Ontbijt

Als kind at ik heel vaak pap als ontbijt. Het begon met Bambix en toen ik (daardoor) wat groter was gegroeid mocht ik 'aan de Brinta'. Mijn vader kookte de pap in een pannetje en goot het dan in zo'n diep bord. Ik weet nog dat die Brinta vaak heel dik was, want wanneer ik een schep nam bleef er zo'n centimetershoge rand pap op m'n bord staan. Heerlijk! En er moest vooral lekker veel suiker in. Ik weet niet meer tot welke leeftijd ik 's morgens pap at, maar er is vast een moment gekomen waarop we ons realiseerden dat al die granen en suikers 's morgens vroeg wat te veel van het goede waren. Dus stapten we over op de 'gewone' boterham.
Een paar jaar geleden probeerde ik muesli en drinkontbijt, maar de laatste jaren hou ik het toch weer op een simpele boterham. Ook uit praktische overwegingen, want ik combineer mijn ontbijt met het uitlaten van de hond bij de groenstrook langs de sloot bij ons in de buurt.

Nu het voorjaar is, is het 's morgens vaak al een kabaal van jawelste in die sloot. Zwanen, eenden en waterhoentjes zwemmen, spetteren, rennen en vliegen over het water. Een vrolijke bedoeling lijkt het zo op het eerste gezicht. Maar wanneer je - zoals ik - die dierenfamilies beter leert kennen zie je pas goed wat een beestachtige taferelen zich in het water afspelen. Zo voeren de waterhoentjes bijvoorbeeld een waar schrikbewind. Vooral wanneer er kleintjes verwacht worden, worden alle eenden in de wijde omtrek met veel geweld uit het water gejaagd. En mijn jack-russel Moos moet echt niet te dicht in de buurt van de zwanen komen, want dan krijgt hij er van langs...
En dan hebben we ook nog een paar reigers die de buurt onveilig maken. Ik heb deze week al twee keer meegemaakt dat zo'n beest, terwijl ik m'n ochtendboterhammetje liep te eten, vlak voor m'n neus een eendekuikentje uit het water oppikte om die daarna gezellig in z'n keel te laten glijden. Soms, wanneer ik zo'n beest weer een eendenfamilie zie naderen, maak ik Moos erop attent. Hard blaffend rent hij er dan op af en verjaagt hij de langnek.

Maar ja, gelijktijdig vraag ik me dan af wat het voor zin heeft... Want wat gebeurt er even later nadat Moos en ik de slootkant hebben verlaten? En ik weet het natuurlijk wel: dit soort dingen hoort gewoon bij de natuur... En toch, wanneer ik die kleine onschuldige donsballetjes achter moedereend zie aanzwemmen vind ik het wel eens jammer dat er geen drinkontbijt voor reigers bestaat.

Wakker worden

Laatst kochten we een nieuw tv-tje voor op de slaapkamer. Daar stond nog altijd zo'n loodzwaar vierkant blok met een vrij klein beeldschermpje en een klein formaatje flatscreen kost tegenwoordig zo ongeveer niks.
Omdat op die nieuwe tv ook een wekker zit, probeerde ik die uit. Morgen zou ik wakker worden met het RTL-Nieuws van kwart voor zeven. Heel zachtjes en met een vrij donker beeld, zodat Wilma - die sowieso vaster slaapt dan ik - er niet van wakker schrikt.
En inderdaad, het werkte.. Er zijn manieren om op een prettigere manier wakker te worden dan met het RTL-Nieuws, maar als probeerseltje kon het best een paar dagen.

Een paar nachten later schrok ik om een uur of 3 plots wakker. Vanuit de hoek waar de tv stond vroeg een of andere lellebel of ik haar borsten wilde voelen. En daarna vertelde een zwoele stem me dat ze in de buurt woonde en vroeg ze me een 0900-nummer te bellen voor spannende dingen.

Op een of andere manier bleek de tv-klok te zijn gereset en dacht de wekker dat het al kwart voor 7 was. Ik zette ik de tv weer af, zag dat Wilma gewoon doorsliep en probeerde - ondanks alle door de dames veroorzaakte 'opwinding' - de slaap weer te vatten.

