donderdag 26 maart 2009

Gordijnen

Enkele jaren terug kocht mijn zus gordijnen en liet ze deze in de gordijnenzaak op maat maken. Er werd een bedrag van zo’n 450 gulden afgesproken, maar toen ze de gordijnen ging ophalen bleek men zo'n honderd gulden meer in rekening te brengen. Dat pikte Nicole niet en zonder gordijnen verliet ze de zaak…

Een tijdje later liep ze toevallig langs de bewuste zaak en zag ze tot haar verbazing ‘haar’ gordijnen in de etalage hangen, met daarop een prijskaartje met fl. 15,-. In de winkel trof ze een andere verkoper dan de vorige keer, die haar vertelde dat deze gordijnen op maat gemaakt waren en dat ze – omdat ze nooit zijn opgehaald – nu voor een prikkie te koop waren.

Nicole deed net of ze gek was en zei dat ze wel belangstelling had. De verkoopster pakte de spullen in en zei er nog wel bij dat ze wel moest beseffen dat dit op maat gemaakte gordijnen waren en dat het dus maar de vraag was of ze er wat aan had. 'Nou, ik schat zo in dat ze best zouden kunnen passen' antwoordde ze.

15 gulden in plaats van 450! Misschien een goede tip tijdens deze kredietcrisis, waarbij we op de kleintjes moeten letten maar toch de economie draaiende moeten houden?

donderdag 19 maart 2009

Spreekbeurt

Zijn spreekbeurt zou gaan over ‘de fiets’, vertelde Bastiaan ons een paar weken geleden. Dat leek hem een leuk onderwerp. Dus zijn we onlangs met z’n drietjes achter de pc gekropen en hebben we dankzij Wikipedia en wat leuke foto-sites Bastiaan een aardig verhaaltje laten schrijven. Over de eerste (loop)fiets, de ontwikkelingen (versnellingen, lichter materiaal) en over het nu en de toekomst. En op A4-formaat had ik wat relevante foto’s voor hem uitgeprint ter illustratie.
Tsja, het verbaasde ons wel hoor; als jochie van negen in groep 5 een ‘echte’ spreekbeurt, met al die voorbereiding.

Op de dag van de spreekbeurt vroegen we ’s avonds hoe het was gegaan. “Prima!’, was het antwoord. De kinderen van de klas gaven hem een ‘goed’ en de juf gaf een ‘zeer goed’. En een klasgenoot die dezelfde dag ook een spreekbeurt moest houden had precies dezelfde beoordeling. ‘Ananas’ was zijn onderwerp. Maar de presentatie was wat professioneler aangepakt; met een laptop en een beamer !!

Dus ik weet nu al dat we van Bastiaan’s volgende spreekbeurt ook een multimedia-spectakel moeten maken. Ik denk nu al na over wat ik te zijner tijd in het persbericht moet zetten..

donderdag 12 maart 2009

Voorjaar

Ik las in de krant dat het voorjaar dit jaar anderhalve maand langer op zich laat wachten dan vorig jaar. Vanwege de koude winter zullen bijvoorbeeld vlinders zich later laten zien en zullen de struiken en bomen minder snel uitlopen.
Maar ik heb gemerkt dat niet de hele natuur zich wat van deze vertraging aantrekt. Vorige week was ik een paar dagen met mijn collega's op retraite in de bossen bij Goirle (aan de Belgische grens) en daar stikte het – vooral in de eetzaal en de slaapkamers - van de vliegen. Honderden waren het er. Terwijl we zaten te eten moesten de schalen op tafel met servetjes worden afgedekt.

Toen ik 's avonds thuis mijn toilettas opende kwam er een dikke vlieg uitvliegen, die vervolgens een paar dagen in onze huiskamer op het plafond heeft gebivakkeerd. Van mijn collega’s hoorde ik soortgelijke verhalen. Ach, het is natuurlijk vervelend, maar je kan het ook positief bekijken. Zo is er na thuiskomst tenminste iets van de retraite blijven hangen...

donderdag 5 maart 2009

Darts

Toen Bastiaan een peutertje was kon hij er in een winkel een gewoonte van maken om zijn twee armen om je been heen te slaan en zich zo te laten vervoeren. Zo was ik ook een keer bij de Praxis, toen daar de opening van de zoveelste vestiging werd gevierd. Ik was er omdat ik een gekocht ding moest ruilen, en had Bastiaan even meegenomen. In de winkel werden allerlei spelletjes gedaan, waarbij prijzen te winnen waren.

Bij een dartbord achterin de zaak stond een aantal mensen te kijken en te wachten. Er was een accu-boormachine te winnen door in één worp 'bullseye' te gooien. Nou had ik al enige tijd problemen met mijn oude accuboormachine, dus ik kon zo'n prijs goed gebruiken. Vóór mij deden enkele mensen moedige pogingen om de roos te raken, maar niemand slaagde erin. En vraag me niet waarom, maar ik dacht 'wacht maar, ik gooi hem er zo in'. Niet dat ik nou zo'n geweldige darter ben hoor, maar ik had gewoon het gevoel dat het me gemakkelijk zou lukken. Vlak voor mij zei de 'spelleider' dat nu iedereen aan de beurt was geweest en dat het helaas niet was gelukt om iemand met de prijs naar huis te sturen. 'Ik ben nog niet geweest' riep ik enigszins verontwaardigd, omdat ik heel sterk het idee had dat die man me de prijs ontnam. 'Ach natuurlijk meneer, doet u ook maar een poging'.

Met kleine Bastiaan om m'n been geklemd sleepte ik me naar de lijn die met rode tape op de grond op juiste afstand van het dartbord was geplakt. Ik pakte het pijltje aan, zocht -ondanks een aan mijn been hangend jongetje- enigszins naar evenwicht en gooide het pijltje pardoes midden in de 'bullseye'. Luidruchtig en overenthousiast werd mijn succes door de spelleider per microfoon bekend gemaakt. En ik was eerlijk gezegd niet eens verrast... Ik wíst toch al dat ik raak ging gooien. Ik nam de accuboormachine graag in ontvangst en heb er de weken daarna zeker vier schroeven mee de muur ingedraaid, voor hij het begaf.
Gek toch, dat ik vooraf wél aanvoel dat ik de bullseye in een keer raak, maar dat ik er vooraf geen rekening mee hou dat een gratis verkregen, merkloze accuboormachine het waarschijnlijk al niet meer doet als de confettie van het Praxisfeest nog niet eens is opgeruimd. Zo komt een overwinningsroes wel snel ten einde.

Een poos terug las ik dat de zoon van Barney het verkeerde pad op dreigde te gaan en dat de darter niet wist wat hij met hem aanmoest. Ik heb wel een tip: hang hem aan je been tijdens het darten!