Zomeravond

Het is half augustus, half 12 's avonds en een graad of 23. Ergens rechts voor me zit een krekel zich al de hele avond uit te sloven en boven m'n hoofd cirkelen wat nachtvlinders om de buitenlamp die aan de tentluifel hangt. M'n kuiten jeuken van diverse muggenbeten maar ik ben te eigenwijs om een lange broek aan te trekken. Op het campingtafeltje rechts van me ligt Dan Brown's 'De Delta Deceptie' naast een flesje Kanterbrau.

De barbecue hebben we net gedoofd, trouwens pas nadat Wilma en de kids na het eten een mini-kampvuurtje hebben gestookt. In de verte hoor ik -vandaag op een heel bescheiden niveau- muziek uit de kantine (YMCA!) en boven me zie ik tientallen, nee honderden sterren aan een onbewolkte Franse hemel staan.

Waarom ik dit schrijf? Tsja, sommige momenten wil je -ondanks de muggenbulten- het liefst zo lang mogelijk vasthouden, en misschien helpt dit...

En wat andere lezers van dit blog daaraan hebben? Dat zal me deze ene keer echt jeuken, zoals je dat geloof ik zegt (net als m'n kuiten overigens).

Klef en vet

Anno 2009 zijn kampeervakanties lang zo avontuurlijk niet meer dan in de tijd van onze ouders en grootouders. Met een volgestouwde imperial op het dak van onze Volkswagen Kever en een Alpen-Kreuzer vouwcaravan erachter slingerden we vroeger dagenlang over de Route National en Franse en Spaanse binnenweggetjes voor we onze eindbestemming bereikten.
Tegenwoordig leggen we grote stukken van onze reis af met cruisecontrol over tolwegen. Maar sommige dingen blijven toch hetzelfde.

Een van die tradities is de makkelijke hap aan het eind van de eerste reisdag. Vaak komt dat neer op het halen van patat met (een halve) kip in het campingrestaurant. Ook dit jaar was dat weer het geval. Net nadat de mannen de caravan hadden geinstalleerd kwamen hun echtgenotes aan met in aluminiumfolie gevouwen plastic bakken frites met een kip en saucises. Klef en vet was en smaakte het. En -ik weet dat het gek klinkt- zo hoort het ook. Op zo'n moment vind ik dat heerlijk. Het doet me ook denken aan m'n eerste vakantie zonder m'n ouders. Na een kleine week rondtrekken door het Franse binnenland, waarbij bijvoorbeeld ons ontbijt bestond uit Bastogne-koeken met hamburgers, arriveerden m'n neef en ik alsnog bij onze ouders op camping 'Les Prairies de la Mer' aan de baai van Saint-Tropez.

Uitgeput waren we van het reizen, de campingdisco's en onze eetgewoonten. Om bij te komen trakteerden onze ouders ons op zo'n -bij het strandtentje gehaalde- kleffe plastic bak frites met vette kip. Ik heb zelden zo lekker gegeten. In no time voelden we ons weer kiplekker!

Vakantiewerk

Het is eigenlijk een beetje een traditie geworden. Ergens in het begin van de schoolvakantie, wanneer het op kantoor niet zo druk is en veel collega's verlof hebben, gaat Bastiaan een (half) dagje mee naar kantoor. Enkele jaren terug kan hij zich moeilijk een voorstelling maken van wat papa allemaal deed op kantoor. Het tussen de middag eten van een kaassouflee in de kantine was danook het beste blijven hangen wanneer z'n moeder aan het eind van de dag vroeg wat we op 'ons werk' hadden uitgespookt. Ik wist dat er dit jaar een vrijdag zou zijn waarop ik de enige van onze afdeling was die er zou zijn en omdat ik die dag ook geen afspraken in m'n agenda had staan nam ik me voor Bastiaan die dag mee te nemen.

Toen onze secretaresse dat hoorde zei ze dat jammer te vinden. Ze had immers op dat moment aardig wat werk waarmee hij zou kunnen helpen. Dus veranderde het plan en was Bastiaan nog die middag onze nieuwe kantoorassistent. Hij tikte een spreadsheet ('een overzicht van vergunningen ingevolge de Wet milieubeheer' vertelde hij me later), verdeelde vergaderstukken, organiseerde de prikkaarten (die hebben we nog, ouderwets he), ging mee post halen en brengen en bracht drinken rond.

Al met al best hard werken voor die knul. En dat in z'n vakantie. Ikzelf kwam stiekem juist steeds meer in vakantiestemming, omdat ik glimlachend een paar kamers verderop zijn stem hoorde...