Best practices

Terwijl ik dit tik rijdt een bus me door Genua ‘by night’. Zojuist had ik een etentje met een aantal collega’s uit alle uithoeken van Europa en ik heb het geluk dat de bus me nu bij mijn hotel afzet. Dat hotel ligt namelijk nogal 'uit de richting'; zo’n beetje een half uur wandelen vanaf de locaties waar ik deze dagen vergader, eet en drink.
Nou ben ik niet te beroerd om te lopen hoor, maar ’s avonds heb ik daar na een paar glaasjes wijn toch wat minder zin in. Bovendien valt het niet altijd mee de juiste richting aan te houden. Sinds de TomTom is mijn richtinggevoel ook niet altijd meer wat het geweest is.

Zo liep ik vanmorgen – met het bij de hotelbalie gekregen plattegrondje van Genua opengevouwen in m’n hand – richting de vergaderlocatie, het voormalige stadhuis ‘Palazzo Tursi’ aan de Via Garibaldi. Daar gingen diverse Europese steden vandaag een aantal ‘best practices’ met elkaar uitwisselen; zeg maar een succesvolle aanpak van milieu- en klimaatproblemen in de praktijk.

De Citymap of Genova gaf aan dat ik vanaf de winkelstraat Via della Maddalena linksaf kon slaan, waar een smal straatje me zo naar de vergaderplaats zou leiden. Ik sloeg de hoek om en bevond me meteen in zo’n typisch, schilderachtig Italiaans steegje. Hoog boven me hing wasgoed aan een lijntje dat van de ene naar de andere gevel gespannen was en een eindje verderop stond een jongedame bij de deuringang. ‘Dat doet ze vast om die stoere gozer uit te zwaaien, die een eindje verderop op z’n scooter een shaggie zit te draaien’ dacht ik nog. Totdat me opviel dat de buurvrouw van twee huisjes verderop ook, met haar knie vooruit en haar voet tegen de deurpost leunend, in haar deuropening stond… en verderop stonden nog wat van die dames… Ai, misschien was ik dan wel letterlijk de goede kant opgegaan, figuurlijk gesproken ging dit de verkeerde kant op. Terugdenkend aan slechte ervaringen met duistere praktijken in Athene ben ik met versnelde pas doorgewandeld. Voor de best practices van deze dames heeft Rotterdam me immers niet op pad gestuurd. Ik ben hier namens de gemeente weliswaar om iets op te steken, maar dan wel in de vergaderruimte en niet in het steegje ervoor…

Herinneringen

Afgelopen weekend zat ik – kort nadat ik door mijn familie werd ontvoerd – te lunchen op een stil strand vlakbij Saint Tropez. Terwijl rechts van mij de garçon kwam aanlopen met Moules Frites en een pression, kabbelde links van me de azurblauwe Middellandse zee onder een strakblauwe lucht en voelde ik het warme zand tussen m’n tenen. Zeer binnenkort wordt ik vijftig en dit, zo had mijn zus bedacht, was een uiterst aangename manier om me daaraan te herinneren. 31 jaar geleden vierden we voor het eerst vakantie in deze streek en ook in latere jaren hebben we er prachtige zomers doorgebracht; eerst met ons gezin en later ‘met aanhang’ (zoals dat oneerbiedig heet).

Het werd een fraaie wandeling langs ‘Memory-lane’, nippend aan een glas wijn in het oude dorp Grimaud, kuierend langs de te dure jachten in de haventjes van Saint Tropez en Port Grimaud, maar ook ’s morgens met m’n ouders aan de ontbijttafel en ’s avonds als vanouds kletsend met m’n zus in het stapelbed…

Tsja, niet voor niets ontvangt Rick Felderhoff al jarenlang mensen in de nabijheid van Saint Tropez uit om eens lekker bij te komen en om herinneringen op te halen. Die omgeving nodigt daar gewoon toe uit. Al moet ik erbij zeggen dat onze ‘kampeerbungalow’ iets minder luxe was dan Villa Felderhoff. Maar juist het krakende bed, het knipperende lampje bij de wastafel en het koffiezetapparaat dat alleen lauwe koffie kon produceren haalden de mooiste herinneringen aan onze vroegere kampeeravonturen weer naar boven.

