Tijd

'Een jaar duurt eigenlijk best wel lang hè pap', zei Bastiaan laatst tegen me. 'Ja nou' antwoorde ik voor ik er erg in had. Om me daarna te realiseren dat dat nou juist iets is waar kinderen en volwassenen heel anders over denken.

Zo leek de laatste zomervakantie Bastiaan al wel twee jaar geleden, terwijl ik zelf het gevoel heb dat dat nog geen half jaartje terug was.
Ik vertelde Bastiaan ook dat het als je ouder wordt lijkt of de tijd steeds sneller gaat.
Lachend keek hij me aan. 'Dus jij ziet alles nu alsof je een video zit te kijken met de knop snel vooruitspoelen ingedrukt' zei hij...

Da's nou ook weer niet waar, dacht ik toen. Maar wat zou ik die video soms graag even op pauze willen zetten of een stukje willen terugspoelen.

Oude filmpjes

M'n ouders gaan dit najaar verhuizen en m'n vader is nu de zolder aan het leegruimen. Dus krijg ik regelmatig de vraag of ik belangstelling heb voor het een of ander. Niet alles lijkt op het eerste gezicht even bruikbaar, maar het eenpotig 'prik-tuintafeltje' voor in het gras gebruiken we en de hockeystick was vorige week hartstikke handig om ermee het mos van de dakpannen van de schuur te verwijderen.
Leuk zijn de oude super-8 camera's, filmpjes en projectors uit de jaren 70 die inmiddels op mijn zolder een plaats hebben gevonden. Ik wil al dat oude filmmateriaal overzetten op DVD, en maakte daar vorige week een beginnetje mee.
Omdat ik benieuwd was naar wat Bastiaan van al die 'antieke' film-apparatuur vond, had ik de projector en het scherm op zolder opgesteld en riep ik hem naar boven. Hoe zou deze knul uit het DVD- en Blue Ray-tijdperk reageren op dat ouderwetse ratelgeluid van de projector en op het vlekkerige en vage filmbeeld op het scherm? Maar in eerste instantie zag Bastiaan niets antieks of aftands in de oude projector. Hij riep meteen 'hé pa, wat cool, waarom heb je me nooit verteld dat je een beamer had!!'

Nadat we de smaak te pakken hadden gekregen van het bekijken van oude filmpjes hebben we afgelopen weekend een bezoek gebracht aan het Nederlands Instituut voor Beeld en Geluid in Hilversum, waar (zoals dat zo mooi heet) het Nederlandse audiovisuele erfgoed wordt bewaard. Vele uren doolden m'n zwager Frans, de drie kinderen en ik rond in dit prachtige gebouw. We bekeken oude apparatuur en kostuums en activeerden met onze speciale ring met chip allerlei beeldfragmenten. Ook konden de kinderen in het decor van Goede Tijden Slechte Tijden een rolletje spelen en mochten ze het journaal presenteren.

Maar het hoogtepunt vond Bastiaan achteraf toch de bank van Big Brother.

In een schemerige ruimte stond een bank waarop je plaats kon nemen, waarna mensen die jou op een beeldscherm konden volgen je konden wegstemmen.

Bastiaan was er helemaal ondersteboven van (!) en Big Brother was danook voor velerlei herhalingen vatbaar.
En dat sluit dan weer mooi aan bij het hedendaagse 'Beeld en Geluid', want met herhalingen weten ze op TV ook wel raad in deze zomerperiode...

Droomvlucht

De rij voor de 'Droomvlucht' was vrij lang, afgelopen zaterdag op de Efteling. En toen we er een poosje in stonden moest Wilma eigenlijk toch wel even naar de wc. En Bastiaan en Cameron toch ook wel. Maar omdat ze iemand met enig richtinggevoel nodig hadden om niet te verdwalen werd ik gevraagd mee te gaan. Dus piepten we de rij uit met de bedoeling ons later weer bij de rest van ons gezelschap te voegen.

Na zelf toch ook maar even een sanitaire stop te hebben gemaakt realiseerde ik me op de terugweg naar de wachtrij ineens dat m'n cameratas niet meer om m'n schouder hing. Wel twee andere rugzakjes, maar m'n nieuwe, dure camera was foetsie (niet te verwarren met Fuji). Ik spurtte terug naar de toiletruimtes maar trof daar ook niets meer aan.
'Shit' dacht ik, en ook de rest van mijn gezin kon maar moeilijk aan het idee wennen (om het zo maar eens uit te drukken..).

Toen ik al bijna in de fase van berusting was terechtgekomen werd ik ineens op m'n schouders getikt. Of ik soms een videocamera verloren was? Een eind terug in de rij hadden ze een tasje aan het hek zien hangen. Bij het verlaten van de wachtrij was het tasje er waarschijnlijk blijven steken. De vinder had de ermee gemaakte beelden bekeken en herkende mij. Was ik effe blij dat ik zojuist Bastiaan toestemming had gegeven om (mij) te filmen!

Wat goed dat er zulke eerlijke mensen zijn anno 2009, toch! Kom bij mij niet aan met verhalen over de verloedering van de maatschappij en de mensen van tegenwoordig. Al zullen er best mensen zijn die vinden dat wanneer ik zo denk, ik in een ‘droom vlucht’.

Hardlopen

Het is tien over negen 's avonds. Links van me zakt de zon langzaam achter de bomen. Twintig centimeter voor me kabbelt het water van de Kralingse Plas tegen de kant. Vrijwel alle bootjes zijn al naar de kant en de ganzen nemen het water in beslag.

Ik neem een slok van de fles Vittel die naast me staat. Zonde eigenlijk dat ik dit nu op m'n Smartphone zit te tikken.. Eigenlijk moet ik alle tijd nemen om op m'n gemakkie rond me heen te kijken. Want dit is genieten zo, voldaan en bezweet zittend in het gras na een rondje van zo'n 5 kilometer rennen rond de plas.

Ik ben blij dat ik onlangs de draad weer heb opgepakt. Want (vrijwel) niets is zo lekker dan hardlopen. Of nee, ik zeg het fout: het gevoel dat je hebt ná hardlopen. Nu dus!

Twee weken terug was het ook zo'n fantastische voorjaarsavond. Samen met Raymond liep ik 'zijn rondje' van zo'n 10 kilometer over dijkjes en paadjes in de Hoekse Waard. Bij ondergaande zon passeerden we oerossen, maakten onze schoenen herrie op de wildroosters, slalomden we op smalle paadjes tussen de schapen (en hun stront) door en doorkruisten we gehuchtjes als Goidschalksoord, pratend over belangrijke en vooral totaal onbelangrijke dingen.

En weet je wat een bijkomend voordeel is van hardlopen? Je slaapt zo lekker... Zou dat misschien zijn omdat je geen schaapjes meer hoeft te tellen. Dat heb je onderweg immers al kunnen doen...