donderdag 24 september 2009

Viezerikken

Afgelopen maandag werd er bij mij een verstandskies getrokken. Twee maanden terug was de verwegstaande kies aan de andere kant van m'n gebit verwijderd, en dat ging toen vrij gemakkelijk. Ik ging nu danook (bij wijze van spreken) fluitend naar de tandarts, in de veronderstelling dat dit weer een fluitje van een cent zou zijn. Maar dit keer floot ik al gauw een toontje lager. Want terwijl de tandarts zei 'dit moet niet met geweld, maar met moed, beleid en trouw' zat ik op mijn gsm het nummer van Meld Misdaad Anoniem in te tikken... Achteraf bleek dat de wortels als een soort weerhaak in mijn kaak zaten, zodat hij de kies eerst in tweeën moest boren en hakken, alvorens hij de delen stuk voor stuk kon verwijderen.

Met een tampon in mijn mond om het bloeden te stoppen fietste ik na afloop (deze keer niet fluitend) naar kantoor. Daar aangekomen spoedde ik naar het toilet, alwaar ik zonder te kijken de tampon in een wc-papiertje wikkelde en die snel in de pot gooide. Oei, als man realiseerde ik me niet dat dat natuurlijk niet mag...

Maar gelukkig spoede dat ding gewoon door en liet ik de wc keurig achter. Dat laatste doet overigens niet iedereen. De smerigheid van de toiletten is een regelmatig terugkerend gespreksonderwerp bij ons op kantoor, waarbij we ons afvragen wie er nou van die viespeuken zijn. Want eigenlijk maakt maar een vrij kleine groep mensen van onze verdieping (nog geen 50 mensen, schat ik) gebruik van de heren- of damestoiletten. Tenzij er viezerikken ‘van buiten’ komen die, als een soort van terreurdaad, onze wc’s vervuilen .

Blijkbaar ergeren ook anderen zich aan het gebrek aan fatsoen. Sinds enige tijd hangen er boven de herentoiletten geplastificeerde A4-tjes met teksten als ‘Bent u het die het hier zo vies achterlaat?’ en zo’n halve meter boven de urinoirs hangt eenzelfde blaadje met de tekst ‘Heren laat zien dat je kan mikken. Graag in het midden!!!’.

Maar dat valt niet mee hoor. Hoe ik ook blijf proberen, het lukt me niet. Het papiertje hangt gewoon te hoog om het goed in het midden te kunnen raken…

donderdag 17 september 2009

Verrassend cadeau

Gisteren was m'n broer jarig en komende zondag viert hij het. Toen Wilma en ik het hadden over het kopen van het cadeautje moest ik denken aan enkele jaren geleden, toen ik met de destijds drie-jarige Bastiaan in Donner op zoek ging naar een leuk boek. Ik weet nog dat ik toen goed in de gaten moest houden dat Bas nergens aankwam, niet wegliep, niet van een trapje afkukelde en meer van dat soort dingen. Ouders van zulke kleine kinderen herkennen die hectiek vast. Probeer dan maar eens op je gemakkie een goed boek uit te zoeken. Maar na lang intensief (maar vanwege de onderbrekingen toch vluchtig) zoeken dacht ik tot mijn grote voldoening een geschikt boek gevonden te hebben. ‘Mooi zo’ dacht ik, ‘nu kind pakken en vlug naar de kassa om af te rekenen’. Thuis aangekomen vroeg Wilma naar het gekochte boek en ik vertelde enthousiast, in geuren en kleuren over het zoekwerk en het uiteindelijke resultaat. We konden tevreden zijn!

De volgende dag gaven we Raymond het cadeau. Terwijl wij nog bij hem stonden pakte hij het uit, en....het was een totaal ander boek dan het boek waarover ik tegen Wilma zo enthousiast was geweest... Wilma keek zeer verbaasd en ik ook, maar toen herinnerde ik het me weer. Op het laatste moment had ik bij de kassa een ander boek zien staan, dat Raymond ook zeer zou aanspreken. Snel had ik de eerdere keuze teruggelegd in het rek en was ik met het nieuwe boek weer teruggesprongen in de rij. Door de haast en hectiek is die keuze-wisseling me blijkbaar niet erg lang bijgebleven.