Vies

Nu het al zo vroeg in het jaar mooi weer is eten we af en toe in de achtertuin, in het lekkere avondzonnetje. Zo ook afgelopen vrijdag, aan het eind van de dag waarop ik Bastiaan's school had geholpen met de sportdag.
'Mmm', zei Bastiaan op een gegeven moment, 'lekker, die hagelslag in m'n vanillevla'. En toen ik gekscherend antwoordde dat ik dit keer geen hagelslag in de vla had gedaan en dat het dus wel mieren moeten zijn geweest, die hij had zitten wegkauwen, speelde hij het leuk mee. Hij trok een vies gezicht en pakte een hagelslag/mier van z'n lip. Ik gritste het snel uit z'n hand en stopte het in mijn mond. 'Getver!!', riep hij, 'dat had ik in m'n mond!!'.

Ik zei dat dat toch moest kunnen bij m'n eigen zoon en Wilma refereerde eraan dat m'n broer in z'n jonge jaren ook snel vies was van dat soort dingen. Die zou bijvoorbeeld nooit een hapje nemen van iets dat afkomstig was van het bord van iemand anders.

Toen we het daarover hadden kwam onze Jack Russel Moos naar buiten, die blijkbaar iets te gulzig had zitten eten. Hij liep naar achter in de tuin, kotste daar in het gras en at dat vervolgens smakelijk weer op.

Op gepaste afstand en met met enig afgrijzen zagen we dat gebeuren. 'Daar zou je eens een voorbeeld aan moeten nemen', wilde ik bijna zeggen, maar dat leek me toch wat overdreven...

Bon

Op 30 december moesten we een pakketje afgeven op het postkantoor. Dat lijkt niet zo lastig, maar sinds 'gewone' postkantoren niet meer bestaan, moet je in zo'n geval op zoek naar zo'n winkeltje met een postagentschap. In Rotterdam-Zuid ontdekten we naast de MediaMarkt een klein sigarenzaakje met het TNT-logo. Ik parkeerde de auto en gokte er daarbij op dat er in die paar minuten geen agent langskwam. Het regende en de parkeerautomaat stond best ver weg...
Teruglopend naar onze auto besloten we om toch ook nog maar even de MediaMarkt te bezoeken. Dat werd een onnodig duur bezoekje... Niet omdat we daar wat aanschaften, maar omdat er - zag ik pas de volgende morgen - een parkeerbon onder onze ruitenwisser was geschoven. Uiterlijk 12 maart diende er € 52,50 te zijn overgemaakt aan de dienst der gemeentelijke belastingen!

Enige tijd later las ik een bericht in de krant dat in het centrum van Rotterdam rond 'oud en nieuw' per abuis parkeerbonnen zijn uitgedeeld omdat de parkeermeters daar buiten werking waren gezet vanwege 'vuurwerk-vandalisme'. Mensen die een bon hadden ontvangen maar de parkeermeter niet hadden kunnen gebruiken konden bezwaar aantekenen.

Hier rook ik een kans. Ok, mijn bon ontving ik niet met oud en nieuw, het was niet in het centrum van Rotterdam én ik had helemaal niet gecheckt of de parkeerautomaat het wel of niet deed, maar toch... Wel jammer was dat voor het bezwaar-aantekenen gebruik moest worden gemaakt van een standaardformulier, waarbij nauwkeurig een aantal zaken moest worden aangegeven (exacte tijd, nummer en lokatie parkeerautomaat enz.). Ik besloot om in plaats van het formulier een heel keurige, maar wel vage brief op te sturen...

Enige tijd later ontving ik de reactie dat mijn bezwaar was gehonoreerd; het geld zou worden teruggestort op mijn rekening. En ik moet zeggen: dat voelt dan toch lekker.

(Nu maar hopen dat de Belastingdienst geen Weblogs leest...)