Leugentje

Liegen is een kunst. Een paar jaar terug had ik me verslapen, prompt op de dag dat ik om 9 uur een kennismakingsgesprek had met de nieuwe directeur. Toen ik me - fietstend naar kantoor - realiseerde dat ik nooit meer op tijd aanwezig zou kunnen zijn, belde ik zijn secretaresse op met het leugentje dat ik te laat op kantoor zou zijn omdat ik m'n lekke band moest plakken. 'Geeft niets' antwoordde ze me, 'hij is er zelf ook nog niet'. Nu kon ik tenminste minder gehaast m'n fietstocht vervolgen.

Vlak voordat ik daarna de kamer van de directeur wilde binnenstappen vroeg de secretaresse 'én? is het gelukt?' en pas nadat ik haar met een blik van 'waar heb je het over' had aangekeken besefte ik dat ze het over het plakken van de band had. 'Jaaah' antwoordde ik, 'maar het viel niet mee...'.
Ik heb dus gewoon een te slecht geheugen om goed te kunnen liegen.

Vorige week woensdag werd Bastiaan elf. En nadat hij 's morgens op school had getrakteerd en 's middags naar het zwembad en McDonalds was gegaan werd het 's avonds - met een kamer vol visite - toch wat later dan gedacht. Geheel tegen de gewoonte in belde Wilma de volgende morgen de concierge met het leugentje dat Bastiaan 's nachts misselijk was geworden van het vele snoepen en dat hij een paar keer had gespuugd.
Toen hij de dag daarna uitgerust en wel weer naar school ging adviseerden we hem om tegen de meester datzelfde verhaal over de misselijkheid en het spugen te vertellen.

Al op de gang riep de meester hem toe 'zooo, dus jij hebt maar eens lekker uitgeslapen na je verjaardag...!' Daar ging Bastiaan's ingestudeerde tekstje. 'Eeeuuh, ja meester...' was alles dat hij kon uitbrengen.
Wel of niet kunnen liegen is volgens mij genetisch bepaald.

DFC

Ik kijk vrijwel altijd naar Voetbal International op RTL7. Fascinerend toch hoe drie of vier mannen urenlang kunnen ouwehoeren over zoiets onbenulligs als 22 man die naar een bal of elkaar trappen.

Tijdens een DFC mix-toernooi in 1983 heette ons
elftal Everton

En wanneer ik René van der Gijp fantiek tekeer zie gaan denk ik met enige regelmaat aan vroeger, toen ik als jochie van zeven met hem bij het Dordtse DFC voetbalde. Van der Gijp was toeen al een grote naam, vooral vanwege zijn oom Cor en vader Wim, die in het Nederlands elftal hadden gespeeld. En die branie had-ie toen al. Hij stond bekend om zijn voetbaltalent, maar ook om zijn grote mond en zijn geintjes.

Hij is net als ik in april 1961 in Dordrecht geboren, maar verder houdt elke gelijkenis op hoor (hoewel onze haardracht ook overeenkomt). Zo was hij een begenadigd voetballer en dat kon van mij niet gezegd worden. Ik speelde leuk mee. Hoewel: de eerste jaren had ik meer belangstelling voor de bloempjes die op het veld stonden dan voor de bal die er overheen rolde...
En later, toen hij regelmatig uitblinker was bij Sparta, zat ik eigenlijk al in een bierelftal voordat ik zelf bier dronk. En toen ik daarna, vooral op zaterdagavond, wél de bloemetjes buiten ging zetten, stond ik zondagmorgen regelmatig nog aangeschoten of met een kater op het veld. En dat terwijl Van der Gijp inmiddels bij PSV en in Oranje speelde.

Toen ik twee jaar terug naast hem stond op een receptie, nadat hij een presentatie had gegeven voor de gemeente Rotterdam, dacht ik er even aan hem aan te spreken op ons gezamenlijk verleden bij DFC.

Ik heb het maar niet gedaan, want het zou best mogelijk kunnen zijn dat hij mijn onnavolgbare voetbalacties - nadat hij met onder andere Gullit en Koeman speelde - toch is vergeten...