Het voordeel van die verstrooidheid is wel dat ik zo in het vervolg ook mezelf nog eens kan verrassen met een leuk cadeau! En ach, ik was al lang blij dat ik wel het goede kind mee naar huis had genomen...

donderdag 10 september 2009

Campingdouche

Een dag later dan de mensen in Nederland las ik op de Franse camping in de krant dat in Brazilië het plassen onder de douche wordt gepromoot, omdat zo flink wat doortrekwater wordt bespaard. http://www.telegraaf.nl/buitenland/4550458/__Doucheplassen_goed_voor_milieu__.html?p=33,1
Ik moest erom glimlachen en bedacht meteen wat andere combinatiemogelijkheden. Want ook bijvoorbeeld het autowassen en tuinsproeien bieden uitstekende mogelijkheden om de kleine boodschap te doen zonder extra waterverspilling.
Een paar dagen daarna ging ik met m'n negenjarige zoon douchen om het zoute zeewater af te spoelen. En da's altijd een hoop gedoe in zo'n camping-washok. Gelukkig hadden we vanwege het warme weer niet veel kleding om op te hangen, want er hingen voor het kunststof 'spatscherm' maar 2 haakjes en er was een miniscuul driehoekig plankje gemonteerd voor shampoo, bril, horloge en dat soort dingen.

Toen Bastiaan zich tot op z'n onderbroek had uitgekleed en ik alles zorgvuldig spettervrij had opgehangen en neergelegd, zei hij dat hij zich weer ging aankleden omdat hij moest plassen. Met het krantenbericht nog in m'n achterhoofd fluisterde ik dat dat best onder de douche kon. Dus wipte hij z'n onderbroek aan de voorkant een stukje naar benee en kletterde er daarna een harde straal op de nog droge douchevloer in het verder stille washok.

Snel trok ik beschaamd zijn onderbroek uit en drukte ik de doucheknop aan. Kampeerders kennen die doucheknoppen wel. Ze hebben alleen een stand 'uit' en een stand 'keihard aan' en omdat stand 'uit' meteen in werking treedt wanneer je de knop loslaat kan je er het beste maar met je rug tegenaan blijven staan... Dus met een enorm geweld spoot de douche keihard warm water door alle hoeken van de douchecabine. Bastiaan's plas was meteen weggespoeld maar ook ikzelf was (nog niet uitgekleed en) drijfnat. Die rotdouche ook!

Kijk, en dan kan je over die onhandige doucheknoppen wel je beklag doen bij de campingeigenaar, maar ik vind dat je niet over een douche moet gaan lopen zeiken...

donderdag 3 september 2009

Rust

In de omgeving van de camping waar we deze zomer verbleven, bij Olonne-sur-Mer aan de Atlantische kust, waren vele rustgevende gebiedjes waar je kon wandelen, fietsen of kanoën. En dat hebben we danook regelmatig gedaan. Zo heb ik in m'n eentje een lange wandeling door een vogelreservaat en zoutwingebied gemaakt en hebben we een eind een riviertje afgepeddeld. Heerlijk rustig; in de verre omgeving geen auto te zien en te horen.

Ook maakten Bastiaan en ik een fietstocht door een zoutwater-moerasgebied. Die rust! Soms kwam ook hier zachtjes spetterend een kano voorbij en op een gegeven moment passeerden we een zachtjes kabbelende fluisterboot met toeristen.

Zalig stil was het er, zolang wij niet fietsten dan. Want onze huurfiets maakte toch een herrie..! Het was een 'crazy bike'; een gewone fiets met daarachter een aanhanger bestaand uit -zo zou je kunnen zeggen- een fiets zonder voorwiel. Maar het scharnierpunt tussen de twee fietsen was nodig aan een smeerbeurt toe. Ik schat in de we het leefklimaat van een aantal zeldzame moerasbewoners voor de komende decennia flinke schade hebben toegebracht met dat herrieding. Nog net niet uitgestorven eendesoorten zijn door ons toedoen voorlopig van de leg, lepelaarskolonies vlogen weg terwijl ze hun jonkies aan hun lot overlieten en het paargedrag van de westfranse waterrat is hopeloos verstoord, stel ik me zo voor...

Volgende keer vraag ik bij de verhuurder niet om een crazy bike, maar om een fluisterfiets.