Op z'n Grieks

Na een lange congresdag in Athene zou er 's avonds voor de deelnemers een excursie naar de oude binnenstad plaatsvinden, maar mijn collega en ik kozen ervoor om met z'n tweeën de stad te doorkruisen. Onderweg stapte ik een McDonalds binnen, op zoek naar de wc. Die was erg smerig en ik moest me in rare bochten wringen omdat ik niet met m'n blote hand, maar met m'n door m'n jas beschermde elleboog wilde doortrekken.

Wandelend door Plaka, de oude binnenstad, werden we wat lacherig. Zo ontdekten we dat de straat waar we liepen ‘Voulis’ heette (voel 'ns) en giechelden we tegen elkaar dat de volgende straten waarschijnlijk Bukis en Nogis heetten, om een beetje in Griekse sferen te bijven. Een oud mannetje met een paar tanden in zijn mond vroeg waar we vandaan kwamen en vertelde dat hij eigenaar was van een cafeetje om de hoek. Het Nederlands bier dat hij daar verkocht moesten we zeker proeven! We wilden er niet op in gaan, maar m'n collega ontdekte een flinke klodder vogelpoep op zijn nieuwe jas en die zou hij dan meteen op het toilet van het cafeetje kunen verwijderen.

Terwijl hij de wc betrad ging ik zitten aan de bar, waar onmiddellijk een - laat ik zeggen - opvallend aanhankelijke dame naast me kwam zitten, die haar hand op m'n knie legde. Achter de bar stond een oudere blonde deerne, die op verzoek van het oude mannetje een half blikje Koetsier-bier (?) voor me inschonk. Ik voelde me flink opgelaten, maar moest natuurlijk wachten op m'n collega, die in het toilet z’n jas stond te poetsen. Toen hij het toilet uitkwam en mijn lieftallige gesprekspartner zag, keek hij me wat verbaasd aan. Na een lichte aarzeling aan zijn kant en wat oogcontact met mij ging hij -weer op verzoek van het oude mannetje - toch ook maar even aan de bar zitten, achter een glaasje waarin de andere helft van het blikje werd ingeschonken. Ook hij kreeg meteen een hand op z'n knie. We besloten uit beleefdheid snel het ons aangeboden glas leeg te drinken en te vertrekken. Op dat moment pakten onze gesprekspartners een ondiep glaasje met onduidelijke substantie achter de bar vandaan. Ze zeiden dat ze graag wat met ons meedronken. Dát was voor mij het moment om aan te geven dat we echt moesten gaan. Mijn bier was inmiddels op en m'n collega nam snel zijn laatste slok. Volgens de dames was dat erg onbeleefd; een volgend blikje bier werd opengetrokken en in onze glazen geschonken.

Ondertussen keek ik om me heen of het mogelijk was snel te vertrekken. Gisteren had ik in m'n eentje door deze buurt gelopen en ik herinnerde me de wirwar van kleine steegjes tegenover dit cafe. We zouden ons hier vrij snel ergens kunnen verstoppen. Toen we aanstalte maakten om op de staan krabbelde de gastvrouw snel ‘45 euro’ op een papiertje. Of we dat dan eerst maar even wilden betalen voor het bier en het drankje dat zij -zo bleek nu - op onze kosten hadden genuttigd. Met m'n collega sprak ik af dat we het na mijn teken op een rennen zouden zetten, maar inmiddels gingen meer mensen zich met ons bemoeien en sloot zich een 'net' om ons heen. Ik besloot het roer om te gooien: ik zou betalen als ik een fatsoenlijke kassabon kreeg. De sfeer werd meteen minder bedreigend. De barjuf liep naar de kassa en overlegde met collega’s hoe ze dit erop moest aanslaan.

Van dat moment maakte ik dankbaar gebruik. ‘RENNEN!!’ riep ik tegen m'n collega en beiden zetten we het op een lopen, kris-kras door de straatjes en steegjes. Ver van het cafeetje verwijderd stopten we bij een stenen trapje voor een huisje en gingen we vermoeid en stijf van de adrenaline zitten. Het moet een potsierlijk gezicht zijn geweest, twee kerels in pak met das rennend door de steegjes. Volgens m'n collega liep ik als John Cleese in Fawlty Towers.

Na de schrik kwam de lach al weer snel terug. Wat een gedoe! Ik raakte wel enigszins verward toen ik ontdekte dat mijn gulp een stukje openstond!! Ik bedacht al snel dat dat door die smerige McDonalds-wc moest zijn gekomen. Na het doortrekken met m'n elleboog (niet echt een 'standaardhandeling') was ik vast vergeten m'n rits goed dicht te maken. Maar wat nou als m'n mede-congresgenoten mij uit een discutabele kroeg hadden zien komen rennen met mijn gulp open en een paar hoeren achter me aan die riepen dat ze nog geld kregen?

Altijd lente

Het is een bekend fenomeen dat mensen met kiespijn ineens minder last hebben wanneer ze de wachtkamer van de tandarts binnenstappen. Maar vorige week zaterdag maakte ik daar een extreme variant van mee.

De dag ervoor kreeg ik, toen ik net naar kantoor gefietst was, een flinke kaakpijn. Na een poosje zakte het weer weg, maar ook na de fietstocht ’s avonds naar huis was het weer raak. Maar dat was slechts een voorbode van wat er ’s nachts komen zou; enorme pijnsteken in mijn kaak. Alleen slokjes koud water verdoofden de pijn tijdelijk. Na ’s nachts tientallen keren naar de koude kraan en de wc te hebben gelopen belde ik ’s morgens de ‘weekend-tandarts’ (alleen voor spoedeisende zaken!!) en maakte ik een afspraak voor kwart over twee. ‘Pfoe, wel laat op de dag’, dacht ik. Al ijsberend door het huis telde ik de uren en minuten, telkens een slokje koud water nemend. In m’n eentje in de auto zat ik te jodelen van de pijn en ook in de wachtkamer had ik het koud water hard nodig om de pijn te bedwingen.