Want het is toch wel een flink contrast hoor. Niet 's morgens wakker worden met Jan de Hoop met Nieuws, Weer en Verkeer, maar midden in de nacht met Chantal en Janet. Zij hadden het niet echt over iets Nieuws en het enige Verkeer was geslachtsverkeer, telkens Weer...

Doortrekken

Dinsdag was ik de hele dag bij een bijeenkomst in de voormalige directiekamer van de Holland Amerika Lijn, in het huidige Hotel New York. Een bijzondere sfeer hangt er nog altijd in dat oude gebouw, ook in het 'exclusieve' deel waar we nu zaten. Al viel me wel op dat er op onze verdieping maar één toilet bleek te zijn.

Dat deed me denken aan een gebeurtenis van jaren terug in de Italiaanse badplaats Albenga. Daar aten we een hapje in een vrij groot restaurant langs de kust, maar ook daar bleek gek genoeg maar één heren- en één damestoilet te zijn. Dus sloot ik op een gegeven moment aan bij een vrij lange rij op de gang.
Ik hoorde de heren die voor mij aan de beurt waren stuk voor stuk enorm aan de ketting van de stortbak jengelen voordat hij eindelijk doorspoelde. Dát geklungel zal mij niet gebeuren, dacht ik nadat ik mijn plas had gedaan. Dus gaf ik een enorme ruk aan de ketting. 'Kadeng!', klonk het en het metalen stangetje waarmee de ketting aan de hoge stortbak was bevestigd brak af.

Het zweet brak me uit. Daar stond ik dan, met zo'n metalen balletjesketting in m'n hand en geen mogelijkheid om het afgebroken stangetje te repareren...
Uiteindelijk heb ik de ketting -terwijl de rij wachtenden op de gang alleen maar langer werd- op de grond achter de toiletpot verstopt en ben zonder iets te zeggen naar de eetzaal teruggekeerd.

Omdat niet zichtbaar was dàt er boven de stortbak (dus bij het plafond) iets was afgebroken heb ik me altijd afgevraagd wat een van mijn nakomers heeft gedaan nadat hij er eens even lekker voor was gaan zitten en hij de doortrek-ketting niet kon vinden, met een rij wachtenden voor de deur...

Zin in

Als je met kinderen op stap gaat is dat vaak gezellig, maar soms zou je willen dat je een afstandsbediening bij je had, waarmee je bijvoorbeeld het geluid wat zachter kon zetten of je ze even in de pauzestand kon zetten.

Enkele jaren geleden stond mijn zus met man en kinderen te wachten in een restaurant, voor ze een tafeltje aangewezen zouden krijgen. Op dat moment leek het mijn nichtje wel wat om even de handstand te oefenen en met een flinke zwaai kieperde ze de drankjes van het dienblad van de ober die net passeerde… ‘Ik had gewoon zin om even de handstand te proberen’ had ze later geantwoord op de vraag hoe ze het in haar hoofd haalde om in een vol restaurant haar benen de lucht in te gooien. Tsja, zo zijn kinderen.

Nadat ik vorige week in Oberhausen in een klein restaurantje onze pizza’s had afgerekend, stond Bastiaan op en zei ‘kom, we gaan!’. Vervolgens deed hij zijn arm omhoog en liep hij met met grote stappen richting uitgang. Ik wist even niet waar ik moest kijken, want had meteen associaties met John Cleese, die in een Fawlty Towers-aflevering Duitse gasten in zijn hotel had en door een black-out Hitler-imitaties ging doen terwijl hij tegen zijn collega’s nog zo had gezegd het niet over de oorlog te hebben. Buiten moest ik er wel om lachen en toen ik vroeg waarom hij die rare ‘hoge’ stappen maakte kreeg ook ik het antwoord ‘o, daar had ik gewoon even zin in’.

De volgende morgen zaten we in de hotellobby te wachten op de chauffeur van het shuttle-busje dat ons naar het winkelcentrum zou brengen. We hadden de afgelopen dagen regelmatig van zijn service gebruik gemaakt en altijd kwam de uiterst vriendelijke man stipt op de afgesproken tijd aan.

Ik vertelde Bastiaan dat dat echt kenmerkend is voor de Duitsers. Sehr korrekt und immer pünktlich. ‘Dat kan wel zo zijn’ reageerde hij vervolgens, ‘maar ze zijn wel de tweede wereldoorlog begonnen’. ‘Don’t mention the war’, dacht ik toen weer.