Mistral

Het is de telkens terugkerende vraag van Wilma wanneer we op een camping aankomen; hoe draait de zon? Nou draait-ie al sinds een poosje altijd dezelfde kant op, maar toch blijft blijkbaar lastig in te schatten waar hij 's morgens opkomt en waar hij ondergaat.
Ik gebruik altijd stoer mijn mannelijke gevoel voor richting (hoewel ik soms ook flauw antwoord dat het draaien van de zon afhangt van de datum; is-ie even of oneven?) en wijs dan globaal de baan van de zon.

Toen we dat onlangs deden op ons plekje op Domaine des Naiades gaf de buurman aan dat de wind van schuin van voren kwam. Mij leek dat niet zo belangrijk, de windrichting. Dus ik bedankte hem vriendelijk en we trokken ons eigen plan.

Nu we er inmiddels ongeveer een week staan, weten we waarom hij ons wees op de wind. Dagenlang waaide hier de mistral; de in Zuid-frankrijk befaamde warme windstroom. We hebben een schitterend plekje hier, met een fraai uitzicht. Maar omdat we hoog staan aan de rand van een berg, vangen we veel wind.

Dus wanneer een volgende keer iemand me persoonlijke adviezen geeft, sla ik ze niet in de wind. Zelfs al gaat het om de warme wind van mijn buurman.

Vierenzeventig

Het is wat, zo’n zomer zonder WK of EK… Om dat gemis enigszins te verzachten kocht ik onlangs bij De Slegte ‘WK’74, Wij waren de besten’ van Auke Kok. Het al zo’n zeven jaar geleden verschenen boek beschrijft weergaloos de tijdsgeest waarin het Nederlands elftal haar eerste betekenisvolle stappen zette op een mondiaal podium. Een prima boek om ’s avonds in de tuin te lezen, om zo helemaal terug te keren in de sfeer van halverwege de jaren zeventig.
En nu lees ik het bij ondergaande zon op het plekje naast mijn caravan, uitkijkend over de groene heuvels met luxe villa’s in de omgeving van het Zuidfranse Grimaud.

Ik heb inmiddels de succesvolle voorrondes herbeleefd (waarbij ook weer wordt aangegeven dat Nederland zich eigenlijk ten onrechte plaatste voor het WK, omdat een zuiver doelpunt van onze tegenstander België ten onrechte werd afgekeurd wegens buitenspel). Daarna las ik hoe we onze eerste tegenstanders in Duitsland versloegen en hoe we imponeerden met het ‘totaalvoetbal’. Ook het heroïsche en snoeiharde gevecht tegen regerend wereldkampioen Brazilië komt uitgebreid aan bod.

Daarna las ik over het gerucht dat de Oranjespelers het een en ander beleefden met halfnaakte meisjes in het zwembad van het hotel en hoe dit bijna Cruijff z’n huwelijk kostte.

Nu ben ik bijna aan het eind van het boek en staat het 1-1 in de finale. Ik vraag me eigenlijk af of ik het einde nog moet lezen. Misschien is het beter deze zomer maar eens zonder verloren WK-finale te beleven…

Domme beesten

Ik had 'm al wel zien zitten in de struiken. Hij zat te stiekum te loeren naar iets een eindje voor hem en te wachten voor hij kon toeslaan. Vanuit het struikgewas waren twee grote kattenogen gericht op de kikker, die een meter of twee voor hem op het pad zat.

En daar kwam ik net langslopen met mijn nietsvermoedende jack russel Moos. En precies op het moment dat mijn hond - zonder het te zien - over de kikker heenstapte, besloot de kat het groene kwaakbeest te grazen te nemen en sprong hij uit de struiken.

M'n hond wist niet wat hem overkwam, want dacht dat hijzelf werd aangevallen door de kat. Nadat hij van schrik een meter recht omhoog was gesprongen blafte hij het kattebeest een eind van hem vandaan. Die besefte nu pas dat hij niet alleen een kikker, maar ook een hond had aangevallen en ging zich stil zitten schamen voor zijn dommigheid.

Daarbij verloor hij het groene springbeest, dat tussen de vier poten van mijn domme hond zat te shaken, niet uit het oog.
'Wat blijft die kat me nou aankijken ?', zag ik m'n hond denken. Ondertussen besloot de kikker om (kikker)eieren voor zijn geld te kiezen en sprong deze stilletjes onder Moos vandaan de struiken in aan de overkant van het pad.

'Shit' dacht de kat 'die is pleite'. Hij keerde zich om en liep weg. Moos bleef nog even staan om alles in zijn kleine hersenpan op een rijtje te zetten; zonder succes...

Domme hond, domme kat en slimme kikker. O ja, en dom mens. Want het enige wat ik deed was vanaf een afstandje een beetje dom grinneken...

Knappe auto

Lang leve de vooruitgang! De auto die we een paar maanden geleden aanschaften is weer een stuk knapper dan het exemplaar dat we inruilden. Zo heeft onze C4 Picasso bijvoorbeeld achteruitrij-sensoren, die op tijd waarschuwen voor een obstakel achter je auto. Hartstikke handig natuurlijk, maar niet te gebruiken in combinatie met een trekhaak. Dus moest ik gisteren, toen ik m'n caravan uit de stalling ging halen eerst mijn afneembare trekhaak uit de schuur halen en deze onder m'n auto monteren. Ik weet nu al dat ik dat een van de komende jaren ga vergeten. Want auto's worden dan wel handiger, mensen niet...

Zo ging ik eerder deze week materiaal voor in de tuin halen en legde ik (om het gewicht in de auto enigszins gelijkmatig te verdelen) een flinke zak ophoogzand op mijn bijrijderstoel. Toen ik wegreed volgde een luid gepiep en het signaal op m'n dashboard dat die enorme zak naast me zijn gordel om moest doen.

Ook weer zo'n handigheidje. Ik keek het onderuitgezakte geval op de stoel naast me even aan en bedacht of er geen sprake was van een uitzonderingssituatie. Maar toen het gepiep bleef aanhouden besloot ik uiteindelijk de gordel toch maar als zakbeschermer te gebruiken. Want je weet het maar nooit met al die hedendaagse technologie. Voor het zelfde geld treedt - wanneer je niet snel genoeg op de signalen reageert - na twee minuten de automatische schietstoel van de chauffeur in werking..