

Al met al was het een interessante middag. Wellicht komen we er nog eens terug om meer tijd te hebben om alles op ons gemak te bekijken. En wanneer we onze oude gids dan weer aan horen komen stommelen duiken we snel ergens onder, geheel in lijn met de tijdgeest van het museum.

Visionair

De film Back to the Future II stamt uit 1989 en schetst de wereld anno 2015. Aangekomen in 2015 willen de filmmakers de kijkers meteen versteld doen staan met een flinke portie science-fiction. Het blijkt namelijk te regenen en Doc - de uitvinder van de Delorean-tijdmachine - kijkt op zijn horloge en zegt dat ze vijf seconden moeten wachten voor het droog wordt.

En inderdaad: vijf seconden later is het droog. "Too bad the post office isn’t as efficient as the weather service", zegt Doc erna nog. Ik weet nog dat ik onder de indruk was van dit idiote toekomstvisioen van de scriptschrijvers.

Maar inmiddels maak ik, vooral in dit regenseizoen, dankbaar gebruik van Buienradar.nl. Elke dag fiets ik naar kantoor en terug, maar ookal wonen we in een nat kikkerlandje, dankzij de moderne technologie kom ik altijd droog over.

En toch gaan juist andere zaken weer veel trager dan we destijds verwachtten. Van mijn vader begrijp ik dat zijn vader in de jaren vijftig al zei dat over twintig jaar iedereen een eigen helicopter of vliegende auto zou hebben. Dat is in 2011 nog niet het geval.

Hoewel: sinds ons vooruitstrevende en visionaire kabinet de maximum snelheid op de snelwegen verhoogd heeft naar 130 scheelt het niet veel meer of we vliegen inderdaad...

Poep en druk

Ik weet dat dit tekstje een rare titel heeft. De woorden lijken hetzelfde te betekenen, maar zo zijn ze nu niet bedoeld.

Vorige week werd onze familie verblijd met een nieuwe aanwinst: ons nichtje Veerle werd geboren. Tijdens ons kraambezoek bleek het om een scheet van een baby te gaan, die heerlijk lag te soezen in ieders armen. Herman Finkers zei ooit dat hij een niet-knappe baby altijd een lief kind noemde om niet te willen kwetsen, maar deze nieuwe aardbewoner was knap én lief. Wat ging er een heerlijke rust uit van dat slapende kleintje...

Haar tweejarige zus Jasmijn was hartstikke zorgzaam voor Veerle, maar was een stuk minder rustig (al kwam dat waarschijnlijk ook omdat zoonlief Bastiaan haar enthousiasme wat aanwakkerde). Op een gegeven moment steeg er een verdacht geurtje op uit de luier van de druktemaker en zei haar moeder dat ze even boven de luier ging verschonen. Tot onze verbazing gaf Bastiaan aan dat hij haar wel zou willen verschonen als hij dat zou kunnen...

Tot zover onze kwaamvisite bij de rustige scheet en de drukke poeperd.

Overigens stond Wilma me vorige week, toen ik net thuis kwam van kantoor, in de keuken uitgebreid allerlei dingen te vertellen (en gebiedt de eerlijkheid me te zeggen dat ik niet meer weet waarover). Aan het einde van haar verhaal stapte ze de keuken uit de hal in om de hond te gaan uitlaten. Dat was voor mij het moment om, nu ik alleen was...(eeeeh, hoe zeg ik dat nou netjes?)...bepaalde spieren te ontspannen.
Een luide 'ppppfffffff' konk vanuit de keuken.
In de hal hoorde ik Wilma antwoorden: 'o, was ik weer te lang van stof !?!?'.
En dat vind ik dan weer leuk. Maar ja, ik lach al gauw om een poep en een scheet...