Tuin

Ik tik dit stukje om half 8 's avonds, zittend in de tuin met de avondzon in m'n nek. En op m'n beeldscherm zie ik vanwege de zon eigenlijk iets te weinig van m'n getikte tekst en veel te veel van het spiegelbeeld van mijn eigen hoofd . Naast mij klettert het fonteintje in de vijver die ik de afgeloen weken - in de spaarzame avonduren en de weekends - heb gegraven, gevuld en ingericht.
En onder mijn blote voeten kriebelt het gras van de verse plaggen (wat lijkt dat eigenlijk een vies woord, of ligt dat aan mij) die ik dit weekend heb aangebracht, nadat ik mijn verzakte tuin een flink stuk heb verhoogd.

Dit geeft een voldaan gevoel. En sinds de tuin is opgeknapt lijkt het bij ons achter soms een beestenboel. Toen ik nog volop met de vijver bezig was kwamen er al twee eenden op inspectie. Inmiddels hebben we vissen, komen duiven en andere vogels drinken en komen katten en reigers kijken of er niks te snaaien valt. Op dit moment ligt vlak voor me onze jack-russel Moos te rollebollen op het gras (waarschijnlijk om de zoden nog wat vast te rollen) én boven het water stikt het van de insekten (muggen?).

Gratis Animal Planet in High Definition en breedbeeld. Vooral dat breedbeeld is wel weer fijn, want nadat ik alle zakken ophoogaarde en de grasplaggen had gesjouwd en gebruikt, had ik het soms even wat minder breed.

Het mooiste, onbedoelde compliment kwam van Bastiaan, nadat ik het gazon had aangelegd. 'Waarom hebben we eigenlijk kunstgras', vroeg hij. Ik begreep het misverstand niet (ik denk dat hij ingezaaid gras echt vind en uitgerolde zoden niet), maar om mezelf een goed gevoel te geven bedacht ik dat de graszoden blijkbaar zo goed zijn gelegd dat het nep lijkt...

Rijstroken

Vorige week las ik in de krant dat er de laatste tijd veel minder files zijn dan gebruikelijk en dat dit het gevolg is van het aanleggen van extra rijstroken. Het komt er dus eigenlijk op neer dat we tegenwoordig niet meer achter elkaar, maar naast elkaar rijden.

Nou, da's dan mooi. Bijzonder is wel dat bij ons in de buurt de file juist wordt bestreden door het afsluiten van een weg. Sinds enige tijd kan er tijdens de spits geen gebruik meer worden gemaakt van 'de dijk' richting de Algerabrug naar Krimpen aan den IJssel en moet al het verkeer over de brede Van Rijkevorselweg en Algeraweg. Het idee erachter is dat het stoplicht vlak voor de brug zorgt voor extra filevorming op de brede doorgaande wegen.

Ach, er is wat voor te zeggen. In ieder geval is het goed dat men wat doet aan al die rijen wachtende en stapvoets rijdende auto's.

Ik kan me nog herinneren dat ik jaren terug achteraansloot bij een lange rij op de dijk, wachtend voor het stoplicht. Achterin de auto zat de toen drie-jarige Bastiaan. 'Papa' zei hij vanaf z'n kinderzitje, 'weet je wat het is als er een rij auto's voor je staat?' 'Nee' antwoorde ik glimlachend, 'wat is dat dan?'. Ik verwachtte een antwoord als 'dat is een file' of 'dat is een vertraging'. Maar nee hoor. Vanaf de achterbank hoorde ik 'dat is kut !'.

Daar moest ik natuurlijk wat boos op reageren, maar hij had wel gelijk...

Kindertekening

In 2004 had ik nog geen weblog, maar schreef ik soms al stukjes over dagelijkse niemandalletjes. Laatst trof ik op m'n harde schijf een stukje aan dat ging over Bastiaan's groep 1/2A van de basisschool. Bij gebrek aan inspiratie deze week plaats ik 'm nu alsnog op m'n blog.

Zoals ieder schoolgaand kind komt ook Bastiaan met enige regelmaat thuis met dingen die hij op school heeft gefabriceerd. Als ik hem eens in de week naar school breng kijk ik in de klas ook altijd nog even goed rond of daar geen kunstwerken van hem tentoongesteld zijn. Soms hangen er ook maaksels op de gang; dat zijn als het ware de kunstwerken die voor een groter publiek toegankelijk worden gemaakt.

 Laatst, op de avond voor weer zo'n 'pappa-brengt-me-naar-school-dag', vroeg ik of er op school nog nieuwe Bastiaan-creaties te bezichtigen zouden zijn. Hij vertelde mij in antwoord daarop dat op de gang een tekening hing die hij had gemaakt van het hele gezin: mamma, pappa, hond Moos, poes Floris en Bastiaan zelf. Nadat hij eraan toevoegde dat mamma heel mooi haar had vroeg ik hem -een beetje naar de bekende weg- of hij pappa's haar ook had getekend. 'Ja', antwoordde Bastiaan, 'aan iedere kant boven het oor drie haren'….



Bastiaan aan het begin van 
z'n 1e schooldag; 20 januari 2004

De volgende morgen ben ik zijn tekening gaan bewonderen. En inderdaad, drie haren aan elke kant; precies zoals hij had omschreven. Ook viel toen op dat de getekende mamma geen armen had en zelf gaf Bastiaan aan dat hij ook haar borsten was vergeten. Wel wees hij mij erop dat de op papier gezette pappa was voorzien van een piemel. En inderdaad, er was iets waarneembaar dat er met wat fantasie voor door zou kunnen gaan.

Tsja, dat had nou weer niet gehoeven... en als het dan persé toch moest.... eeeh.. dit was wel een heel bescheiden streepje, wat Bas daar getekend had. Maar ja, ik troost me maar met de gedachte dat iedereen ziet dat die drie haren boven elk oor er in werkelijkheid ook (ietsje) meer zijn.

Taart

Een kleine twee weken geleden werd ik vijftig en al eerder schreef ik dat mijn familie me verraste met een lang weekend in Zuid-Frankrijk.

Maar daarnaast hebben we de halve eeuw ook gevierd met een etentje in een Italiaans restaurant en werd ik door mijn collega's op kantoor verwelkomd in een uitbundig versierde kamer, compleet met een levensgrote Abraham (wat overigens een nogal morsig exemplaar was, die me die dag voor m'n gevoel al gauw in de weg zat).

De zus van een collega had bovendien een heel fraaie taart gefabriceerd en we hebben ons best gedaan om een zo groot mogelijk deel daarvan soldaat te maken. Dat viel nog tegen. Niet omdat hij niet smaakte (hij was heerlijk), maar omdat ie - vooral dankzij het marsepein - nogal heavy was.

Maar voor dit soort luxe-problemen heb ik altijd snel een oplossing. De taart ging mee naar huis om 'm met ons gezinnetje op te eten. Wilma en Bsatiaan vonden een stukje ervan ook heerlijk, maar omdat ze niet van die taarteters zijn, heb ik de dagen erna 's avonds bij de koffie de rest verorberd van de inmiddels ouwe taart.

Ach ja, 'je bent wat je eet', zeggen ze wel 'ns...