Verrekijker

De speelgoedmaand komt eraan !! Pfoe, wat wordt het weer lastig om de juiste cadeautjes te vinden... Ik vind trouwens dat kinderen vandaag de dag veel te veel speelgoed hebben. Het merendeel ervan staat ongebruikt in kasten opgestapeld.

Ook Bastiaan heeft weinig benul van wat voor leuks er ookalweer achter die kastdeuren staat. Het leuke daarvan is wel dat hij soms per ongeluk iets tegenkomt dat toch wel erg leuk is en dan een poosje een van z'n favoriete speeltjes is.

Zo ontdekte hij onlangs zijn plastic verrekijker. Geweldig toch, hoe je alles van verweg dichterbij kan bekijken en hoe alle kleine dingen ineens groot lijken.

Toen ik hem 's avonds vroeg of hij ging plassen en tandenpoetsen bleef het vervolgens verdacht lang stil in de badkamer. Ik opende de deur en zag hem staan te plassen, terwijl hij dat gebeuren op kruishoogte ondertussen zelf met z'n verrekijker stond te bestuderen.

Ik schoot in de lach, maar nam me meteen ook voor later geen grapjes te maken in de trant van 'heb je nog steeds een verrekijker nodig...' (maar er nu iets over schrijven mag toch wel?)

Knoeien

Toen we onlangs met de auto op pad gingen en daarom de hond in de achterbak lieten plaatsnemen, vroeg ik aan Wilma wat hij voor een rare blauwe vlek op z’n witte vachtje had. O, antwoordde ze, dat is tandpasta.

Nou zijn we bij hem wel wat kleurtjes gewend hoor. In poep en ganzenkak rollen heeft hij gelukkig de laatste jaren afgeleerd, maar hij heeft nog wel regelmatig een zwarte streep op z’n rug vanwege een uitlaat waar hij onderdoor kruipt. En vorig jaar zomer was hij wekenlang roze omdat hij had liggen rollen op een rood kleed in de tuin, waarop ik Bastiaan’s zwembad had laten leeglopen. Deze keer zorgde dus blauwe mint-tandpasta voor een glanzend-frisse m... hond.

Wanneer Bastiaan ’s morgens zijn tanden poetst en zijn kleren al aan heeft, wijzen wij hem er altijd op dat hij niet op z’n shirt moet knoeien. Zo’n tandpastavlek op je shirt is een drama…
Maar blijkbaar moeten we daar vanaf nu aan toevoegen ‘knoei niet op de hond’.

Kerk

Bastiaan zit op een Christelijke school en kreeg vorige week het verzoek van de juf om op zondag een speciale mis voor de schoolkinderen en hun ouders bij te wonen. Dat bleek een prima middel voor een volle bak op zondagmorgen.

Ergens midden in de kerk namen we plaats. Het bleek een interactieve mis te zijn, waarbij de vrouwelijke voorganger regelmatig vragen aan de kinderen stelde. Al bij de eerste vraag stak Bastiaan fanatiek zijn vinger op. Ik moest nog even aan de reclame denken van die vrouw die sinds ze een bepaalde shampoo gebruikt geen schroom meer kent en zich bij een goochelact meteen als vrijwilliger aanmeldt.

Van voor uit de kerk klonk ‘zeg het maar, jongetje met het blauwe vest!’ ‘God’, zei Bastiaan, en dat was het goede antwoord. De vraag was namelijk wie er naast Bush en (straks) Obama de echte baas van de wereld was.

Nou is ‘God’ volgens veel mensen trouwens het antwoord op bijna al onze vragen. Ik weet dat niet hoor, maar je kan het prima als antwoord op veel vragen gebruiken. En mocht het onverhoopt niet goed zijn dan vervolg je het woord ‘God…’ met ‘…al sla je me dood’.

Pink

Elke woensdagavond gaan mijn buurman en ik naar de sportzaal aan het eind van de straat, om daar met een aantal leeftijdgenoten (veertigers, vijftigers en een verdwaalde dertiger) een potje te volleyballen. Zo'n anderhalf uur lang werken we ons in het zweet door op allerlei manieren een bal over een net te slaan of deze terug te meppen voor hij de grond heeft geraakt.

Het gaat best aardig. In het begin hoorde je telkens een harde klap wanneer ik de bal met mijn platte hand raakte, maar na verloop van tijd lukte het steeds vaker om m'n vingers te laten 'veren' zodat de bal met een soepele beweging naar een teamgenoot of (nog beter) de grond aan de andere kant van het net gaat. Alleen als ik wat moe wordt, dan gaat het niet meer allemaal zo precies als ik zou willen. Soms hoor je dan nog wel eens zo'n ouderwetse 'KLETS' van een platte hand.

Alweer een poos terug belandde er een bal bovenop het puntje van mijn pink, wat enorm pijn doet. Ik ben snel naar een koude kraan gelopen, maar ondanks het koude water werd mijn pink snel dik en blauw. Dat was dus een paar weken niet volleyballen.

Een paar weken later pakte ik de draad weer op. Ik voelde geen pijn meer; alleen als ik erop drukte voelde het een beetje beurs aan. Wilma was zo behulpzaam mijn pink thuis alvast goed in te tapen en hem -voor de stevigheid- aan mijn ringvinger 'vast te plakken' (hetgeen gebruikelijk is bij eendergelijke kwetsuur). Ze vroeg me of ik hem (met het tape erom) niet een beetje kon buigen, maar ik vertelde haar dat dat niet ging.

Met twee vingers van mijn rechterhand ingetaped liep ik samen met de buurman naar de sportzaal. Onderweg bekeek hij geïnteresseerd het tape en vroeg me hoe pijnlijk de pink nog was. Ook in de kleedkamer was m'n pink gespreksonderwerp en werd aandachtig gekeken naar het tape om de twee vingers aan mijn rechterhand.

In de zaal aangekomen gooiden en sloegen we -zoals we altijd doen voorafgaand aan een paar partijtjes volleybal- als een soort warming-up de bal naar elkaar. Al tijdens mijn eerste balcontact voelde ik het; AI !!! mijn linkerpink was de pijnlijke!!! Ik heb in een handomdraai het tape van m'n rechterhand afgewikkeld en het om twee vingers van mijn linkerhand geplakt (wél in één keer de goeie twee trouwens).

Ik geloof niet dat ook maar iemand in de zaal het heeft gezien. Ik heb wél besloten in het vervolg bij een dergelijke blessure eerder weer te gaan beginnen. Dan weet ik tenminste welke vinger getaped moet worden: die dikke blauwe!