En toen ging de deur van de behandelkamer open en noemde de vrouwelijke tandarts mijn naam. Ik stapte binnen en ging in de stoel liggen. Ze vroeg me waar de pijn zat en ik realiseerde me op dat moment dat ik nergens meer last van had! Van het ene op het andere moment was de pijn weg. Ze heeft vervolgens een hele rij kiezen geprikkeld met een hamertje en met heet en koud materiaal, maar de pijn was weg en kwam niet meer terug. Ook heb ik nog – alsof ik in een aflevering van Bananasplit was beland – gebukt en staan springen, in de hoop dat de pijn na deze inspanningen terugkwam. Nee dus… Uiteindelijk is een foto genomen en ontdekte de tandarts dat m’n verstandskies er niet best uitzag en waarschijnlijk de oorzaak van het probleem was. Besloten werd die dus maar te trekken.

Sindsdien is de pijn niet meer teruggekomen. Maar hoe het nou kan dat de pijn letterlijk ophield toen ik in de tandartsstoel stapte? Ik kan er niet over uit. Ligt het misschien aan het feit dat ik een mannelijke tandarts gewend ben en dat deze mevrouw in het wit de pijn gewoon deed wegsmelten? Het liedje over ‘altijd lente in de ogen van de tandartsassistente’ kennen we, maar in dit geval was het de tandarts zelf die op een regenachtige novemberdag het zonnetje weer liet schijnen…

Traplopen

2009 is het jaar van de verhuizingen. Zelf wonen we nog op ons ouwe stekkie, maar nadat begin dit jaar m'n broer en schoonzus verhuisden, stapte m'n schoonmoeder deze zomer over naar een fraai nieuw appartement en betrok de afdeling waar ik werk vorige week een nieuwe onderkomen.

En komend weekend is het de beurt aan m'n ouders, die de Oude Maas oversteken om 'hun' Dordrecht vanaf de oever van Zwijndrecht te bekijken. Ze verruilen hun te grote gezinswoning voor een mooi appartement met een geweldig uitzicht op de Dordtse binnenstad. Logisch hoor, die verhuizing. Want dat scheelt een hoop kamers schoonmaken die toch nauwelijks meer worden gebruikt. En naarmate de jaren gaan tellen gaat al het traplopen naar je bed, de wasmachine, strijkplank en badkamer je steeds meer tegenstaan. En nou is alles lekker gelijkvloers.

Toch is zo'n nieuwe huis wel wennen. Zo stapte ik ooit tijdens de housewarming van m'n zus, nadat ik buiten was wezen kijken bij de spelende Bastiaan, via de achtertuin bij een wildvreemde buurman van een paar huizen verderop naar binnen. Ik had me even in het huis vergist en in plaats van een volle huiskamer trof ik een in z’n eentje op de bank hangende buurman aan, die zich afvroeg wat ik in z’n achtertuin deed…

Ook andere dingen zijn onwennig. Vorige week had m'n vader z'n sleutel van het nieuwe appartement binnen laten liggen en had hij zichzelf buitengesloten. Omdat hij wist dat hij de schuifpui naar het balkon een kiertje open had laten staan pakte hij een lange ladder van het bouwterrein. Toen hij daarmee vanaf de straat naar z'n balkon klom moet dat er voor de buren - die zo blij zijn dat ze van het traplopen af zijn - toch wel uit hebben gezien als een soort van provocatie...

Poep

Het is alweer een paar jaar geleden dat Nicole en ik met onze Jack Russels Buddy en Moos in het Kralingse Bos wandelden, toen Moos plotseling achter een boom dook en op zijn rug ging liggen rollen. Toen ik hem riep kwam hij aangerend en bleek hij volledig onder de stront te zitten. Poepbruin was-ie, getverrrr.... Ik moest er nog net niet van kokhalzen, zeker omdat ik weleens gehoord had dat honden nooit in hondenpoep zullen gaan liggen rollen. Oké, poep is poep, maar het idee van mensenpoep op m'n hond maakte me helemaal onpasselijk! Nicole probeerde het nog met 'misschien is het een paardedrol geweest', maar ik realiseerde me al snel dat ik nog nooit een paard achter een boom had zien zitten poepen.

En nu? Ik moest wel met die stronthond naar huis, en hij kon zo echt mijn auto niet in. Bij het water aangekomen zei Nicole dat ik hem er gewoon in moest gooien. Maar dat jonge beestje (jonge hondjes worden ook weleens 'poepie' genoemd.. ik weet nu waarom) had nog nooit gezwommen, dus ik kon dat niet over mijn hart verkrijgen. Uiteindelijk probeerde in hem met een hondesnoepje in het water te lokken. Ik legde er een vlakbij de waterkant en die smikkelde hij gulzig op. De volgende gooide ik vlak bij de kant in het water. Moos dacht even 'wat nou?' en rekte zich wat uit om te proberen erbij te komen. Ik zocht een stukje Moos uit waarop geen stront zat en gaf hem -terwijl ik 'gatver' riep- een zetje en... PLONS! De scheet wist niet wat hem overkwam, maar immiteerde al snel een soort zeehond. Die actie heb ik een aantal keer herhaald, tot er geen poep meer te zien was.

Thuis aangekomen heeft hij nog een goed shampoo-bad gekregen, maar zo kreeg Moos dus zijn eerste zwemles. Ging zwemmen leren bij kinderen ook maar zo snel. De zwemlessen van Bastiaan waren een paar jaar geleden nou niet echt in een poep en een scheet gebeurd...