Eén keer is leuk

Met de kerst kreeg Bastiaan van ons een box met alle afleveringen en de twee speelfilms van mister Bean. Hij kende lang niet alles van mister Bean en vond de afleveringen die hij wél had gezien erg leuk.

Wilma en ik kijken mee en hebben er ook lol om. Toch zijn er ook scenes die eigenlijk alleen maar leuk zijn om één keer te zien. Een tweede keer zijn ze té voorspelbaar. Maar naar de meeste afleveringen kan ik nog steeds met genoegen kijken. Natuurlijk zijn er zat mensen zijn die dit soort humor verschrikkelijk vinden en is dat hun goed recht, maar ik vind het geklungel waarschijnlijk zo vermakelijk omdat ik mezelf er soms ook wel een beetje in herken.

Ik voelde me bijvoorbeeld een soort Bean toen ik - alweer een poos terug - bij een afscheidsborrel was van een man die ik eigenlijk een eikel vond. Maar met de organisatie waar hij werkte deden we veel zaken, dus bij deze receptie kon ik uit goed fatsoen niet ontbreken. Na een geforceerd vriendelijk gesprekje en de overhandiging van een envelop met inhoud liep ik naar de tafel met cadeau's. Tussen de flessen wijn en vazen met bloemen lag een DVDtje met op het hoesje een foto van de afscheidnemer. Iemand die naast me stond vertelde dat op die DVD gefilmde afscheidsgroeten van zijn naaste collega's stonden. Het was vanmiddag op de afdeling vertoond en hij had het erg leuk gevonden.

Toen ze verder liep pakte ik het DVD-hoesje op en maakte het open. Dat ging nogal stroef en toen het uiteindelijk wel openklapte vloog het DVDtje eruit en zwierde het als een frishbee onder de tafel. Schichtig keek ik om me heen en zag ik dat niemand het gezien had. Ik dook snel onder de tafel om de DVD te pakken, blies het zand en vuil eraf en stopte hem weer in het hoesje. 'Pfff, als-ie het nog maar doet', dacht ik... Zo onschuldig mogelijk kijkend legde ik daarna de DVD terug tussen de andere cadeau's, waarna ik enigszins gehaast naar de bar liep om met m'n collega een pilsje te pakken.

Naast ons hoorde ik anderen enthousiast vertellen over de leuke afscheidsgroeten op de DVD. Ik nam een slok en hoopte dat het feestvarken het best leuk had gevonden om die filmpjes één keer gezien te hebben, maar dat ze toch te voorspelbaar waren om ze thuis nog een keer te bekijken....

Spits

Vrijwel elke dag neemt de meester van Bastiaan een exemplaar van het gratis krantje Spits mee naar de klas. Het is een mooie aanleiding om wat nieuws-items met de klas te bespreken en geeft nieuwsgierige kinderen de gelegenheid om het - tussen de lessen door - door te bladeren. Dat is goed voor de algemene ontwikkeling, zo wordt geredeneerd.

Bastiaan is een van die nieuwsgierige kinderen. Maar hij leest niet alleen de nieuwsberichten. Ook de strips en interessante advertenties worden bestudeerd. En interessante advertenties staan erin, heeft hij ontdekt.

'Hé pa', zei hij laatst tijdens een autoritje, 'weet je wat ik in een advertentie heb gelezen?'

Ik zal hier niet letterlijk herhalen wat hij vervolgens zei, maar het kwam erop neer dat een jongedame aan de heren voorstelde een (nogal plastisch nader omschreven) lichaamsdeel te plaatsen in het orgaan waarmee zij normaliter haar maaltijd nuttigt, waarbij zij de garantie gaf dat het een en ander geheel geledigd zou worden.


Ik stond perplex, reageerde een beetje bozig maar moest toch ook wel lachen... Ik wist niet dat dat soort dingen zo expliciet in die overal gratis te verkrijgen krantjes staan. Ik vraag me af of Bastiaan's meester zich dit wel realiseert. Of moeten we dit zien als maatschappijleer?